Het moet toch heerlijk zijn om een avond lang de draak te steken met dé literaire sensatie van dit moment: Vijftig tinten grijs. De gekte rondom het erotisch getinte boek van E.L. James neemt ongekende vormen aan en dus een goed motief in rap tempo een theatervoorstelling op te zetten. Een parodie wel te verstaan met onder meer Birgit Schuurman, Han Oldigs en Rosalie de Jong.
Opwindende seksuele taferelen in het theater? Dat valt allemaal nog wel mee. Wel maken we kennis met het rollenspel, bandage, spanking en natuurlijk fisten. Fisten vraagt u? Jazeker, gewoon even Googlen. Indien je niet helemaal thuis bent in de wereld van Vijftig tinten is dat verder ook geen enkel probleem, de cast legt het u graag even uit. Met Han Oldigs voorop in zijn rol van de dominante Christian Grey neemt hij de naïeve Anastasia (Birgit Schuurman) mee in de wereld van de dominante en de onderdanige. In zijn rode kamer van pijn onderwerpt hij zijn nieuwste aanwinst aan de meest kinky praktijken.
Gedurende de avond volgen we drie redelijk seksloze dames en hun net zo stoffige boekenclubje. Johanna (Brigitte Heitzer), Anna (Rosalie de Jong) en Hanna (Eva Poppink) komen wekelijks bijeen om de literaire hoogstandjes van onze aardbol te lezen en bespreken. Iets dat een geheel andere lading krijgt wanneer Anna voorstelt Vijftig tinten grijs te lezen. Eenmaal begonnen krijgen de dames de smaak te pakken en worden we meegenomen in het verhaal zelf. Gelijktijdig volgen we de ontwikkelingen rondom de boekenclub en tot slot ook nog de futloze relatie tussen de schrijfster (Jolanda van den Berg) en haar naar seks smachtende man (Abel Nienhuis) tijdens het schrijfproces van het veelbesproken boek.
Je hoeft geen dramaturg te zijn om te ontdekken dat deze parodie volledig gedragen wordt door haar humor. Met simpel, maar doeltreffend decorontwerp en inventief gebruik van de belichting is het switchen tussen de rode kamer van pijn en de boekenclub een fluitje van een cent. Helaas geldt dit minder voor het geluid. De nummers klinken rommelig en slecht verstaanbaar. Dan is de muziek sowieso al geen oogappeltje van de voorstelling, maar dat neemt niet weg dat ook minder geslaagde nummers best verstaanbaar mogen blijven; Maar goed, het draait uiteindelijk allemaal om de humor en die is mede dankzij een prima vertaling en een goede timing van de acteurs uitermate goed geslaagd. Conclusie? Laat die boeken toch liggen. In het theater daar gebeurd het! Vijftig tinten; de parodie is een heerlijke komedie waar zelfs de grootste chagrijn lachend de zaal zal verlaten.
