8 januari was het 80 jaar geleden dat Elvis Presley werd geboren. The King of Rock & Roll stierf veel te jong in 1977 op 42-jarige leeftijd. Weingen in Europa hebben hem tijdens zijn leven zien optreden, aangezien hij niet of nauwelijks buiten de Verenigde Staten heeft opgetreden. 80 jaar na zijn geboorte is hij nog steeds een legende voor velen en wordt hij door veel artiesten, professioneel en amateur, gepersonificeerd. In Amerika vinden zelfs wedstrijden plaats,zoals The Ultimate Elvis Tribute Artist Contest, waarin artiesten tegen elkaar strijden om de titel van beste Elvis personificatie. Wat je ook mag vinden van dit soort (typisch Amerikaanse) wedstrijden, op deze manier wordt de nalatenschap van Elvis levend gehouden en kunnen zijn fans ook na zijn dood nog zien hoe een concert van Elvis eruit moet hebben gezien. Ben Thompson (o.a. winnaar van de ‘Europe Ultimate Elvis Tribute Elvis’ in 2013) en Chris Connor (‘Best Elvis Tribute Artist Of The The Year 2014’) touren nu door Nederland met een show ter gelegenheid van de 80e geboortedag van Elvis Presley. Exact op zijn geboortedag, 8 januari, ging deze show in première in de Rijswijkse Schouwburg. Voor een uitverkochte zaal vol Elvis-fans, onder wie Ria Valk, Eddy Ouwens, Jan Rot en Erwin Nyhoff, was het Ben Thompson die de spits mocht afbijten.
Na een kort filmpje met oude beelden van Elvis zelf en gesproken woord komt hij op als de jonge Elvis en begeleidt zichzelf op gitaar tijdens het eerste nummer. De zaal reageert in eerste instantie nogal onwennig, maar als daarna een aantal oude hits de revue passeren komt men los. Bij Hound Dog staat er zelfs een aantal mensen op, die niet meer stil kunnen zitten. Stem, uitstraling, bewegingen, zo moet Elvis in het begin van zijn carrière over zijn gekomen. Jong, onstuimig, onbeholpen bij vlagen. That’s All Right, Shake, Rattle and Roll, Heartbreak Hotel, A Fool Such As I, Jailhouse Rock, ze komen allemaal voorbij. Soldier Boy is het eerste rustpunt, na een filmpje over Elvis die in militaire dienst gaat.
Ben sluit zijn eerste set af met Return to Sender, waarna het de beurt is aan Chris Connor. In een strak zwartleren pak toont hij Elvis in een volgende fase van zijn carrière. Meer podiumervaring, iets rustiger en zelfbewuster. Ook hij zingt Hound Dog, met iets meer show en een soort van achteloosheid in zijn optreden. De band past zich naadloos aan en klinkt voller en gladder dan voorheen. Twee achtergrondzangeressen completeren het beeld. Het rustige Memories is een eerste moment van echte ontroering. Ogen dicht en het lijkt echt of Elvis even terug is op aarde. Na de pauze is het weer de beurt aan Ben Thompson, die de gospel periode van Elvis neerzet. Een set met wat rustiger nummers, waarin de spanning langzaam wordt opgebouwd en we uiteindelijk uitkomen bij de Las Vegas periode (1969-1976), inclusief de bekende introductiemuziek van de band (Also Sprach Zarathustra), die zo bekend is van het live-album Aloha from Hawai. Het is Chris die deze periode mag neerzetten, in de karakteristike outfit: wit pak met kleurige versieringen, brede broekspijpen, opgestoken kraag en rood zijden sjaaltje om de hals. Deze set begint met See See Ryder en brengt ons verder o.a. Proud Mary, I Just Can’t Help Believing, Gladde muziek en show, soms ietwat zoetsappige nummers,maar onmiskenbaar Elvis. Suspicious Minds is een hoogtepunt in de set.
Uiteindelijk wordt toegewerkt naar het onvermijdelijke einde. Filmbeelden van de lijkstoet van Elvis met commentaar en reacties van fans en mensen op straat. Chris zingt vervolgens heel toepasselijk Glory Glory Hallelujah, de hele zaal kijkt staand toe. Tenslotte volgt de finale (Johnny B. Goode) met beide Elvissen op het podium.
Elvis – the 80th Anniversary Concert is zo een combinatie van een reis door het leven van Elvis Presley en een concert van hem. Liever gezegd: concerten van hem uit de verschillende periodes uit zijn leven. Het is verbluffend hoe goed beide artiesten zich kwijten van hun taak: het tot leven wekken van de performer die Elvis ooit is geweest. Stemmen, uitstraling, bewegingen, uiterlijk: het lijkt net alsof je naar levende beelden van Elvis zit te kijken. Wel jammer dat de band, die qua spelstijl wel meegroeit met de Elvis van het moment, in precies hetzelfde décor blijft zitten. Het front aangezicht van Amerikaanse auto bij de drummer past goed bij de eerste set (beginjaren van Elvis) maar valt een beetje uit de toon naarmate de show vordert. Ook het beeldscherm, waarop bewegende beelden en foto's zijn te zien is net iets te klein, de ondertiteling is achterin de zaal te klein om te kunnen lezen.
Het hoofdbestanddeel van de show, de muziek en het beeld van Elvis live on stage is echter fantastisch, en daar draait het natuurlijk om. De band draagt daar ook een belangrijk deel aan bij. Zonder op te vallen bieden de muzikanten een stevig fundament voor de show van beide Elvissen. Voor Elvis-fans maar ook voor muziekliefhebbers die minder bekend zijn met het werk van Presley is the 80th Anniversary Concert zeker een aanrader. En een eerbetoon aan de King of Rock & Roll.
Elvis – the 80th Anniversary Concert is nog tot en met 21 maart in de Nederlandse theaters te zien.
Na een kort filmpje met oude beelden van Elvis zelf en gesproken woord komt hij op als de jonge Elvis en begeleidt zichzelf op gitaar tijdens het eerste nummer. De zaal reageert in eerste instantie nogal onwennig, maar als daarna een aantal oude hits de revue passeren komt men los. Bij Hound Dog staat er zelfs een aantal mensen op, die niet meer stil kunnen zitten. Stem, uitstraling, bewegingen, zo moet Elvis in het begin van zijn carrière over zijn gekomen. Jong, onstuimig, onbeholpen bij vlagen. That’s All Right, Shake, Rattle and Roll, Heartbreak Hotel, A Fool Such As I, Jailhouse Rock, ze komen allemaal voorbij. Soldier Boy is het eerste rustpunt, na een filmpje over Elvis die in militaire dienst gaat.
Ben sluit zijn eerste set af met Return to Sender, waarna het de beurt is aan Chris Connor. In een strak zwartleren pak toont hij Elvis in een volgende fase van zijn carrière. Meer podiumervaring, iets rustiger en zelfbewuster. Ook hij zingt Hound Dog, met iets meer show en een soort van achteloosheid in zijn optreden. De band past zich naadloos aan en klinkt voller en gladder dan voorheen. Twee achtergrondzangeressen completeren het beeld. Het rustige Memories is een eerste moment van echte ontroering. Ogen dicht en het lijkt echt of Elvis even terug is op aarde. Na de pauze is het weer de beurt aan Ben Thompson, die de gospel periode van Elvis neerzet. Een set met wat rustiger nummers, waarin de spanning langzaam wordt opgebouwd en we uiteindelijk uitkomen bij de Las Vegas periode (1969-1976), inclusief de bekende introductiemuziek van de band (Also Sprach Zarathustra), die zo bekend is van het live-album Aloha from Hawai. Het is Chris die deze periode mag neerzetten, in de karakteristike outfit: wit pak met kleurige versieringen, brede broekspijpen, opgestoken kraag en rood zijden sjaaltje om de hals. Deze set begint met See See Ryder en brengt ons verder o.a. Proud Mary, I Just Can’t Help Believing, Gladde muziek en show, soms ietwat zoetsappige nummers,maar onmiskenbaar Elvis. Suspicious Minds is een hoogtepunt in de set.
Uiteindelijk wordt toegewerkt naar het onvermijdelijke einde. Filmbeelden van de lijkstoet van Elvis met commentaar en reacties van fans en mensen op straat. Chris zingt vervolgens heel toepasselijk Glory Glory Hallelujah, de hele zaal kijkt staand toe. Tenslotte volgt de finale (Johnny B. Goode) met beide Elvissen op het podium.
Elvis – the 80th Anniversary Concert is zo een combinatie van een reis door het leven van Elvis Presley en een concert van hem. Liever gezegd: concerten van hem uit de verschillende periodes uit zijn leven. Het is verbluffend hoe goed beide artiesten zich kwijten van hun taak: het tot leven wekken van de performer die Elvis ooit is geweest. Stemmen, uitstraling, bewegingen, uiterlijk: het lijkt net alsof je naar levende beelden van Elvis zit te kijken. Wel jammer dat de band, die qua spelstijl wel meegroeit met de Elvis van het moment, in precies hetzelfde décor blijft zitten. Het front aangezicht van Amerikaanse auto bij de drummer past goed bij de eerste set (beginjaren van Elvis) maar valt een beetje uit de toon naarmate de show vordert. Ook het beeldscherm, waarop bewegende beelden en foto's zijn te zien is net iets te klein, de ondertiteling is achterin de zaal te klein om te kunnen lezen.
Het hoofdbestanddeel van de show, de muziek en het beeld van Elvis live on stage is echter fantastisch, en daar draait het natuurlijk om. De band draagt daar ook een belangrijk deel aan bij. Zonder op te vallen bieden de muzikanten een stevig fundament voor de show van beide Elvissen. Voor Elvis-fans maar ook voor muziekliefhebbers die minder bekend zijn met het werk van Presley is the 80th Anniversary Concert zeker een aanrader. En een eerbetoon aan de King of Rock & Roll.
Elvis – the 80th Anniversary Concert is nog tot en met 21 maart in de Nederlandse theaters te zien.
