Terwijl de meeste (social) media, inclusief wijzelf, afgelopen vrijdag elders in Amsterdam vertoefden, was een delegatie van MusicalNieuws ook aanwezig bij de presentatie van de nieuwe musical (met als werktitel) 23:59.
23:59: de 'net-niet generatie' stelt zich voorâ€
In het M-Lab boden regisseuse Kiki Jaski, schrijfster Eva Gouda en componist/liedschrijver Jan Groenteman een bijzonder inkijkje in het creatieve proces rond de ontwikkeling van hun nieuwe musical. Met zes jonge acteurs als proefdieren, één scène, één lied en een berg improvisatieopdrachten gingen zij vier dagen aan de slag in het M-Lab en deden zij onderzoek naar de ‘net-niet generatie’: de twintigers om wie het draait in 23:59.
De zes acteurs, Lisa Berendse, Sofie Habets, Maarten Smeele, Dook van Dijck, Christanne de Bruijn en Jeroen Dekkers, kregen de instructie om elke improvisatieopdracht zo open mogelijk te benaderen en vanuit hun eigen persoon. Het resultaat van vier dagen intensief werken werd vrijdag getoond aan een klein gezelschap. Kijkend naar de instructies die de zes acteurs meekregen en gelet op de intieme setting werd het een bijzondere en heel persoonlijke avond. Dat laatste werd nog versterkt door de persoonlijke wensen voor alle castleden, opgetekend door Eva Gouda en tijdens de presentatie uitgereikt door Jan Groenteman.
In de nieuw te ontwikkelen musical wordt ingezoomd op één generatie, de twintigers. Jonge mensen (volgens een artikel – aldus Kiki Jaski – zijn de twintigers samen met de vijftigers het meest gelukkig), die aan het begin van hun grotemensenbestaan staan en nu keuzes moeten maken. Ondoenlijk, door de grote hoeveelheid aan opties, en verstikkend door de angst om de verkeerde keuze te maken en daarmee de rest van je leven te beïnvloeden. Het eerste gezamenlijke nummer, ‘Voor ik 25 ben’[Red.: de hier genoemde titels van de nummers zijn niet de werkelijke titels, maar onze eigen interpretatie], verhaalt over alle dingen die gedaan moeten worden en de te maken keuzes vóór het 25e levensjaar aanbreekt. Een lekker, goed in het gehoor liggend nummer, eigenlijk net als de twee andere nummers die deze avond werden gebracht. Met prima passende teksten ook. Met name het gevoelige ‘Voor altijd kind’, gezongen door Christanne de Bruijn wist te ontroeren, net als het laastste gezamenlijke nummer ‘Geef me iets’, over de wens om het leven te leiden op gevoel.
Tussen de nummers door bracht Sofie Habets op komische wijze 25 levenslessen voor een twintiger. En Dook van Dijck confronteerde zijn collega’s met keuzes, sommige bizar, andere serieus en ondoenlijk. De laatste keuze (een hoofrol of een kind) bleef onbeantwoord. Echt spannend werd het, zowel voor de acteurs als voor het publiek, toen de enveloppen met persoonlijke wensen één voor één werden geopend en voorgelezen. Wensen als het vinden van warmte, weggaan op zoek naar avontuur, omgaan met onzekerheid, het zijn van een familiemens, het uiten van gevoelens en gedachten, en de wens gewoon jezelf te zijn. Mooie, intieme en persoonlijke wensen, bij vlagen ook confronterend.
23:59 werd zo een geslaagd experiment, niet alleen voor de makers, maar ook voor de toeschouwers. Een experiment dat doet verlangen naar meer, zeker als de kwaliteit van de gezongen nummers zo hoog blijft als nu het geval is. De ‘net-niet generatie’ willen wij, als ervaringsdeskundigen en vertegenwoordigers van die andere categorie mensen die zo gelukkig schijnt te zijn, meegeven dat ‘net-niet’ ook ‘bijna-wel’ betekent. Met een beetje geduld en een hoop vertrouwen in jezelf kom je een heel eind en kunnen ook na je 25e dromen nog steeds uitkomen. Eén minuut voor twaalf betekent dat de dag er bijna opzit, maar ook dat er weer een nieuwe dag voor de deur staat! En af en toe een (taal)vout of verkeerde keuze is daarbij niet onoverkomelijk!
