Eigenlijk is het onmogelijk om een recensie te schrijven over Dido Dido. Eigenlijk moet je er niets over zeggen dan dit : Ga! En ga dan nog een keer.
Adembenemend DidoDido neemt bezit van je ziel
Ontzeg jezelf niet misschien wel het mooiste stuk dat je ooit zult zien. Gun jezelf dat. Dat gevoel dat je wil dat het niet meer ophoudt. Omdat het ziel heeft. Omdat het je ziel raakt. Omdat het een kronkelende wilde verstillende verwarrende ontroerende intens prachtige strelende ademtocht is.
Henry Purcell zette in de 17e eeuw het verhaal van Dido en Aeneas op muziek. Het Heldendicht van de Romeinse schrijver en dichter Vergilius . Purcell maakte er een semi opera van met als hoogtepunt de slotaria van Dido. Muziek die rouwen mogelijk maakt omdat het gevoel raakt dat anders onbereikbaar is.
Van die aria maakte Nicole Beutler en Roman Bisschoff een toneelstuk. Of nee, een rauw maar feeëriek, heftig maar zo dierbaar, wanhopig en hangend aan het leven, verhaal in woorden, muziek, instrumenten, mensen en een pop. Het raakt diepere lagen, het is zo intens, zoveel om naar te kijken, te voelen, te ervaren. Zo mooi. Met zoveel concentratie in de zaal en van de spelers. En waar de pop een eigen leven leidt, versmelt met de acteurs, een zevende speler is en zich dan losscheurt.
Nog nooit werd de worsteling van iemand die zelfmoord wil plegen zo invoelend neergezet. Een dans die je ziel binnenwringt en roept: dit is schoonheid, dit is liefde. En een dans die dat weg wil duwen en die roept : dit is wanhoop, dit is duister, dit is op weg naar het einde.
Een pop die sterft, een mens die sterft, een zaal die zijn adem inhoudt. Adem en ziel zijn aan elkaar vastgeklonken en snakken naar liefde, tegenwicht. De verlossing komt in de vorm van het volgende stuk uit de opera. En dat wordt zo verschrikkelijk goed gezongen dat je je even niet meer op aarde waant. Dat je alleen maar kunt denken: hou nooit meer op. Het verhaal wordt de wereld, daarbuiten is even helemaal niets.
Dit is zo intens goed, episch mooi, onwerkelijk prachtig.
"Ik kan eigenlijk niet geloven dat de mensen die dit uitvoeren overdag gewoon boodschappen doen" zei iemand. Dat dus. En gaan. En dan nog een keer. Om in je hart te sluiten en te bewaren als een van de mooiste herinneringen die theater kan geven.
Door: Elise Kant en Mats Hoogland
Kijk HIER voor de speellijst
Henry Purcell zette in de 17e eeuw het verhaal van Dido en Aeneas op muziek. Het Heldendicht van de Romeinse schrijver en dichter Vergilius . Purcell maakte er een semi opera van met als hoogtepunt de slotaria van Dido. Muziek die rouwen mogelijk maakt omdat het gevoel raakt dat anders onbereikbaar is.
Van die aria maakte Nicole Beutler en Roman Bisschoff een toneelstuk. Of nee, een rauw maar feeëriek, heftig maar zo dierbaar, wanhopig en hangend aan het leven, verhaal in woorden, muziek, instrumenten, mensen en een pop. Het raakt diepere lagen, het is zo intens, zoveel om naar te kijken, te voelen, te ervaren. Zo mooi. Met zoveel concentratie in de zaal en van de spelers. En waar de pop een eigen leven leidt, versmelt met de acteurs, een zevende speler is en zich dan losscheurt.
Nog nooit werd de worsteling van iemand die zelfmoord wil plegen zo invoelend neergezet. Een dans die je ziel binnenwringt en roept: dit is schoonheid, dit is liefde. En een dans die dat weg wil duwen en die roept : dit is wanhoop, dit is duister, dit is op weg naar het einde.
Een pop die sterft, een mens die sterft, een zaal die zijn adem inhoudt. Adem en ziel zijn aan elkaar vastgeklonken en snakken naar liefde, tegenwicht. De verlossing komt in de vorm van het volgende stuk uit de opera. En dat wordt zo verschrikkelijk goed gezongen dat je je even niet meer op aarde waant. Dat je alleen maar kunt denken: hou nooit meer op. Het verhaal wordt de wereld, daarbuiten is even helemaal niets.
Dit is zo intens goed, episch mooi, onwerkelijk prachtig.
"Ik kan eigenlijk niet geloven dat de mensen die dit uitvoeren overdag gewoon boodschappen doen" zei iemand. Dat dus. En gaan. En dan nog een keer. Om in je hart te sluiten en te bewaren als een van de mooiste herinneringen die theater kan geven.
Door: Elise Kant en Mats Hoogland
Kijk HIER voor de speellijst
