Even, heel even, waan je je op een ander continent. Het continent dat onder je huid kruipt. Landen die je ziel raken. En op dat continent dat ene land waar de apartheid werd uitgevonden. Het enige Nederlandse woord dat in alle talen hetzelfde is. Het land waar Hendrik Verwoerd het systeem bouwde van rassenscheiding en gruwelijke ongelijkheid. Ook het land waar Nelson Mandela na zijn vrijlating uit de gevangenis symbool stond voor hoop en bevrijding. Waar nu, zoveel jaar later ten diepste nog weinig veranderd lijkt te zijn. Waar uitbuiting nog aan de orde van de dag is. En waar pijn, discriminatie en armoede niet het laatste woord hebben over levenslust, maar waar die zo niet weg te branden lijken.
African Mama's geven onvergetelijk mooi concert
Uit dat land komen de African Mama’s. Ze trekken volle zalen met hun Graceland Tour. Ze raken je recht in je hart.
De mevrouw voor mij danst bijna uit haar stoel en balt haar vuisten bij elk protest lied. De zaal vol veel mensen die “iets hebben” met Zuid Afrika, danst mee, zingt mee, verliest zichzelf heel even in kleuren, klanken, ongebreidelde levenskunst en die stemmen. Alsof het geen moeite koest, dit dansen en zingen, de uithalen, de emotie. Het is zo knap, het is zo puur en het is vooral zo helemaal heerlijk. Op het podium staan 7 vrouwen en een begeleidingsband. Zij maken muziek vanuit hun hart, nee, ze bouwen een feest en een monument in een prachtig samenspel. Deze mensen maken samen muziek, muziek die liefde, verdriet, leven en onderdrukking samenbalt in een ode aan leven en overleven, aan al het mooie en tegen al het kwaad. Dit is meer dan een concert, dit is een les levenskunst aan een zaal vol mensen die het indrinkt, met volle teugen.
Ze zingen de muziek van Graceland, de plaat die Paul Simon maakte. Waar hij kritiek op kreeg omdat hij ervoor naar Zuid Afrika reisde. Die bijdroeg aan het bekend worden van de muziek van Afrikaanse muzikanten én die door hen werd uitgevoerd. Hij zong er zelf bij. In deze uitvoering zingen de mama’s. En dat is anno 2023 een duidelijk signaal. Sterke Afrikaanse vrouwen staan hier op tegen heersende normen, doorbreken racisme, patriarchaat en andere vormen van onderdrukking en stralen kracht uit. Warme kracht, maar ook kracht om zelf het heft in handen te hebben, om in opstand te zijn tegen wie misbruik maakt van andere mensen, kracht die indruk maakt.
Het is bijna twee uur ingesponnen worden in een dansende en zingende cocon van prachtige stemmen, en dan hopen dat ieder die geluisterd heeft als vlinder de zaal verlaat, een beetje hoopvoller, iets krachtiger en opener naar de wereld dan daarvoor.
Hier rest maar een conclusie: Trek je mooiste jurk of pak aan, of doe dat niet, maar ga dit beleven! En zing nog lang na.
Door Elise Kant
Kijk HIER voor ons fotoverslag
De mevrouw voor mij danst bijna uit haar stoel en balt haar vuisten bij elk protest lied. De zaal vol veel mensen die “iets hebben” met Zuid Afrika, danst mee, zingt mee, verliest zichzelf heel even in kleuren, klanken, ongebreidelde levenskunst en die stemmen. Alsof het geen moeite koest, dit dansen en zingen, de uithalen, de emotie. Het is zo knap, het is zo puur en het is vooral zo helemaal heerlijk. Op het podium staan 7 vrouwen en een begeleidingsband. Zij maken muziek vanuit hun hart, nee, ze bouwen een feest en een monument in een prachtig samenspel. Deze mensen maken samen muziek, muziek die liefde, verdriet, leven en onderdrukking samenbalt in een ode aan leven en overleven, aan al het mooie en tegen al het kwaad. Dit is meer dan een concert, dit is een les levenskunst aan een zaal vol mensen die het indrinkt, met volle teugen.
Ze zingen de muziek van Graceland, de plaat die Paul Simon maakte. Waar hij kritiek op kreeg omdat hij ervoor naar Zuid Afrika reisde. Die bijdroeg aan het bekend worden van de muziek van Afrikaanse muzikanten én die door hen werd uitgevoerd. Hij zong er zelf bij. In deze uitvoering zingen de mama’s. En dat is anno 2023 een duidelijk signaal. Sterke Afrikaanse vrouwen staan hier op tegen heersende normen, doorbreken racisme, patriarchaat en andere vormen van onderdrukking en stralen kracht uit. Warme kracht, maar ook kracht om zelf het heft in handen te hebben, om in opstand te zijn tegen wie misbruik maakt van andere mensen, kracht die indruk maakt.
Het is bijna twee uur ingesponnen worden in een dansende en zingende cocon van prachtige stemmen, en dan hopen dat ieder die geluisterd heeft als vlinder de zaal verlaat, een beetje hoopvoller, iets krachtiger en opener naar de wereld dan daarvoor.
Hier rest maar een conclusie: Trek je mooiste jurk of pak aan, of doe dat niet, maar ga dit beleven! En zing nog lang na.
Door Elise Kant
Kijk HIER voor ons fotoverslag
