“Ik ben Alice,†klinkt het uit 38 monden aan het begin van de nieuwe productie van Hofplein Rotterdam, Alice in Wonderland. Vlak daarvoor heeft een wit konijn een circel uit de vloer geknipt, als opening naar zijn hol. Wie is Alice? Kennelijk iedereen. Een bizar begin van een bizar verhaal.
Alice in Wonderland: een wonderlijk visueel schouwspelâ€
Hofplein Rotterdam neemt een hele last op zijn schouders door Alice in Wonderland te programmeren als jaarlijkse familievoorstelling. Op het eerste gezicht, doordat het verhaal vooral bekend is als Disney-film, is Alice in Wonderland dé familievoorstelling bij uitstek: de hoofdrol wordt gespeeld door een lief en aandoenlijk meisje, er komen voor de rest vele sprookjesachtige figuren in voor en het geheel speelt zich af in een wonderlijke en kleurrijke fantasiewereld, waarin flamingo's worden gebruikt als sticks en egels als ballen voor het spelletje croquet. Maar het verhaal is ook een heel bizar verhaal, waar weinig actie in voorkomt, waar het boek voornamelijk draait om dialogen die ook niet altijd even logisch zijn en waarin onzin (nonsense) een centraal thema is. Maak hier maar eens een voorstelling van die iedereen, van jong tot oud, weet te boeien.
De voorstelling ging zaterdagavond, 13 december, in het eigen theater in Rotterdam in première, in aanwezigheid van de Rotterdamse burgemeester Aboutaleb en wethouder De Jonge van Onderwijs, Jeugd en Zorg. Samen met alle andere aanwezigen (de zaal was uitverkocht) zagen zij een voorstelling die grotendeels slaagt in zijn opzet. Maar het was, zeker in de eerste akte, wel even wennen en zoeken voor iedereen en dat resulteerde in een zaal die zelfs vergat om te applaudiseren. De tweede akte was toegankelijker, wat ook te merken was aan de reacties uit de zaal en het applaus dat nu wel tussen de scènes door neerdaalde op de spelers.
Alice in Wonderland van Hofplein volgt strak het verhaal zoals dat in het boek wordt verteld. Alice zit op een warme zomerdag met haar zus bij een meertje en ziet een wit konijn met een groot horloge gehaast langskomen. Ze volgt hem en valt in het hol waarin hij is verdwenen. Ze ziet hem verdwijnen door een deur, met daarachter een mooie tuin. Met behulp van een flesje waarop staat 'drink me' en een cake waarop staat 'eet me' wordt ze dan weer groter en dan weer kleiner en lukt het haar uiteindelijk om ook door de deur te gaan. Eenmaal in de tuin ontmoet ze verschillende wonderlijke figuren, zoals het Wit Konijn zelf, de Kolderkat, de Maartse Haas, de Hoedemaker en de Hartenkoningin en vindt ze zichzelf terug in allerlei situaties en gebeurtenissen. Uiteindelijk wordt ze weer wakker in haar stoel bij het meer, en blijkt haar avontuur in Wonderland één grote droom te zijn.
De grote hoeveelheid aan Alice's op het toneel is anders dan in het oorspronkelijk verhaal. Een goede vondst, zowel qua enscenering (het is mooi en indrukwekkend om al die verschillende spelers te zien in dezelfde kleding als Alice en met dezelfde pruik op) als qua spel. Het Alicekoor is prachtig in zijn samenzang en heeft een functie als personificatie van de gedachten van Alice. Elke keer als Alice nadenkt over iets dan is daar het koor dat haar gedachten verwoordt en bezingt.
Daarnaast is ervoor gekozen om het spel op het toneel te ondersteunen met video opnames en ook dat is een interessante maar goede keuze. Het levert wonderlijke situaties op waarbij spelers soms tegen zichzelf praten of soms tegen een persoon op het grote doek en vervolgens weer tegen diezelfde persoon op het toneel. Absurd en surrealistisch, net als het oorspronkelijke verhaal. Mooi is het moment in de tweede akte waarop de Kolderkat (gespeeld door Roan Kasanmonadi) op het grote scherm praat met één van de Alice's op het toneel (ook gespeeld door Roan). Absurdisme ten top.
Van de cast (cast A speelde de première, cast B speelde zijn première een dag later) viel, naast het Alicekoor, met name het Witte Konijn op gespeeld door Justin van den Berg. Een gastrol in deze productie is weggelegd voor Pim van Alten, die een fantastische en indrukwekkende Hartenkoningin neerzet ("Kop eraf!"). Naast de wel heel schriel ogende Hartenkoning ziet zijn verschijning er nog imposanter uit. De mooiste scène, ook in combinatie met de actie op het witte doek, vonden wij het spelletje croquet, dat Alice speelt tegen de Hartenkoningin, waar video en spel op het toneel perfect samenkomen.
Alice in Wonderland van Hofplein Rotterdam wordt zo een wonderlijk en bizar visueel schouwspel. Hele jonge bezoekers zullen misschien moeite hebben met het volgen van het verhaal en de soms ondoorgrondelijke dialogen en tekstuele spitsvondigheden, maar zullen genieten van de prachtige kostuums, de gekke figuren en al die mensen op het toneel die er net uitzien als Alice. Oudere bezoekers worden uitgedaagd om na te denken over wat er op het toneel te zien en te horen is en zullen ook genieten van dezelfde dingen als de jonge bezoekers. In beide gevallen zullen toeschouwers op het puntje van hun stoel zitten.
Alice in Wonderland van Theater Hofplein is nog te zien tot en met vrijdag 2 januari in het eigen theater aan het Hofplein in Rotterdam.
De voorstelling ging zaterdagavond, 13 december, in het eigen theater in Rotterdam in première, in aanwezigheid van de Rotterdamse burgemeester Aboutaleb en wethouder De Jonge van Onderwijs, Jeugd en Zorg. Samen met alle andere aanwezigen (de zaal was uitverkocht) zagen zij een voorstelling die grotendeels slaagt in zijn opzet. Maar het was, zeker in de eerste akte, wel even wennen en zoeken voor iedereen en dat resulteerde in een zaal die zelfs vergat om te applaudiseren. De tweede akte was toegankelijker, wat ook te merken was aan de reacties uit de zaal en het applaus dat nu wel tussen de scènes door neerdaalde op de spelers.
Alice in Wonderland van Hofplein volgt strak het verhaal zoals dat in het boek wordt verteld. Alice zit op een warme zomerdag met haar zus bij een meertje en ziet een wit konijn met een groot horloge gehaast langskomen. Ze volgt hem en valt in het hol waarin hij is verdwenen. Ze ziet hem verdwijnen door een deur, met daarachter een mooie tuin. Met behulp van een flesje waarop staat 'drink me' en een cake waarop staat 'eet me' wordt ze dan weer groter en dan weer kleiner en lukt het haar uiteindelijk om ook door de deur te gaan. Eenmaal in de tuin ontmoet ze verschillende wonderlijke figuren, zoals het Wit Konijn zelf, de Kolderkat, de Maartse Haas, de Hoedemaker en de Hartenkoningin en vindt ze zichzelf terug in allerlei situaties en gebeurtenissen. Uiteindelijk wordt ze weer wakker in haar stoel bij het meer, en blijkt haar avontuur in Wonderland één grote droom te zijn.
De grote hoeveelheid aan Alice's op het toneel is anders dan in het oorspronkelijk verhaal. Een goede vondst, zowel qua enscenering (het is mooi en indrukwekkend om al die verschillende spelers te zien in dezelfde kleding als Alice en met dezelfde pruik op) als qua spel. Het Alicekoor is prachtig in zijn samenzang en heeft een functie als personificatie van de gedachten van Alice. Elke keer als Alice nadenkt over iets dan is daar het koor dat haar gedachten verwoordt en bezingt.
Daarnaast is ervoor gekozen om het spel op het toneel te ondersteunen met video opnames en ook dat is een interessante maar goede keuze. Het levert wonderlijke situaties op waarbij spelers soms tegen zichzelf praten of soms tegen een persoon op het grote doek en vervolgens weer tegen diezelfde persoon op het toneel. Absurd en surrealistisch, net als het oorspronkelijke verhaal. Mooi is het moment in de tweede akte waarop de Kolderkat (gespeeld door Roan Kasanmonadi) op het grote scherm praat met één van de Alice's op het toneel (ook gespeeld door Roan). Absurdisme ten top.
Van de cast (cast A speelde de première, cast B speelde zijn première een dag later) viel, naast het Alicekoor, met name het Witte Konijn op gespeeld door Justin van den Berg. Een gastrol in deze productie is weggelegd voor Pim van Alten, die een fantastische en indrukwekkende Hartenkoningin neerzet ("Kop eraf!"). Naast de wel heel schriel ogende Hartenkoning ziet zijn verschijning er nog imposanter uit. De mooiste scène, ook in combinatie met de actie op het witte doek, vonden wij het spelletje croquet, dat Alice speelt tegen de Hartenkoningin, waar video en spel op het toneel perfect samenkomen.
Alice in Wonderland van Hofplein Rotterdam wordt zo een wonderlijk en bizar visueel schouwspel. Hele jonge bezoekers zullen misschien moeite hebben met het volgen van het verhaal en de soms ondoorgrondelijke dialogen en tekstuele spitsvondigheden, maar zullen genieten van de prachtige kostuums, de gekke figuren en al die mensen op het toneel die er net uitzien als Alice. Oudere bezoekers worden uitgedaagd om na te denken over wat er op het toneel te zien en te horen is en zullen ook genieten van dezelfde dingen als de jonge bezoekers. In beide gevallen zullen toeschouwers op het puntje van hun stoel zitten.
Alice in Wonderland van Theater Hofplein is nog te zien tot en met vrijdag 2 januari in het eigen theater aan het Hofplein in Rotterdam.
