Misdadigers die in het Belgische hof van assisen berecht worden, staan terecht voor een volksjury. Twaalf mannen en vrouwen, gekozen uit de bevolking beslissen over schuld of onschuld. Deze keer zetelen niet deze twaalf zorgvuldig geselecteerde leden in de jury maar u, het publiek! Met 'De wurgmoord' is het theaterconcept Assisen al aan z'n derde voorstelling in de reeks toe en alles wijst erop dat de zaak deze keer snel beklonken zal zijn: de beklaagde pleit immers schuldig.
Assisen 3 – De wurgmoord: Hoe schuldig is de schuldige?
Het volledige eerste deel probeert Kürt Rogiers in de rol van advocaat Gilles Collin om de zaak in een andere richting te sturen en het publiek ervan te overtuigen dat de omstandigheden voorafgaand aan de feiten beschuldigde Raf De Graeve tot wanhoop dreven. Het lijkt een tevergeefse poging die vakkundig onderuit wordt gehaald door zijn tegenspeelster Francesca Vanthielen in de rol van procureur Veerle Durieux. Tot meester Collin vlak voor de pauze met nieuw bewijsmateriaal op de proppen komt dat deze zaak wel eens een heel andere wending zou kunnen geven.
Niet alleen in de rechtzaal volgen we het verhaal van een getormenteerde man die gekwetst achterblijft nadat hij door zijn vrouw verlaten wordt; ook de procureur en de advocaat zitten in een soortgelijke situatie verwikkeld. Dat net het privéleven van de twee tegenpartijen in deze zaak zo dichtbij komt, geeft deze voorstelling een mooie extra laag die voor zeer welkome afwisseling zorgt in een stuk dat verder vooral de techniciteit van een assisenproces zo weergeeft.
Om ervoor te zorgen dat het publiek zich beter kan inleven in de verhalen van de beklaagde en getuigen, wordt gewerkt met flashbacks. Terwijl iedereen op het podium als een soort standbeeld wordt overspoeld met schaduw, worden de personages die de flashback beleven vooraan uitgelicht. De acteurs in de achtergrond kunnen op meesterlijke wijze blijven stilzitten en zo de volledige aandacht vestigen op de scene die wordt afgebeeld. Vlekkeloos gaan heden en verleden in elkaar over en wordt een hele hoop af- en aangeloop van acteurs vermeden. Deze manier van werken drijft de snelheid van het verhaal op en houdt de aandacht van het publiek vast.
Naast de feilloze vertolking van de (ondertussen) drie vaste leden van de cast, verrijken ook de eenmalige gezichten de voorstelling. Vooral de getuigen zorgen in het, anders nogal serieuze stuk, voor de nodige portie humor. Linda De Ridder kruipt in de rol van waarzegster Marcella De Weert en kan vooral de Antwerpenaren in de zaal bekoren met haar 'plat Antwerps accent'. Meermaals doet ze de grote meerderheid van de zaal lachen enkel en alleen door de manier waarop ze de dingen uitspreekt, een nuance die eerder voorbij gaat als je je niet kan vereenzelvigen met het dialect. Marijn Devalck zorgt daarentegen voor de meer fijnzinnigere humor. Hij zet met zijn personage van Roger Machiels een prachtige prestatie neer en schudt het imago dat hem anders dreigt te achtervolgen zo vakkundig van zich af.
Of de beklaagde al dan niet schuldig is, dat beslist u zelf! Door de voorzitter wordt enkel gepeild naar het oordeel van de jury over schuld of onschuld, en hoewel in het stuk meermaals de vraag rijst of er gehandeld werd met 'voorbedachten rade', mag de jury zich hierover niet uitspreken. Deze tweede vraag, zou rol van de zogenaamde volks(publieks)jury en daarmee ook de voorstelling naar een nog hoger niveau tillen. Desondanks de vraag niet expliciet gesteld wordt, is het debat wel geopend. Materie genoeg om over na te praten, want hoe schuldig is de schuldige echt? Ben je altijd verantwoordelijk voor je eigen daden? En verdient iedereen een tweede kans?
Ga hier zelf over oordelen in het Theater Elckerlyc t.e.m. 26 september
Info & tickets: www.uitgezonderd.be
Door: Marjolein Schabregs
Niet alleen in de rechtzaal volgen we het verhaal van een getormenteerde man die gekwetst achterblijft nadat hij door zijn vrouw verlaten wordt; ook de procureur en de advocaat zitten in een soortgelijke situatie verwikkeld. Dat net het privéleven van de twee tegenpartijen in deze zaak zo dichtbij komt, geeft deze voorstelling een mooie extra laag die voor zeer welkome afwisseling zorgt in een stuk dat verder vooral de techniciteit van een assisenproces zo weergeeft.
Om ervoor te zorgen dat het publiek zich beter kan inleven in de verhalen van de beklaagde en getuigen, wordt gewerkt met flashbacks. Terwijl iedereen op het podium als een soort standbeeld wordt overspoeld met schaduw, worden de personages die de flashback beleven vooraan uitgelicht. De acteurs in de achtergrond kunnen op meesterlijke wijze blijven stilzitten en zo de volledige aandacht vestigen op de scene die wordt afgebeeld. Vlekkeloos gaan heden en verleden in elkaar over en wordt een hele hoop af- en aangeloop van acteurs vermeden. Deze manier van werken drijft de snelheid van het verhaal op en houdt de aandacht van het publiek vast.
Naast de feilloze vertolking van de (ondertussen) drie vaste leden van de cast, verrijken ook de eenmalige gezichten de voorstelling. Vooral de getuigen zorgen in het, anders nogal serieuze stuk, voor de nodige portie humor. Linda De Ridder kruipt in de rol van waarzegster Marcella De Weert en kan vooral de Antwerpenaren in de zaal bekoren met haar 'plat Antwerps accent'. Meermaals doet ze de grote meerderheid van de zaal lachen enkel en alleen door de manier waarop ze de dingen uitspreekt, een nuance die eerder voorbij gaat als je je niet kan vereenzelvigen met het dialect. Marijn Devalck zorgt daarentegen voor de meer fijnzinnigere humor. Hij zet met zijn personage van Roger Machiels een prachtige prestatie neer en schudt het imago dat hem anders dreigt te achtervolgen zo vakkundig van zich af.
Of de beklaagde al dan niet schuldig is, dat beslist u zelf! Door de voorzitter wordt enkel gepeild naar het oordeel van de jury over schuld of onschuld, en hoewel in het stuk meermaals de vraag rijst of er gehandeld werd met 'voorbedachten rade', mag de jury zich hierover niet uitspreken. Deze tweede vraag, zou rol van de zogenaamde volks(publieks)jury en daarmee ook de voorstelling naar een nog hoger niveau tillen. Desondanks de vraag niet expliciet gesteld wordt, is het debat wel geopend. Materie genoeg om over na te praten, want hoe schuldig is de schuldige echt? Ben je altijd verantwoordelijk voor je eigen daden? En verdient iedereen een tweede kans?
Ga hier zelf over oordelen in het Theater Elckerlyc t.e.m. 26 september
Info & tickets: www.uitgezonderd.be
Door: Marjolein Schabregs
