Soms zou ik willen dat ik iets anders had dan taal om te beschrijven wat ik net gezien, gehoord en vooral gevoeld heb. Cathedral door het Scapino Ballet op de muziek van Arvo Pärt snijdt door je ziel, beneemt je de adem en laat in volledige overrompeling achter in het besef dat schoonheid, kunst en hartstocht toch in staat zijn al wat onheilspellend is te overwinnen.
Cathedral onontkoombaar prachtig
Ik moest ervan huilen, was er stil van, en probeer te beschrijven hoe mooi mooi kan zijn, terwijl er geen woorden zijn. Misschien dat alleen kunstenaars kunnen vangen waar het om gaat. Die levensdrang, die overgave.
Schoonheid versus duisternis en onderdrukking. Vanaf de eerste seconde word je meegesleurd de verwondering in. Niet eens de verwondering van de poetische teksten of het ongrijpbare verhaal, als dat er al is en als dat er al iets toe doet. Nee, het is de verwondering over wat deze dansers van het Scapino Ballet Rotterdam vertellen én de adembenemende manier waarop ze dat doen. In staccato losgemaakte onderdelen die toch een geheel vormen. Het is zo ongelofelijk mooi. In alle onderdelen is de overdonderende kracht van Cathedral dat het je doet verlangen naar liefde en dat het hoop schept in een bijna hopeloos kader.
De muziek van Arvo Pärt, prachtig uitgevoerd door Sinfonia Rotterdam legt een eerbiedige bodem voor lichamen die verhalen vertellen van vergankelijkheid en elkaar loslaten. In een ingenieus spel van licht en donker bewegen ze vloeiend op bijna robotachtige wijze. Dat moet je niet omschrijven, dat moet je gewoon zien.
Cathedral is een pleidooi voor menselijkheid én voor de kunsten. Van te voren moet je er niets anders van weten dan dat je open in de zaal moet gaan zitten en je dan moet laten overspoelen door wat je hoort en ziet. Niet op zoek gaan naar het verhaal, maar het laten gebeuren in je gevoel. En na afloop heel langzaam wakker worden, thuis Arvo Pärt aanzetten en de beelden voor je ogen voorbij laten dansen. En dan nog even verschrikkelijk gelukkig zijn.
Gaan zien. Onontkoombaar prachtig
Door Elise Kant
Schoonheid versus duisternis en onderdrukking. Vanaf de eerste seconde word je meegesleurd de verwondering in. Niet eens de verwondering van de poetische teksten of het ongrijpbare verhaal, als dat er al is en als dat er al iets toe doet. Nee, het is de verwondering over wat deze dansers van het Scapino Ballet Rotterdam vertellen én de adembenemende manier waarop ze dat doen. In staccato losgemaakte onderdelen die toch een geheel vormen. Het is zo ongelofelijk mooi. In alle onderdelen is de overdonderende kracht van Cathedral dat het je doet verlangen naar liefde en dat het hoop schept in een bijna hopeloos kader.
De muziek van Arvo Pärt, prachtig uitgevoerd door Sinfonia Rotterdam legt een eerbiedige bodem voor lichamen die verhalen vertellen van vergankelijkheid en elkaar loslaten. In een ingenieus spel van licht en donker bewegen ze vloeiend op bijna robotachtige wijze. Dat moet je niet omschrijven, dat moet je gewoon zien.
Cathedral is een pleidooi voor menselijkheid én voor de kunsten. Van te voren moet je er niets anders van weten dan dat je open in de zaal moet gaan zitten en je dan moet laten overspoelen door wat je hoort en ziet. Niet op zoek gaan naar het verhaal, maar het laten gebeuren in je gevoel. En na afloop heel langzaam wakker worden, thuis Arvo Pärt aanzetten en de beelden voor je ogen voorbij laten dansen. En dan nog even verschrikkelijk gelukkig zijn.
Gaan zien. Onontkoombaar prachtig
Door Elise Kant
