Het Canadees dansgezelschap Dance Migration presenteerde op 5 november de dans- en theatershow Terra Brasil in Theater de Kom te Nieuwegein.
Dans- en Theatervoorstelling Terra Brasil brengt het carnaval dichtbij
Zeven danseressen vormen de kern van deze show, waarbij ook twee mannelijke dansers voorbij komen én waarbij een heel stel muzikanten zich op het podium bevinden. Terra Brasil is een bruisende voorstelling, die door de artistiek directeur Adrianna Yanuziello beschreven wordt als “een zoektocht naar leven binnen een dans.” Die zoektocht was een verademing om te volgen. Voornamelijk het feit dat beide helften van de show compleet verschillend waren zorgde ervoor dat de reis die dit gezelschap ons voorschotelde nooit ging vervelen.
Dat het leven en het lichaam centraal staan in deze voorstelling is al snel duidelijk. Zeker de eerste akte van de show laat nog weinig echte Braziliaanse invloeden zien, maar er komen in plaats daarvan voornamelijk veel moderne elementen van de dans voorbij. Het blijkt een organisch geheel, waar ook in synchronie de dans eigen blijft aan de performers. Ze doen hetzelfde, maar allemaal op hun eigen manier. Dat is precies wat de verschillende dansen zo natuurlijk laat overkomen. Mooi zijn ook de schakelingen die in deze eerste helft voorbij komen; van het bezeten naar het berustende, en weer terug. Zelfs het wisselen van kledingstukken wordt op een organische manier in de show verweven. Wat een probleem blijft bij dit soort vormen van moderne dans is natuurlijk het begrip van het publiek; niet altijd begrepen we wat er verteld werd. Waar dat soms de ondergang van een voorstelling kan zijn, bleek hier het tegenovergestelde. Ook als we het niet begrepen bleef het ontzettend intrigerend om naar te kijken. Dat is mede te danken aan de prachtige danseressen die in de dans het dierlijke naar voren lieten komen. Er valt dan ook niet te twijfelen aan het feit dat deze vrouwen deel uitmaken van één van de meest gerenommeerde dansgezelschappen op het gebied van Afro-Braziliaanse dans.
De tweede helft van de show is eigenlijk compleet anders dan de eerste. Hier konden we dan eindelijk de pure Braziliaanse dans verwelkomen, de moderne aspecten waren vrijwel onvindbaar in dit deel van de show. De echte Braziliaanse dansen kwamen allemaal voorbij; verschillende variaties van de samba, het carnaval, en zelfs capoeira werden vol overtuiging door de dansers gepresenteerd. In dit deel van de show komen dan ook voor het eerst mannelijke dansers het podium op, in dit geval voor de capoeira. De capoeira is een een “spel van zelfverdediging in de vorm van een dans” aldus Adrianna Yanuziello, en dat wordt zeker duidelijk wanneer deze mannen het podium op komen. De synchroniteit die nodig is om de capoeira tot een succes te brengen duidt op een dans, maar wanneer het tempo opgevoerd wordt is het ook gelijk duidelijk waarom het een effectieve manier van zelfverdediging zou zijn. Wat een kracht is er voor nodig om je zo te kunnen bewegen; het is verbazingwekkend hoe de mannen over het podium vliegen.
Ook de muzikanten krijgen in dit deel van de voorstelling de gelegenheid om zich in de spotlight te spelen. Door middel van ‘handdrums’ word er een geinig intermezzo gecreeërd waar zelfs het publiek even mee mag doen met het ‘drummen’. Dit speelse concept lijkt te worden meegenomen in de dans, waar het soms zelfs lijkt alsof de dames aan het improviseren zijn. Leuk ook dat één van de danseressen op een gegeven moment het publiek in danst. De connectie tussen performers en publiek wordt op die manier in de tweede helft goed bewerkstelligd.
Het klapstuk van de avond is natuurlijk de carnaval. Alles wat je vantevoren verwacht (prachtige kostuums, blije muziek en geweldige danseressen) wordt helemaal waar gemaakt. De kostuums zijn bewonderenswaardig; soms lijken de danseressen in vlinders te veranderen en dan weer in een pauw. Vooral wanneer je je beseft dat deze dames op gigantisch hoge hakken staan te dansen realiseer je je hoe magisch carnaval eigenlijk is. In dit geval is het een ware lofzang aan Brazilië, waar op een gegeven moment zelfs de Braziliaanse vlag in een kostuum is verwerkt en je jezelf toch echt in Rio de Janeiro waant. Alles aan deze dans is spectaculair, en het tempo ligt zo waanzinnig hoog dat je je afvraagt hoe deze vrouwen het zo lang kunnen volhouden. Het einde van de voorstelling is eigenlijk alleen al de prijs van het toegangskaartje waard. De staande ovatie die volgde is dan ook meer dan verdiend.
Door Lina Knol
Dat het leven en het lichaam centraal staan in deze voorstelling is al snel duidelijk. Zeker de eerste akte van de show laat nog weinig echte Braziliaanse invloeden zien, maar er komen in plaats daarvan voornamelijk veel moderne elementen van de dans voorbij. Het blijkt een organisch geheel, waar ook in synchronie de dans eigen blijft aan de performers. Ze doen hetzelfde, maar allemaal op hun eigen manier. Dat is precies wat de verschillende dansen zo natuurlijk laat overkomen. Mooi zijn ook de schakelingen die in deze eerste helft voorbij komen; van het bezeten naar het berustende, en weer terug. Zelfs het wisselen van kledingstukken wordt op een organische manier in de show verweven. Wat een probleem blijft bij dit soort vormen van moderne dans is natuurlijk het begrip van het publiek; niet altijd begrepen we wat er verteld werd. Waar dat soms de ondergang van een voorstelling kan zijn, bleek hier het tegenovergestelde. Ook als we het niet begrepen bleef het ontzettend intrigerend om naar te kijken. Dat is mede te danken aan de prachtige danseressen die in de dans het dierlijke naar voren lieten komen. Er valt dan ook niet te twijfelen aan het feit dat deze vrouwen deel uitmaken van één van de meest gerenommeerde dansgezelschappen op het gebied van Afro-Braziliaanse dans.
De tweede helft van de show is eigenlijk compleet anders dan de eerste. Hier konden we dan eindelijk de pure Braziliaanse dans verwelkomen, de moderne aspecten waren vrijwel onvindbaar in dit deel van de show. De echte Braziliaanse dansen kwamen allemaal voorbij; verschillende variaties van de samba, het carnaval, en zelfs capoeira werden vol overtuiging door de dansers gepresenteerd. In dit deel van de show komen dan ook voor het eerst mannelijke dansers het podium op, in dit geval voor de capoeira. De capoeira is een een “spel van zelfverdediging in de vorm van een dans” aldus Adrianna Yanuziello, en dat wordt zeker duidelijk wanneer deze mannen het podium op komen. De synchroniteit die nodig is om de capoeira tot een succes te brengen duidt op een dans, maar wanneer het tempo opgevoerd wordt is het ook gelijk duidelijk waarom het een effectieve manier van zelfverdediging zou zijn. Wat een kracht is er voor nodig om je zo te kunnen bewegen; het is verbazingwekkend hoe de mannen over het podium vliegen.
Ook de muzikanten krijgen in dit deel van de voorstelling de gelegenheid om zich in de spotlight te spelen. Door middel van ‘handdrums’ word er een geinig intermezzo gecreeërd waar zelfs het publiek even mee mag doen met het ‘drummen’. Dit speelse concept lijkt te worden meegenomen in de dans, waar het soms zelfs lijkt alsof de dames aan het improviseren zijn. Leuk ook dat één van de danseressen op een gegeven moment het publiek in danst. De connectie tussen performers en publiek wordt op die manier in de tweede helft goed bewerkstelligd.
Het klapstuk van de avond is natuurlijk de carnaval. Alles wat je vantevoren verwacht (prachtige kostuums, blije muziek en geweldige danseressen) wordt helemaal waar gemaakt. De kostuums zijn bewonderenswaardig; soms lijken de danseressen in vlinders te veranderen en dan weer in een pauw. Vooral wanneer je je beseft dat deze dames op gigantisch hoge hakken staan te dansen realiseer je je hoe magisch carnaval eigenlijk is. In dit geval is het een ware lofzang aan Brazilië, waar op een gegeven moment zelfs de Braziliaanse vlag in een kostuum is verwerkt en je jezelf toch echt in Rio de Janeiro waant. Alles aan deze dans is spectaculair, en het tempo ligt zo waanzinnig hoog dat je je afvraagt hoe deze vrouwen het zo lang kunnen volhouden. Het einde van de voorstelling is eigenlijk alleen al de prijs van het toegangskaartje waard. De staande ovatie die volgde is dan ook meer dan verdiend.
Door Lina Knol
