Als een oorlog is afgelopen begint er een andere. Een oorlog in je hoofd en in je hart. Met grote soms onbeantwoordbare vragen. Waarom leef ik nog en zij niet? Waarom moet de wereld opeens in simpele begrippen gevat worden terwijl er niets meer simpel is. Wat is goed en wat is fout, en is die vraag eigenlijk wel relevant? Waarom mag ik nog bestaan?
Dansen met de vijand beklemt en ontroert
Het zijn de vragen die in Dansen met de vijand langsscheren, worden aangeraakt, soms bruusk soms met tedere streling. Vragen waarbij verhalen horen die verteld moeten worden, maar dat niet willen. Verhalen vol details over kleine dingen, en verhalen in grove pennestreken over de momenten die echt pijn doen. Het hartbrekende moment waarop Roosje haar vriendin moet achterlaten omdat het echt niet meer gaat krijgt zinnen en taal in de haast die hoort bij gevoelens die te groot zijn. Liedjes en herinneringen worden breed uitgespeld om de waanzin tegenspel te bieden.
Wie ooit in Auschwitz is geweest huivert al bij binnenkomst in de zaal. De grote berg schoenen, de koffer met naam en land erop zijn stille getuigen van gruwel en waanzin wanneer je, voortschuifelend tussen rijen toeristen, van het ene blok naar het andere loopt. Blok 10 waar Mengele zijn experimenten uitvoerde is stil getuige van wat er gebeurt als de mens niet meer een mens ziet in de ander, maar bevangen is door haat. Voor de voorstelling begonnen is word je al meegenomen naar die beklemming.
En dwars door deze gruwel danst Roosje. Roosje die het vege lijf redt door slim te zijn, op te vallen, door een bloem te blijven in een verschroeid landschap. Maar fout in ogen van de wereld, of op zijn minst in die van haar broer die niets meer met haar te maken wil hebben. Waarop zij hem kan toeschreeuwen dat weglopen erger is dan overleven. De vraag in het midden latend wie gelijk heeft en of er wel gelijk bestaat.
Als ze danst na aankomst in Zweden en haar vrijheid beseft doet de zinderende climax menigeen tranen wegvegen. Het gevoel van bevrijding wordt uitgeschreeuwd en dat raakt.
Wat te zeggen. Subliem acteerwerk door Truus te Selle als oudere tante Roosje, Valéry van Gorp als jonge tante Roosje en Lykele Muus als Paul Glaser. ingenieus decor en choreografie. Geweldige muzikale begeleiding door Maurits Fondse en het vermogen om een voorstelling neer te zetten die eigenlijk vraagt om een nagesprek over wat goed is en wat fout, over de waanzin van oorlog, over onze verantwoordelijkheid om niet te zwijgen, niet mee te werken aan onrecht door aan de kant te blijven staan. Een prachtige voorstelling. Met een muisstille zaal, die na donderend applaus ontroerd de zaal verlaat. Gaan zien!
Door Elise Kant
Wie ooit in Auschwitz is geweest huivert al bij binnenkomst in de zaal. De grote berg schoenen, de koffer met naam en land erop zijn stille getuigen van gruwel en waanzin wanneer je, voortschuifelend tussen rijen toeristen, van het ene blok naar het andere loopt. Blok 10 waar Mengele zijn experimenten uitvoerde is stil getuige van wat er gebeurt als de mens niet meer een mens ziet in de ander, maar bevangen is door haat. Voor de voorstelling begonnen is word je al meegenomen naar die beklemming.
En dwars door deze gruwel danst Roosje. Roosje die het vege lijf redt door slim te zijn, op te vallen, door een bloem te blijven in een verschroeid landschap. Maar fout in ogen van de wereld, of op zijn minst in die van haar broer die niets meer met haar te maken wil hebben. Waarop zij hem kan toeschreeuwen dat weglopen erger is dan overleven. De vraag in het midden latend wie gelijk heeft en of er wel gelijk bestaat.
Als ze danst na aankomst in Zweden en haar vrijheid beseft doet de zinderende climax menigeen tranen wegvegen. Het gevoel van bevrijding wordt uitgeschreeuwd en dat raakt.
Wat te zeggen. Subliem acteerwerk door Truus te Selle als oudere tante Roosje, Valéry van Gorp als jonge tante Roosje en Lykele Muus als Paul Glaser. ingenieus decor en choreografie. Geweldige muzikale begeleiding door Maurits Fondse en het vermogen om een voorstelling neer te zetten die eigenlijk vraagt om een nagesprek over wat goed is en wat fout, over de waanzin van oorlog, over onze verantwoordelijkheid om niet te zwijgen, niet mee te werken aan onrecht door aan de kant te blijven staan. Een prachtige voorstelling. Met een muisstille zaal, die na donderend applaus ontroerd de zaal verlaat. Gaan zien!
Door Elise Kant
