Zo tegen half tien vrijdagavond staan we in de coulissen van de grote zaal van theater De Meerse in Hoofddorp tussen de castleden in, camera in de aanslag. Een hoogst ongebruikelijke plek voor ons, maar het is dan ook een speciale avond. Om ons heen vechten de Adelaars en de Poema’s tegen hun tranen en geeft iedereen elkaar een dikke knuffel. Op het toneel krijgt Wendy te horen van haar moeder dat ze elk jaar een week naar Nimmerland mag om op bezoek te gaan bij Peter. Nog even en de allerlaatste voorstelling van Peter Pan: Het echte verhaal is afgelopen
De allerlaatste Peter Pan: knuffels en tranen vloeien rijkelijk in Hoofddorp
De dag begon voor ons tegen de klok van vier, toen we ons meldden bij de artiesteningang. Doel was om een backstage reportage te maken van deze allerlaatste voorstelling. Een laatste voorstelling met een extra bijzonder tintje omdat beide kindercasts een helft van de voorstelling voor hun rekening zouden nemen. De Adelaars de eerste akte, de Poema’s de tweede akte. Een hoop extra organisatie en kopzorgen maar backstage blijft het relaxed en gedisciplineerd. Spelers druppelen binnen, sommigen verlaat vanwege gebeurtenissen bij de Coentunnel. Maar rond half vijf, zoals gepland, volgt de eerste briefing in de grote zaal en wordt iedereen gewezen op het schema en de planning. Daarna gaat ieder weer zijn weg, gaan de Adelaars eten in de artiestenfoyer en druppelen de Poema’s binnen bij de kap en grime.
Zo werkt iedereen rustig zijn of haar programma af. De Adelaars hijsen zich in hun kostuums en worden gezenderd in een donker hoekje naast het podium. Vervolgens wordt het geluid één voor één getest. Bij de castwissel, die in de pauze gaat plaatsvinden, zal dat niet meer mogelijk zijn, maar zullen de zenders alleen nog maar overgaan van de ene op de andere persoon. Zonder extra lange pauze wordt dat straks even spannend.
Bij de kap en grime komen we Claire Hennekens tegen, één van de twee Tinkerbels. Ze krijgt net haar elfenoren aangemeten. ‘Het voelt wel een beetje raar,’ vertelt ze ons. ‘je hebt best wel lang met elkaar gespeeld en dan is het nu opeens voorbij.’ We vragen haar wat ze het leukste vond aan dit afgelopen jaar. ‘Telkens weer de bus heen en terug, dat was heel erg leuk. En voor de rest was het gewoon met iedereen heel erg leuk en gezellig. Ik zal de gezelligheid het meeste missen en de mensen die niet op het NJMT zitten.’
In de kantine komen we de mensen van het licht en geluid tegen, die tussendoor ook even een hapje eten. Eén van hen heeft alle voorstellingen, op twee na, meegemaakt. We vragen hen wat voor hun de mooiste momenten van deze periode zijn geweest. Het valt even stil. ‘Er zijn best wel veel voorstellingen geweest waar alles op zijn plaats viel en alles klopte. Die zijn altijd wel mooi. We hebben ook best wel wat uitdagingen gehad in theaters waar het décor niet paste. Maar als dat dan lukt en elk changement is goed dan is dat natuurlijk ook heel erg mooi,’ zegt de een. ‘Ik vond persoonlijk de benefietvoorstelling in Amstelveen heel speciaal.’ zegt zijn collega. ‘Daar was heel veel publiek dat niet echt theaterpubliek was en dat kon je merken. Het was onwijs rumoerig in de zaal maar dat gaf wel heel veel voldoening.’ ‘Tja,’ zegt de eerste, ‘dat was nou net één van de twee voorstellingen die ik gemist heb.’ Waar ze het alle drie over eens zijn is dat ze beide kindercasts in de afgelopen maanden ontzetten hebben zien groeien.
We gaan terug de zaal in om een check te doen. De Adelaars, met zenders, gaan klaar staan voor “In Het Gelid”. Daarna oefenen de Poema’s nog even de choreografie van “De Roep van de Adelaar”. Vervolgens is het de beurt aan Patricia van Haastrecht, Vincent de Lusenet en Wera Misset met het nummer “Als Ik Vleugels Had”. Voor Wera is dit de laatste keer dat ze dit lied zingt, want tijdens de voorstelling van vanavond zal het gezongen worden door Bente Kruger. Maar zij heeft op dit moment nog geen zender.
Dan loopt het langzaam tegen kwart voor zeven en verzamelt iedereen zich voor een extra grote kring op het toneel. Het publiek loopt inmiddels de zaal in, alles dat ons scheidt is het doek. Er volgen nog een paar laatste opmerkingen, Patricia bedankt iedereen en vertelt hoezeer zij genoten heeft van deze periode, en er wordt nog snel een laatste groepsfoto gemaakt van beide casts tezamen. Dan zoeken de Poema’s hun plekje op het balkon op en maken de Adelaars zich op voor de eerste akte.
Voor ons even tijd voor een pauze in de bijna lege artiestenfoyer, waar we Tommie Kinneging treffen in zijn kostuum van Kapitein Haak. Hij zal de rol vanavond overnemen van Jeroen Phaff, die in Apeldoorn andere verpichtingen heeft (Elisabeth). Ondanks de bijzondere avond had hij de eer liever overgelaten aan hem. ‘Ik heb de rol al een paar weken niet meer gespeeld en juist deze laatste avond wil je niet dat er iets misgaat,’ zegt hij. ‘Voor de kinderen wil je natuurlijk dat alles perfect loopt.’ Zijn zorg blijkt onterecht te zijn. De avond verloopt vlekkeloos en hij toont zich een waardig vervanger.
Ook wij gaan weer naar beneden om ons te vervoegen bij de kap en grime, die in een donker hoekje klaarstaat voor een grimewissel. Even is het spitsuur en wordt onder weinig licht een groot aantal castleden omgeschminkt. Als de rust is weergekeerd lopen wij de kleedkamer binnen van Patricia van Haastrecht en Vincent de Lusenet, die het grootste deel van de eerste akte in hun kleedkamer doorbrengen. We kijken samen terug op de afgelopen periode.
Patricia moet lachen. ‘Het was een soort van wervelwind aan energie, heerlijk!’ zegt ze. ‘dat vind ik een goede benaming,’ vult Vincent aan. ‘het was een soort storm.’ Patricia: ‘Op een positieve manier, hoor. Die kids geven zo veel energie’. ‘Dat vond ik ook echt het leukste,’ zegt Vincent, ‘die kids gaan er gewoon elke keer voor. Misschien had ik vooraf wel een grotere wervelwind verwacht, maar dan hysterischer.’ ‘Op de een of andere manier is het heel erg georganiseerd,’ zegt Patricia. Vincent vult weer aan: ‘Die kids zijn heel erg druk, maar ze zijn wel gefocust. Zodra de show begint is het gedaan met de lol en dat had ik misschien wat minder verwacht. In de pauze gaat het dan weer los, maar dan gaat daarna meteen de knop weer om. Ik vind dat ze heel erg goed opgevoed zijn.’
‘Op zich,’ zegt Vincent, ‘vond ik het wel lekker dat we niet zo vaak speelden. Gemiddeld één keer in de week en dat betekent dat je er elke keer weer fris in kunt gaan.’ Patricia vertelt dat ze het fijn had gevonden als ze meer voorstellingen achter elkaar hadden kunnen spelen. ‘Ik vind het wel lekker om in dezelfde energie te blijven. Je switcht anders zo veel met werk dat het fijn is om een paar achter elkaar te spelen.’ ‘Ja, in januari hadden we een paar voorstellingen achter elkaar en dan kom je wel in een soort van flow,’ zegt Vincent. Voor beiden is het een speciale periode geworden waarbij elke voorstelling weer anders was, maar waarbij het ook moeilijk was om, vooral met de kindercasts die nog minder voorstellingen speelden, iets op te bouwen. Al gaf dat aan de andere kant ook het gevoel van die wervelwind die beiden ook als verfrissend hebben ervaren.
De eerste akte loopt inmiddels ten einde en “Operatie Castwissel” gaat van start. Als lijkt op rolletjes te lopen en niet veel later staan de Poema’s in hun kostuums en gezenderd klaar op het toneel. Nog even wat dingen doornemen en dan stroomt de zaal weer vol en vangt de tweede akte aan. Gedurende de tweede akte blijven wij in de coulissen en zien we hoe regisseur Elise Berends dat laatste uurtje beleeft. Als Peter Pan op het podium boos wordt op Tinkerbel zit ze op aanraakafstand mee te kijken, zonder dat het publiek haar kan zien. De Elfendans is extra speciaal, met droogijs voor een optimaal effect. Dan loopt ook de tweede akte op zijn eind en komen de Adelaars vanaf het balkon de coulissen ingelopen en zijn we weer aanbeland waar we ons verhaal begonnen.
Adelaars en Poema’s gaan samen het toneel op voor het slotapplaus, waarna een toespraak volgt van zakelijk leider Thomas Moesker. Op het podium wordt nog meer geknuffeld en worden meer en meer ogen vochtig. Zelfs die van de meest stoere piraat. Dan is het voorbij en gaat het doek voor de laatste keer dicht en volgt de ontlading bij alle spelers. Het zijn niet alleen tranen van verdriet, maar ook van blijdschap om deel te hebben mogen uitmaken van deze productie.
Iedereen zoekt elkaar op en dan volgt langzamerhand de laatste gang naar de kleedkamers en de hereniging met familie en vrienden in de foyer. En hebben ze nog het vooruitzicht van een afsluitend feest een dag later in Zaandam. Wij keren op huis aan. Moe maar voldaan. Zou het aanbod van een week Nimmerland per jaar eigenlijk ook voor ons gelden?
Kijk HIER voor ons foto verslag. Wil je meer backstage foto’s zien van de allerlaatste Peter Pan? Hou dan onze facebook pagina in de gaten, waar we binnenkort een uitgebreide fotoreportage zullen plaatsen.
Zo werkt iedereen rustig zijn of haar programma af. De Adelaars hijsen zich in hun kostuums en worden gezenderd in een donker hoekje naast het podium. Vervolgens wordt het geluid één voor één getest. Bij de castwissel, die in de pauze gaat plaatsvinden, zal dat niet meer mogelijk zijn, maar zullen de zenders alleen nog maar overgaan van de ene op de andere persoon. Zonder extra lange pauze wordt dat straks even spannend.
Bij de kap en grime komen we Claire Hennekens tegen, één van de twee Tinkerbels. Ze krijgt net haar elfenoren aangemeten. ‘Het voelt wel een beetje raar,’ vertelt ze ons. ‘je hebt best wel lang met elkaar gespeeld en dan is het nu opeens voorbij.’ We vragen haar wat ze het leukste vond aan dit afgelopen jaar. ‘Telkens weer de bus heen en terug, dat was heel erg leuk. En voor de rest was het gewoon met iedereen heel erg leuk en gezellig. Ik zal de gezelligheid het meeste missen en de mensen die niet op het NJMT zitten.’
In de kantine komen we de mensen van het licht en geluid tegen, die tussendoor ook even een hapje eten. Eén van hen heeft alle voorstellingen, op twee na, meegemaakt. We vragen hen wat voor hun de mooiste momenten van deze periode zijn geweest. Het valt even stil. ‘Er zijn best wel veel voorstellingen geweest waar alles op zijn plaats viel en alles klopte. Die zijn altijd wel mooi. We hebben ook best wel wat uitdagingen gehad in theaters waar het décor niet paste. Maar als dat dan lukt en elk changement is goed dan is dat natuurlijk ook heel erg mooi,’ zegt de een. ‘Ik vond persoonlijk de benefietvoorstelling in Amstelveen heel speciaal.’ zegt zijn collega. ‘Daar was heel veel publiek dat niet echt theaterpubliek was en dat kon je merken. Het was onwijs rumoerig in de zaal maar dat gaf wel heel veel voldoening.’ ‘Tja,’ zegt de eerste, ‘dat was nou net één van de twee voorstellingen die ik gemist heb.’ Waar ze het alle drie over eens zijn is dat ze beide kindercasts in de afgelopen maanden ontzetten hebben zien groeien.
We gaan terug de zaal in om een check te doen. De Adelaars, met zenders, gaan klaar staan voor “In Het Gelid”. Daarna oefenen de Poema’s nog even de choreografie van “De Roep van de Adelaar”. Vervolgens is het de beurt aan Patricia van Haastrecht, Vincent de Lusenet en Wera Misset met het nummer “Als Ik Vleugels Had”. Voor Wera is dit de laatste keer dat ze dit lied zingt, want tijdens de voorstelling van vanavond zal het gezongen worden door Bente Kruger. Maar zij heeft op dit moment nog geen zender.
Dan loopt het langzaam tegen kwart voor zeven en verzamelt iedereen zich voor een extra grote kring op het toneel. Het publiek loopt inmiddels de zaal in, alles dat ons scheidt is het doek. Er volgen nog een paar laatste opmerkingen, Patricia bedankt iedereen en vertelt hoezeer zij genoten heeft van deze periode, en er wordt nog snel een laatste groepsfoto gemaakt van beide casts tezamen. Dan zoeken de Poema’s hun plekje op het balkon op en maken de Adelaars zich op voor de eerste akte.
Voor ons even tijd voor een pauze in de bijna lege artiestenfoyer, waar we Tommie Kinneging treffen in zijn kostuum van Kapitein Haak. Hij zal de rol vanavond overnemen van Jeroen Phaff, die in Apeldoorn andere verpichtingen heeft (Elisabeth). Ondanks de bijzondere avond had hij de eer liever overgelaten aan hem. ‘Ik heb de rol al een paar weken niet meer gespeeld en juist deze laatste avond wil je niet dat er iets misgaat,’ zegt hij. ‘Voor de kinderen wil je natuurlijk dat alles perfect loopt.’ Zijn zorg blijkt onterecht te zijn. De avond verloopt vlekkeloos en hij toont zich een waardig vervanger.
Ook wij gaan weer naar beneden om ons te vervoegen bij de kap en grime, die in een donker hoekje klaarstaat voor een grimewissel. Even is het spitsuur en wordt onder weinig licht een groot aantal castleden omgeschminkt. Als de rust is weergekeerd lopen wij de kleedkamer binnen van Patricia van Haastrecht en Vincent de Lusenet, die het grootste deel van de eerste akte in hun kleedkamer doorbrengen. We kijken samen terug op de afgelopen periode.
Patricia moet lachen. ‘Het was een soort van wervelwind aan energie, heerlijk!’ zegt ze. ‘dat vind ik een goede benaming,’ vult Vincent aan. ‘het was een soort storm.’ Patricia: ‘Op een positieve manier, hoor. Die kids geven zo veel energie’. ‘Dat vond ik ook echt het leukste,’ zegt Vincent, ‘die kids gaan er gewoon elke keer voor. Misschien had ik vooraf wel een grotere wervelwind verwacht, maar dan hysterischer.’ ‘Op de een of andere manier is het heel erg georganiseerd,’ zegt Patricia. Vincent vult weer aan: ‘Die kids zijn heel erg druk, maar ze zijn wel gefocust. Zodra de show begint is het gedaan met de lol en dat had ik misschien wat minder verwacht. In de pauze gaat het dan weer los, maar dan gaat daarna meteen de knop weer om. Ik vind dat ze heel erg goed opgevoed zijn.’
‘Op zich,’ zegt Vincent, ‘vond ik het wel lekker dat we niet zo vaak speelden. Gemiddeld één keer in de week en dat betekent dat je er elke keer weer fris in kunt gaan.’ Patricia vertelt dat ze het fijn had gevonden als ze meer voorstellingen achter elkaar hadden kunnen spelen. ‘Ik vind het wel lekker om in dezelfde energie te blijven. Je switcht anders zo veel met werk dat het fijn is om een paar achter elkaar te spelen.’ ‘Ja, in januari hadden we een paar voorstellingen achter elkaar en dan kom je wel in een soort van flow,’ zegt Vincent. Voor beiden is het een speciale periode geworden waarbij elke voorstelling weer anders was, maar waarbij het ook moeilijk was om, vooral met de kindercasts die nog minder voorstellingen speelden, iets op te bouwen. Al gaf dat aan de andere kant ook het gevoel van die wervelwind die beiden ook als verfrissend hebben ervaren.
De eerste akte loopt inmiddels ten einde en “Operatie Castwissel” gaat van start. Als lijkt op rolletjes te lopen en niet veel later staan de Poema’s in hun kostuums en gezenderd klaar op het toneel. Nog even wat dingen doornemen en dan stroomt de zaal weer vol en vangt de tweede akte aan. Gedurende de tweede akte blijven wij in de coulissen en zien we hoe regisseur Elise Berends dat laatste uurtje beleeft. Als Peter Pan op het podium boos wordt op Tinkerbel zit ze op aanraakafstand mee te kijken, zonder dat het publiek haar kan zien. De Elfendans is extra speciaal, met droogijs voor een optimaal effect. Dan loopt ook de tweede akte op zijn eind en komen de Adelaars vanaf het balkon de coulissen ingelopen en zijn we weer aanbeland waar we ons verhaal begonnen.
Adelaars en Poema’s gaan samen het toneel op voor het slotapplaus, waarna een toespraak volgt van zakelijk leider Thomas Moesker. Op het podium wordt nog meer geknuffeld en worden meer en meer ogen vochtig. Zelfs die van de meest stoere piraat. Dan is het voorbij en gaat het doek voor de laatste keer dicht en volgt de ontlading bij alle spelers. Het zijn niet alleen tranen van verdriet, maar ook van blijdschap om deel te hebben mogen uitmaken van deze productie.
Iedereen zoekt elkaar op en dan volgt langzamerhand de laatste gang naar de kleedkamers en de hereniging met familie en vrienden in de foyer. En hebben ze nog het vooruitzicht van een afsluitend feest een dag later in Zaandam. Wij keren op huis aan. Moe maar voldaan. Zou het aanbod van een week Nimmerland per jaar eigenlijk ook voor ons gelden?
Kijk HIER voor ons foto verslag. Wil je meer backstage foto’s zien van de allerlaatste Peter Pan? Hou dan onze facebook pagina in de gaten, waar we binnenkort een uitgebreide fotoreportage zullen plaatsen.
