Het mooiste aan de voorstelling Boys won’t be boys is de breekbaarheid. Glanzende ogen die verhalen vertellen van verlangen. Die je meenemen langs emoties op allemaal totaal verschillende manieren. 10 mensen die niet in simpele hokjes passen. Dat ook helemaal niet willen. En die elk maar een wens hebben: gezien worden. Gezien als mens. Niet als anders, of nog erger als : de andere
De kracht van eigenheid ontroert.in Boys won’t be boys
Het begint met Rikkert van Huisstede. Hij verhaalt van zijn zoektocht naar anderen net als hij. Die niet in vakjes geduwd willen worden. Hoe hij zocht en vond, en het allemaal niet zo eenvoudig was als het eerst leek. En hoe het toen toch één geheel werd.
We krijgen kijkjes in levens. Het ontroert door de echtheid. Het is groots door de intimiteit én het confronterend zijn zonder dat er boven op te leggen. Maar ook, met lef. Mooi is het betoog van de domineeszoon die geheel tegen de hedendaagse trend van religiebashen in de bijbel citeert als basis voor vrouwelijkheid in plaats van dominante mannelijkheid, als inspiratiebron.
Confronterend zijn de gedichten van een meisje, een jongen, niet alleen omdat ze heel mooi zijn maar omdat het als geen ander de kijker confronteert met de onwillekeurige behoefte om toch te weten wat ze is: een jongen, een meisje. Met een prachtig lied voor haar vader als climax.
Hartveroverend is asexuele Willem.
Intrigerend zijn de acts zonder woorden.
Het is een intelligente verzameling bewegingsacts, poezie en verhalen met een boodschap: Geen hokjes alsjeblieft.
De kracht van de voorstelling zit hem niet in het verkondigen van die boodschap, de kracht zit hem in het neerzetten van mensen die ongelofelijk zichzelf zijn en daarmee uit de hokken van verwachting stappen.
En daarmee is dit een statement van jewelste. Niet van hokjes denken doorbreken, maar van de kracht van jezelf zijn. En weten dat je ook zelf degene bent die je daar toestemming voor moet geven.
Mooi, heel mooi, het bezoeken zeker waard.
Door Elise Kant
We krijgen kijkjes in levens. Het ontroert door de echtheid. Het is groots door de intimiteit én het confronterend zijn zonder dat er boven op te leggen. Maar ook, met lef. Mooi is het betoog van de domineeszoon die geheel tegen de hedendaagse trend van religiebashen in de bijbel citeert als basis voor vrouwelijkheid in plaats van dominante mannelijkheid, als inspiratiebron.
Confronterend zijn de gedichten van een meisje, een jongen, niet alleen omdat ze heel mooi zijn maar omdat het als geen ander de kijker confronteert met de onwillekeurige behoefte om toch te weten wat ze is: een jongen, een meisje. Met een prachtig lied voor haar vader als climax.
Hartveroverend is asexuele Willem.
Intrigerend zijn de acts zonder woorden.
Het is een intelligente verzameling bewegingsacts, poezie en verhalen met een boodschap: Geen hokjes alsjeblieft.
De kracht van de voorstelling zit hem niet in het verkondigen van die boodschap, de kracht zit hem in het neerzetten van mensen die ongelofelijk zichzelf zijn en daarmee uit de hokken van verwachting stappen.
En daarmee is dit een statement van jewelste. Niet van hokjes denken doorbreken, maar van de kracht van jezelf zijn. En weten dat je ook zelf degene bent die je daar toestemming voor moet geven.
Mooi, heel mooi, het bezoeken zeker waard.
Door Elise Kant
