De voorstelling eindigt zoals hij begon: met mensen die van links naar rechts over het toneel lopen. Alsof het nooit stopt. Maar wie goed kijkt ziet de verschillen. Net als de vluchtelingenstroom die maar niet lijkt te stoppen. Wie goed kijkt ziet ook daar de verschillen en niet alleen maar een groep mensen die naar Europa wil. Want de stroom lijkt hetzelfde maar de individuele mensen die deel uitmaken van die stroom zijn dat niet. Elk heeft zijn of haar eigen verhaal en reden om in die stroom te zijn. Op zaterdag 30 januari ging De Loop der Dingen van Hofplein Rotterdam in première. De verdiende staande ovatie aan het eind van de voorstelling was – naast de muziek- en geluidsfragmenten tijdens de voorstelling – het enige geluid dat deze avond was te horen.
De Loop der Dingen: ook zonder woorden kun je veel zeggen
Gastregisseur Gregory Caers begon in augustus 2015 met een groep van 30 spelers aan dit nieuwe project. 13 figuranten sloten zich in een later stadium daarbij aan. In eerste instantie vormde de korte art-film “Der Lauf der Dinge” van Peter Fischli en David Weiss de inspiratie voor de voorstelling met een fysieke perpetuum mobile als uitgangspunt. De beelden in de media van de massale vluchtelingenstroom richting Europa hadden zo’n impact op Caers dat hij die stroom vluchtelingen als algemene context gebruikte om de voorstelling nog meer richting te geven. Een voorstelling zonder woorden maar met de “fysieke theatertaal” die als basis geldt voor meer van zijn voorstellingen.
Beeldtaal en bewegingstaal kunnen soms meer voor zich spreken dan woorden dat doen. En dat gebeurt in De Loop der Dingen. Daarbij kan elke toeschouwer het verhaal zelf invullen. Het publiek ziet een doorlopende stroom mensen die op drift is en onderweg de nodige obstakels te verwerken krijgt. Nu eens loopt de stroom langzaam, dan weer harder. Sommige mensen beginnen plotseling te rennen. Eén jongen met een grote tas probeert tegen de stroom in te lopen maar wordt bijna onder de voet gelopen. Wil hij terug naar waar hij vandaan kwam? Twee andere mensen krijgen ruzie. Heeft de één de tas van de ander per ongeluk meegenomen? Horen ze bij elkaar en wil de één dat de ander beide tassen draagt? Weer iemand anders kijkt om zich heen, duidelijk op zoek naar iets. Of iemand? Dan stopt de groep en kan men niet meer verder. Wie het toch probeert wordt teruggeduwd. Als de groep dan weer de andere kant op wil gaan worden ze ook daar tegengehouden en komen ze terecht in een soort niemandsland.
Dan begint het hard te regenen en staat de groep, drijfnat en verkleumd op het toneel. Goedgeklede mensen in bezit van paraplu’s lopen langs en tonen enig mededogen. Eén persoon geeft een plastic regenjas weg. Dan begint de groep de dansen, als in een rave, en men danst tot men niet meer kan. Er wordt naar adem gehapt en iedereen valt op de grond en beweegt nog even als vissen die aanspoelen op het land. In het donker herpakt men zich en loopt chaotisch rond. Een groep jongens probeert ongezien tegen een muur te ontsnappen. Ze worden ontdekt, maar weten in het donker toch te ontkomen. Vrouwen in bruidskleding worden dan, verstopt in bagage, ergens gedropt. Ze hebben geen idee waar ze zich bevinden en de meesten druipen letterlijk af. Eén persoon overleeft het niet. In de tussentijd is de stroom mensen weer op gang gekomen. Even wordt er nog gekeken naar de vrouw die op de grond ligt. Dan gaat het leven voor de anderen gewoon door en loopt men weer verder. Waarheen?
Veel vragen worden niet beantwoord en dat hoeft ook niet. Het geeft stof tot nadenken en doet ons realiseren dat wat we zien niet altijd in één oogopslag valt te beantwoorden. Wat we op het toneel zien is echter overweldigend en indrukwekkend. Spectaculair ook, zeker op het moment dat het keihard begint te regenen en de toneelvloer wordt bedekt door een laag water. Een sterk staaltje techniek van de medewerkers van Hofplein Rotterdam. De Loop der Dingen wordt zo een voorstelling die adembenemend is om naar te kijken. Niet in het minst door de prestaties van de spelers, die door Caers zijn uitgedaagd om het verhaal zonder woorden te vertellen en daarbij alles moeten geven. Een andere manier van theatermaken, die ze zich eigen hebben moeten maken en waarin ze met vlag en wimpel zijn geslaagd.
Alleen op 3, 5 en 6 februari is deze prachtige voorstelling nog te zien in het Hofplein Theater in Rotterdam. ‘Ik ben gewend dat voorstelling die ik maak heel lang spelen’, vertelde Gregory Caers een week geleden aan MusicalNieuws. Het is te hopen dat ook na 6 februari mensen nog de kans krijgen om deze voorstelling te zien!
Wil je meer scenefoto’s zien? Hou dan onze facebook pagina in de gaten, waar we binnenkort een uitgebreide fotoreportage zullen plaatsen!
