Het gehuil van Masja (Julia Diepstraten) om haar onbeantwoorde liefde transformeert in een Fado achtige klaagzang van ongekende schoonheid. Het is daar waar de Meeuw je bij de lurven pakt in de tragiek van het dromen van een vol leven en het moeten toezien hoe waar je naar verlangt almaar buiten bereik blijft.
De Meeuw balanceert op het dunne koord tussen tragiek en komedie
De Meeuw balanceert op het dunne koord tussen tragiek en komedie. Het menselijk falen, de miskenning en de eenzaamheid zijn verweven in teksten die doen lachen, en in rollen die in hun overdrive heel grappig zijn maar toch geen afbreuk doen aan de tragiek. Daarmee is het ook een spannend stuk. Waar brengt dit verhaal ons naartoe is de eerste 20 minuten de vraag, welke kant gaat het op. De spanning tussen de briljant spelende Esther Scheldwacht als moeder Dina en haar zoon Kostja (Jesse Mensah) is uitgewerkt in een clash van bijna simpel aandoende grappigheid (maar vergis je niet!) en de diepe frustratie van de non erkenning van de zoon door zijn moeder. En die spanning blijft het hele stuk voelbaar.
Ook in de thema's zit spanning. Oud tegenover jong, commercieel toneel tegenover geengageerd toneel, dromen en desillusie, pretentie en authenticiteit, liefde en verraad. Het levert prachtige dialogen op, waarin op heerlijke wijze wordt gepeeld met taal. En vooral in de vraag die in vele variaties naar voren komt : hoe doe je dat, echt leven? En waar zijn we naar op weg? En heel knap wordt het nergens te zwaar, blijven lichte noten de zwaarheid van al die onbeantwoorde liefdes draaglijk houden.
Het is een van de mooiste theatertradities, De stukken in het Amsterdamse Bostheater. Om een uur of zeven stromen de mensen al toe met picknick manden vol. Het is van een zelfde vederlichtheid: welk stuk er speelt doet er voor veel mensen niet zo toe, het is het samen uitgaan, eten, drinken, het samen genieten wat de voorstellingen een dimensie en omlijsting geeft. In zo' n context is deze interpretatie van de Meeuw een gouden greep. Het past in de warmte van zon, vrienden en even uit de drukke wereld ontsnappen, en tegelijk geeft het genoeg mee om door te praten. Het is een soort totaalbeleving die ook in het stuk zelf de revue passeert in de doorgaande discussie over wat theater is en zou moeten zijn.
De acteurs zijn stuk voor stuk mensen die je meenemen in hun personage en er sympathie voor kweken, of het nu de jonge Nina is (Hanna van Vliet) of de opportunist pur sang Boris (Iwan Walhain) je kunt niet anders dan meegaan in hun kronkels en vragen. Peter van Heeringen, Andre Dongelmans en Denzel Goudmijn zijn de kersen op de taart die hoofdschuddend het gedoe bekijken en er ook zelf onderdeel van zijn.
Pak je picknick mand in, en een deken, en muggenspul en zet koers naar het groenste theater van Amsterdam en laat je meevoeren naar Tsjechovs meeuw, en kom er vandaan met dat gevoel dat alleen goed theater vermag: een stap in een andere wereld die spiegelt, relativeert, en die je doet genieten van prachtige acteurs op een zwoele zomeravond.
Door: Elise Kant
Kijk HIER voor ons fotoverslag
Ook in de thema's zit spanning. Oud tegenover jong, commercieel toneel tegenover geengageerd toneel, dromen en desillusie, pretentie en authenticiteit, liefde en verraad. Het levert prachtige dialogen op, waarin op heerlijke wijze wordt gepeeld met taal. En vooral in de vraag die in vele variaties naar voren komt : hoe doe je dat, echt leven? En waar zijn we naar op weg? En heel knap wordt het nergens te zwaar, blijven lichte noten de zwaarheid van al die onbeantwoorde liefdes draaglijk houden.
Het is een van de mooiste theatertradities, De stukken in het Amsterdamse Bostheater. Om een uur of zeven stromen de mensen al toe met picknick manden vol. Het is van een zelfde vederlichtheid: welk stuk er speelt doet er voor veel mensen niet zo toe, het is het samen uitgaan, eten, drinken, het samen genieten wat de voorstellingen een dimensie en omlijsting geeft. In zo' n context is deze interpretatie van de Meeuw een gouden greep. Het past in de warmte van zon, vrienden en even uit de drukke wereld ontsnappen, en tegelijk geeft het genoeg mee om door te praten. Het is een soort totaalbeleving die ook in het stuk zelf de revue passeert in de doorgaande discussie over wat theater is en zou moeten zijn.
De acteurs zijn stuk voor stuk mensen die je meenemen in hun personage en er sympathie voor kweken, of het nu de jonge Nina is (Hanna van Vliet) of de opportunist pur sang Boris (Iwan Walhain) je kunt niet anders dan meegaan in hun kronkels en vragen. Peter van Heeringen, Andre Dongelmans en Denzel Goudmijn zijn de kersen op de taart die hoofdschuddend het gedoe bekijken en er ook zelf onderdeel van zijn.
Pak je picknick mand in, en een deken, en muggenspul en zet koers naar het groenste theater van Amsterdam en laat je meevoeren naar Tsjechovs meeuw, en kom er vandaan met dat gevoel dat alleen goed theater vermag: een stap in een andere wereld die spiegelt, relativeert, en die je doet genieten van prachtige acteurs op een zwoele zomeravond.
Door: Elise Kant
Kijk HIER voor ons fotoverslag
