Poes Minoes is terug! En deze keer niet op onze tv, maar in het theater. Het alom bekende verhaal over poes Minoes die van het ene op het andere moment in een dame verandert en via haar kattenvriendjes op het spoor raakt van de duistere zaakjes die zich in het dorpje Killendoorn afspelen is ook in deze versie boeiend voor jong en oud. Geproduceerd door Bos Theaterproducties tourt deze musical nu door het he;e land. Afgelopen 21 december waren wij bij de prèmiere in het DeLaMar te Amsterdam.
De Triomfante Terugkeer van Minoes
Het verhaal is wat versimpeld ten opzichte van het origineel van Annie M.G. Schmidt (zo wordt het deel over chemisch afval vrijwel helemaal weggelaten), en Minoes is eigenlijk niet meer de echte spil van het verhaal (dat zijn de katten) maar dat doet er allemaal niet toe. Het script is goed bewerkt door Tamara Bos, die dat ook al zo mooi deed voor de film-versie. Ze weet er een feestelijke gebeurtenis van te maken. Zeker voor de kinderen is het een festijn om naar te kijken. Het publiek wordt veel bij het verhaal betrokken en de acteurs weten goed om te gaan met het enthousiaste jonge publiek wat nog weleens hard door de zaal aan het schreeuwen is. Leuk is het ook zeker voor de volwassenen om te zien hoezeer de kleintjes aan het genieten zijn van de voorstelling. Daarnaast biedt de voorstelling veel humor, soms een beetje cru (een pissende kat) en soms werkelijk hilarisch (obesikat).
Sytze van der Ster heeft de zware taak om Minoes net zo prachtig te verbeelden als Carice van Houten destijds deed, maar slaagt daar heel behoorlijk in. Vanaf het eerste moment dat ze als Minoes over het dak sluipt geloof je haar, en haar maniertjes doen erg aan Van Houten denken. Naast overtuigend spel bezit ze ook een hele degelijke stem, en is dus eigenlijk het hele pakketje compleet. Ook bewonderigenswaardig is dat ze zonder problemen op hoge hakken over het podium weet te klimmen en klauteren. Daarnaast vallen Theun Plantinga en Kim van Zeben op in positieve manier zin; de eerste is hilarisch als zowel Tinus de Pompkat als Mevrouw van Dam. Zeker in die laatste rol weet hij de lachers op zijn hand te krijgen. Van Zeben breekt een heel scala aan accent open en soms werkt dat (als Tante Moortje), en soms wat minder (als Jakkepoes). Haar glansrol is echter als de Hoofdredactrice van de krant. De anderen die zich op het toneel bevinden zijn David Lucieer als Tibbe, Rop Verheijen als kat Dikke Joop, slechterik Ellemeet en de gemene hond Mars, en Laurette van de Merwe in haar afstudeerstage als Schele Simon en Bibi. Allemaal zijn ze even verdienstelijk; het combineren van de verschillende rollen gaat iedereen goed af. Ook wij vroegen ons af en toe af of er écht niet meer mensen op het podium stonden. Het moet vermoeiend zijn geweest om zo snel van kleding en personage te wisselen, maar dat is absoluut niet terug te zien in het spel van de acteurs.
Alles aan deze productie klopt eigenlijk. Het decor is zeer functioneel. Het bevat een schuin gebouwd huis waardoor de acteurs en actrices er makkelijk op klimmen. Dit voegt veel toe aan het verhaal én het hele toneelbeeld. De poppen die worden gebruikt, gemaakt door Tamar Stalenhoef, zijn mooi verwerkt met de acteur. De acteurs passen er perfect in en ook als ze niet in de poppen zitten weten ze goed te bedienen. Ze zien er uit als echte katten, en de mimiek die er mee uitgebeeld kan worden is verbazingwekkend. De muziek is geschreven door Rutger de Bekker en ondanks dat niet alle liedjes blijven hangen (uitzondering ‘De Kattenperstdienst’ daargelaten) heeft hij wel een score geschreven die erg prettig luistert. Soms zijn de teksten zeker voor de kleintjes in het publiek wat moeilijk te begrijpen (een kind van 5 heeft geen flauw idee wat ‘common sense’ of ‘soeverein’ betekent) maar dat drukt de pret niet.
Minoes is alles wat je wenst voor een kindervoorstelling; een spannend verhaal, leuke personages, veel humor, en bovenal ontzettend sterke acteurs. Een perfect middagje entertainment dat een groot publiek verdient.
Door Lina Knol
Sytze van der Ster heeft de zware taak om Minoes net zo prachtig te verbeelden als Carice van Houten destijds deed, maar slaagt daar heel behoorlijk in. Vanaf het eerste moment dat ze als Minoes over het dak sluipt geloof je haar, en haar maniertjes doen erg aan Van Houten denken. Naast overtuigend spel bezit ze ook een hele degelijke stem, en is dus eigenlijk het hele pakketje compleet. Ook bewonderigenswaardig is dat ze zonder problemen op hoge hakken over het podium weet te klimmen en klauteren. Daarnaast vallen Theun Plantinga en Kim van Zeben op in positieve manier zin; de eerste is hilarisch als zowel Tinus de Pompkat als Mevrouw van Dam. Zeker in die laatste rol weet hij de lachers op zijn hand te krijgen. Van Zeben breekt een heel scala aan accent open en soms werkt dat (als Tante Moortje), en soms wat minder (als Jakkepoes). Haar glansrol is echter als de Hoofdredactrice van de krant. De anderen die zich op het toneel bevinden zijn David Lucieer als Tibbe, Rop Verheijen als kat Dikke Joop, slechterik Ellemeet en de gemene hond Mars, en Laurette van de Merwe in haar afstudeerstage als Schele Simon en Bibi. Allemaal zijn ze even verdienstelijk; het combineren van de verschillende rollen gaat iedereen goed af. Ook wij vroegen ons af en toe af of er écht niet meer mensen op het podium stonden. Het moet vermoeiend zijn geweest om zo snel van kleding en personage te wisselen, maar dat is absoluut niet terug te zien in het spel van de acteurs.
Alles aan deze productie klopt eigenlijk. Het decor is zeer functioneel. Het bevat een schuin gebouwd huis waardoor de acteurs en actrices er makkelijk op klimmen. Dit voegt veel toe aan het verhaal én het hele toneelbeeld. De poppen die worden gebruikt, gemaakt door Tamar Stalenhoef, zijn mooi verwerkt met de acteur. De acteurs passen er perfect in en ook als ze niet in de poppen zitten weten ze goed te bedienen. Ze zien er uit als echte katten, en de mimiek die er mee uitgebeeld kan worden is verbazingwekkend. De muziek is geschreven door Rutger de Bekker en ondanks dat niet alle liedjes blijven hangen (uitzondering ‘De Kattenperstdienst’ daargelaten) heeft hij wel een score geschreven die erg prettig luistert. Soms zijn de teksten zeker voor de kleintjes in het publiek wat moeilijk te begrijpen (een kind van 5 heeft geen flauw idee wat ‘common sense’ of ‘soeverein’ betekent) maar dat drukt de pret niet.
Minoes is alles wat je wenst voor een kindervoorstelling; een spannend verhaal, leuke personages, veel humor, en bovenal ontzettend sterke acteurs. Een perfect middagje entertainment dat een groot publiek verdient.
Door Lina Knol
