De Vrek, maar dan gespeeld door enkel zwarte acteurs; het is een compleet nieuw concept, wat een compleet nieuwe versie van Molière’s toneelstuk oplevert. Met Maikel van Hetten als Harpagon de Vrek wordt deze komedie een nieuw leven ingeblazen. Wij waren bij de première op 23 februari in de Stadsschouwburg Amsterdam.
De Vrek - Molière met een Vleugje Vrijheid
Molière’s de Vrek is inmiddels zo vaak op de planken gezet dan je je af kan vragen of het ooit nog compleet vernieuwend zal zijn. Het verhaal gaat natuurlijk over Harpagon, een vrek die zo gierig is dat hij niemand vertrouwt en zelfs zijn eigen kinderen lijkt te verdrijven. De thema’s gierigheid en egoïsme zijn zo duidelijk van alle tijden dat een gemoderniseerde versie toch niet vreemd is. Ook deze versie, geproduceerd door Henrike van Engelenburg, heeft duidelijk een modern tintje gekregen. Maar dat is niet het opvallendste aan dit stuk; de acteurs staan vrijwel constant op het podium, maar spelen een groot deel van de tijd niet mee. Een klein vierkantje op het podium is waar ook werkelijk wordt gespeeld, wanneer de acteurs daar buiten staan kun je ze toe zien kijken op het werk van hun collega’s. Dit brengt een frisse twist. Zo krijgt het publiek mee wanneer een acteur verrast wordt door wat binnen dat kleine vierkantje wordt gespeeld. Het is een ingenieuze keuze geweest die mooie momenten oplevert.
Opvallend is ook de introductie aan het begin van het stuk die wordt verzorgd door acteur Kenneth Herdigein, die in dit stuk de rollen van huwelijksmakelaar, oude man en Anselme op zich neemt. Hij introduceert zijn mede-acteurs en weet met behoorlijk wat humor de stemming er goed in te brengen. Het zorgt voor een leuke start van de productie, maar lijkt ook te leiden tot een concentratieprobleem bij sommige van de acteurs; zo moet Shertise Solano er duidelijk een beetje inkomen (waarna zij zich echter herpakt en een prachtige rol neerzet als Élise, de dochter van Harpagon). De acteurs en actrices leveren stuk voor stuk een mooie prestatie. Van Hetten is ontzettend op dreef als Harpagon en weet een mooie combinatie van humor en doordringendheid neer te zetten. Vooral Rogier Komproe en Michiel Blankwaardt vallen op door hun sterke spel. De talenten van Imanuelle Grives wordt helaas weinig gebruikt, naast dat ze haar kleine rol met verve speelt bezit zij namelijk ook een prachtige stem.
De productie heeft echter ook wat kleine problemen. Zo wordt het einde onnodig afgeraffeld met een matig nummer dat eindeloos lijkt te duren. Zo is juist het punt van het verhaal waar alles samen lijkt te komen erg onderbelicht gebleven. De liedjes in het algemeen voegen weinig toe. Voor de echte Molière-liefhebber is het daarnaast even slikken dat het verhaal zo is ingekort, er blijft weinig ruimte over voor echte karakterontwikkeling waardoor het dramatische aspect van het verhaal wellicht wat minder goed naar voren komt. Daar tegenover staat dat het echte komedie-aspect van Molière ontzettend goed uit de verf komt. De zaal blaast meerdere keer op in hysterisch gelach, iets dat zowel aan het materiaal te danken is maar ook voornamelijk aan de acteurs, die er een geheel eigen draai aan durven geven.
Van Engelenburg Theaterproducties heeft met De Vrek een voorstelling geproduceerd van uitmuntende kwaliteit; het stuk weet de (tragi)komedie van Molière goed over te brengen, en de acteurs zijn perfect gecast. Het wordt Molière met een vleugje vrijheid voor de eigen interpretatie. Dat zorgt voor spannend, intrigerend en voornamelijk vermakelijk toneel.
