Geen grote productie voor het Nationaal Jeugd Musical Theater (NJMT) dit seizoen. Om leerlingen toch vlieguren te laten maken werd medio augustus een eerste ‘theaterbootcamp’ georganiseerd, waarbij leerlingen binnen een tijdsbestek van enkele dagen een musical instudeerden en speelden voor publiek. Op die manier konden zij ervaren hoe het is om een voorstelling in elkaar te zetten en op het toneel te staan.
Dochter van de Zilv'ren Maan: iedereen is andersâ€
Spring Awakening werd in augustus opgevoerd, voor de tweede theaterbootcamp werd een greep gedaan in de eigen archieven. ‘Dochter van de Zilv’ren Maan’ werd geschreven als theaterstuk voor eindpresentaties van het NJMT door Marieke Frankema (script) en Marieke van Diepen (muziek). Daarna bewerkte Frankema het script tot een boek, dat in 2011 de Castlefest Book Award won. Het originele theaterscript werd onlangs verder bewerkt en het resultaat was afgelopen donderdag, 16 oktober, te zien in het knusse Polanentheater in Amsterdam.
Het verhaal gaat over drie vrouwen, wier leven onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Kyra, die sinds haar vroege jeugd al een stelletje vormt met Tobias. Mara, hun dochter, die haar ouders nauwelijks gekend heeft (moeder vermoord, vader op mysteriueze wijze verdwenen) en Aza, de Wijze, die Mara in haar huis opneemt na de dood van haar moeder. Los van Aza is er niemand in het dorp die iets te maken wil hebben met Mara, die wordt beschuldigd van ‘wilde magie’ en van het feit dat ze iets met de dood van haar moeder heeft te maken. Ze wordt met de nek aangekeken en iedereen belet haar deel te nemen aan het dagelijks leven in het dorp. Uiteindelijk weet Mara toch haar plek in de samenleving te vinden en wordt ze zelfs uitgeroepen tot Dochter van de Zilv’ren Maan, een eretitel die jaarlijks wordt uitgereikt.
Met een cast die meer dan 30 namen telt, vier dagen om deze voorstelling in te studeren en een verhaal dat behoorlijk complex is en waar heden en verleden door elkaar heen lopen heeft het NJMT het zichzelf niet gemakkelijk gemaakt en heeft ze de castleden opgezadeld met een zware opdracht. En met de eerste voorstelling om 17:00 uur en de tweede om 19:30 uur verwacht je een éénakter, waarna je lekker op tijd de eettafel kunt opzoeken. Het originele script werd echter bewerkt tot een twee-akter en de eerste voorstelling was pas rond 19:10 uur afgelopen. Het resultaat mag er echter wezen. MusicalNieuws zag een stuk dat weliswaar nog volop in ontwikkeling is maar in de huidige vorm het aankijken meer dan waard is. Tijdens de bootcamp is terecht volledig geconcentreerd op het script en de muziek. Dus geen decor en een minimum aan rekwisieten. Het geeft de toeschouwer ook de kans om zich te concentreren op het verhaal en de spelers.
De cast heeft in vier dagen tijd veel te doen gehad, maar zet een prima prestatie neer. Leuk dat de cast niet alleen uit jongeren bestaat, maar dat de leeftijden behoorlijk uiteen lopen. ‘Oudere’ rollen, zoals de rol van Aza (gespeeld door Carmen Casperz) worden dan ook door volwassenen gespeeld, waardoor het geheel geloofwaardig blijft. De enige opsmuk op het toneel zijn de kostuums, waarmee het tijdsbeeld goed wordt neergezet. Rode draad in het verhaal vormt het lied “Hijo de la Luna†van Mecano, met verschillende Nederlandse teksten gezongen. Een nummer dat goed past bij de sfeer van het verhaal. Mooie momenten in de eerste akte zijn een aandoenlijk duet tussen de jonge Kyra (Laura Boncz) en Tobias (David Burgoon) en een nummer van de jonge Mara (Bente Kruger). Ook de finale van de eerste akte, een duet tussen de oude Kyra en Mara, is een finalewaardig hoogtepunt. In de tweede akte valt vooral een lied van de oude Tobias (Sven van Gijlswijk) op, een vertaling van ‘Mad World’ van Tears for Fears (‘Donny Darko-versie’). Op de achtergrond zingt de jonge Tobias mee met zijn alter ego.
Oud en jong: het verhaal speelt namelijk in het heden, het verleden, het verre verleden en het nog verdere verleden. 4 periodes die door elkaar heenlopen waardoor de toeschouwers alert moeten blijven. Ondanks de minimale middelen slagen Van Diepen en Frankema er echter in om het verhaal helder en begrijpelijk neer te zetten. Met 4 dagen repeteren, minimale middelen, een moeilijk verhaal, een grote cast en een klein theater mag je niet verwachten dat het NJMT hier een productie neerzet van het kaliber Kruistocht in Spijkerbroek. Maar het is echt bewonderenswaardig wat er in die periode is neergezet en jammer dat er maar twee voorstellingen konden worden gegeven.
Beide Mariekes tonen zich na de voorstelling ook uitermate tevreden. “We zaten achter de schermen dus konden niet helemaal ervaren wat jullie hebben ervaren maar van wat we hebben meegekregen denk ik dat de sfeer goed was en dat ze het stuk goed hebben neergezetâ€, zegt Frankema. “We hadden hele strakke repetitieschema’s de afgelopen dagen en deden vaak twee dingen op hetzelfde moment, dus met twee docenten en ieder een deel van de groep. Ook lieten we mensen zelf werken aan teksten en dansen. Heel strak plannen en ervoor zorgen dat mensen ook thuis hun huiswerk deden. Ze moesten ervoor zorgen dat de teksten er goed in zaten, want dan kun je pas de mooie dingen er indoen, de nuances en het leggen van accenten. Aan het eind van iedere dag sloten we af met een doorloop, zodat iedereen het hele stuk ging voelen.†Van Diepen vult aan: “We hebben echt een combinatie gemaakt van mensen individueel aandacht geven en heel erg de groepsenergie bewaken.â€
In de tussentijd is het al weer vijf voor half acht en staat het publiek voor de tweede voorstelling al weer te wachten tot ze de zaal in kunnen. Beide dames spoeden zich weer naar achteren om de cast de laatste aanwijzingen te geven. En de aanvang van de tweede voorstelling wordt met 15 minuten uitgesteld. Wij lopen Amsterdam weer in, hopend op een derde theaterbootcamp. Maar eerst toch maar even een hapje eten.
Het verhaal gaat over drie vrouwen, wier leven onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Kyra, die sinds haar vroege jeugd al een stelletje vormt met Tobias. Mara, hun dochter, die haar ouders nauwelijks gekend heeft (moeder vermoord, vader op mysteriueze wijze verdwenen) en Aza, de Wijze, die Mara in haar huis opneemt na de dood van haar moeder. Los van Aza is er niemand in het dorp die iets te maken wil hebben met Mara, die wordt beschuldigd van ‘wilde magie’ en van het feit dat ze iets met de dood van haar moeder heeft te maken. Ze wordt met de nek aangekeken en iedereen belet haar deel te nemen aan het dagelijks leven in het dorp. Uiteindelijk weet Mara toch haar plek in de samenleving te vinden en wordt ze zelfs uitgeroepen tot Dochter van de Zilv’ren Maan, een eretitel die jaarlijks wordt uitgereikt.
Met een cast die meer dan 30 namen telt, vier dagen om deze voorstelling in te studeren en een verhaal dat behoorlijk complex is en waar heden en verleden door elkaar heen lopen heeft het NJMT het zichzelf niet gemakkelijk gemaakt en heeft ze de castleden opgezadeld met een zware opdracht. En met de eerste voorstelling om 17:00 uur en de tweede om 19:30 uur verwacht je een éénakter, waarna je lekker op tijd de eettafel kunt opzoeken. Het originele script werd echter bewerkt tot een twee-akter en de eerste voorstelling was pas rond 19:10 uur afgelopen. Het resultaat mag er echter wezen. MusicalNieuws zag een stuk dat weliswaar nog volop in ontwikkeling is maar in de huidige vorm het aankijken meer dan waard is. Tijdens de bootcamp is terecht volledig geconcentreerd op het script en de muziek. Dus geen decor en een minimum aan rekwisieten. Het geeft de toeschouwer ook de kans om zich te concentreren op het verhaal en de spelers.
De cast heeft in vier dagen tijd veel te doen gehad, maar zet een prima prestatie neer. Leuk dat de cast niet alleen uit jongeren bestaat, maar dat de leeftijden behoorlijk uiteen lopen. ‘Oudere’ rollen, zoals de rol van Aza (gespeeld door Carmen Casperz) worden dan ook door volwassenen gespeeld, waardoor het geheel geloofwaardig blijft. De enige opsmuk op het toneel zijn de kostuums, waarmee het tijdsbeeld goed wordt neergezet. Rode draad in het verhaal vormt het lied “Hijo de la Luna†van Mecano, met verschillende Nederlandse teksten gezongen. Een nummer dat goed past bij de sfeer van het verhaal. Mooie momenten in de eerste akte zijn een aandoenlijk duet tussen de jonge Kyra (Laura Boncz) en Tobias (David Burgoon) en een nummer van de jonge Mara (Bente Kruger). Ook de finale van de eerste akte, een duet tussen de oude Kyra en Mara, is een finalewaardig hoogtepunt. In de tweede akte valt vooral een lied van de oude Tobias (Sven van Gijlswijk) op, een vertaling van ‘Mad World’ van Tears for Fears (‘Donny Darko-versie’). Op de achtergrond zingt de jonge Tobias mee met zijn alter ego.
Oud en jong: het verhaal speelt namelijk in het heden, het verleden, het verre verleden en het nog verdere verleden. 4 periodes die door elkaar heenlopen waardoor de toeschouwers alert moeten blijven. Ondanks de minimale middelen slagen Van Diepen en Frankema er echter in om het verhaal helder en begrijpelijk neer te zetten. Met 4 dagen repeteren, minimale middelen, een moeilijk verhaal, een grote cast en een klein theater mag je niet verwachten dat het NJMT hier een productie neerzet van het kaliber Kruistocht in Spijkerbroek. Maar het is echt bewonderenswaardig wat er in die periode is neergezet en jammer dat er maar twee voorstellingen konden worden gegeven.
Beide Mariekes tonen zich na de voorstelling ook uitermate tevreden. “We zaten achter de schermen dus konden niet helemaal ervaren wat jullie hebben ervaren maar van wat we hebben meegekregen denk ik dat de sfeer goed was en dat ze het stuk goed hebben neergezetâ€, zegt Frankema. “We hadden hele strakke repetitieschema’s de afgelopen dagen en deden vaak twee dingen op hetzelfde moment, dus met twee docenten en ieder een deel van de groep. Ook lieten we mensen zelf werken aan teksten en dansen. Heel strak plannen en ervoor zorgen dat mensen ook thuis hun huiswerk deden. Ze moesten ervoor zorgen dat de teksten er goed in zaten, want dan kun je pas de mooie dingen er indoen, de nuances en het leggen van accenten. Aan het eind van iedere dag sloten we af met een doorloop, zodat iedereen het hele stuk ging voelen.†Van Diepen vult aan: “We hebben echt een combinatie gemaakt van mensen individueel aandacht geven en heel erg de groepsenergie bewaken.â€
In de tussentijd is het al weer vijf voor half acht en staat het publiek voor de tweede voorstelling al weer te wachten tot ze de zaal in kunnen. Beide dames spoeden zich weer naar achteren om de cast de laatste aanwijzingen te geven. En de aanvang van de tweede voorstelling wordt met 15 minuten uitgesteld. Wij lopen Amsterdam weer in, hopend op een derde theaterbootcamp. Maar eerst toch maar even een hapje eten.
