Afgelopen weekend was het Zonnehuis in Amsterdam het decor voor Stichting Mae’s productie van Dogfight. Dogfight is de derde productie van Stichting Mae. Deze stichting voortkomend uit het collectief Mae Stage Productions maakt voorstellingen waarin maatschappelijke, culturele en sociale vraagstukken centraal staan. Eerdere producties waren onder meer Spring Awakening en Bare: A Pop Opera. Met Dogfight is het Stichting Mae wederom gelukt een aangrijpende titel op de planken te brengen.
Dogfight: pijnlijk actuele thema’s in de tijd van de Vietnam-oorlog
Gebaseerd op de film uit ’91 werd Dogfight in 2012 naar het toneel gebracht waarmee het inmiddels beroemde duo Pasek en Paul (Dear Evan Hansen, The Greatest Showman) hun Broadway debuut maakte.
Dogfight volgt het verhaal van drie jonge mariniers. Op de vooravond van hun uitzending naar Vietnam doen zij mee aan de zogenaamde ‘Dogfight’; een feest waarbij de soldaat die de lelijkste date meebrengt zichzelf de winnaar van de avond mag noemen.
Een van deze mariniers is Eddie Birdlace die de verlegen serveester Rose weet over te halen met hem mee te gaan naar het feest. Maar de avond verloopt niet zoals de machistische marinier bedacht had. Aan de vooravond van zijn uitzending wordt Eddie geconfronteerd met zijn eigen gedrag, zijn eigen waarden en de masculiene cultuur waarin hij moet overleven.
Hoewel het verhaal zich afspeelt in de jaren 60 blijkt de thematiek nog pijnlijk actueel. Oorlog, misogynie, verdeling; helaas kunnen we niet stellen dat Dogfight een trip down memory lane is naar vervlogen tijden. Dagelijks lezen we in het nieuws over deze thema’s en dat zij actueel zijn, is merkbaar door de reacties uit het publiek. Zij zijn muisstil als de spanning op toneel toeneemt, laten luidkeels van zich horen wanneer Rose Eddie een lesje leert (#girlpower) en ze wordt hoorbaar geraakt tijdens de prachtige nummers die in de voorstelling zitten.
De internationale cast bestaat uit jonge amateurs en meer ervaren semi-profs wat een fijne balans geeft op toneel. Marvin van der Horst speelt Eddie en heeft hiermee een pittige rol te pakken. Het doel is niet om likeable te zijn, maar hoe overtuig je het publiek (en jezelf) je waarden te bevragen nadat je een bijna volledige eerste akte een eersteklas hork bent geweest? Het lukt Marvin om een mooie ontwikkeling te brengen in zijn spel van macho marinier tot getraumatiseerde jongeman.
Naast hem op toneel staat Rosemary Lloyd als Rose Fenny. Ze overtuigt in eerste instantie als verlegen serveerster wat begrijpelijk maakt dat Eddie haar mee uitvraagt, maar waar ook direct een pijnlijke vraag aan het publiek in zit. Wie of wat bepaalt wat schoonheid is en wie bepaalt wat mooi of aantrekkelijk is? Ook Rose maakt een mooie ontwikkeling door tot zelfverzekerde jonge vrouw (met een dijk van een stem!). Ze geeft Eddie stof tot nadenken maar ook zichzelf; mag ik er zijn? En ben ik goed genoeg?
Een ander die zich dat afvraagt is Marcy (Evelien Vermeulen). Als winnares van de Dogfight is er voor haar weinig te vieren maar Marcy laat zich niet kennen en zorgt voor de nodige humor in de voorstelling. Samen met Rosemary knalt zij in het titelnummer het dak eraf.
De ‘three Bees’, de vriendengroep van Eddie, Boland (Blace Newkirk) en Bernstein (Boris van den Berg) hebben dan wel de onfortuinlijke taak zichzelf neer te zetten als machistische, misogynistische mariniers maar gelukkig kan het publiek ook nog genoeg om hen lachen. Naast Marvin (Eddie) beschikken ook Blaze en Boris over prachtige stemmen en sterk spel. De scene waarin zij een tatoeage laten zetten is een welkome luchtige afwisseling.
Ook de rest van de cast die veelal dubbelrollen spelen, en daarnaast helpen voor soepele overgangen in decor staat op dit toneel op z’n plek. We willen niemand te kort doen, dus ook voor Yvette Elonda, Sven Bäcker, Sydney Kuipers, Hessel Wiersma, Macy Hohenleitner, Emile Catillon, Tessa Verhoeckx en Ente Breed niets meer dan lof. Met behulp van een slim decor, mooie kostuums en een prachtige teamprestatie zorgen zij er samen met de techniek en backstage crew voor dat de bezoekers een prachtige voorstelling zien.
Dogfight staat als een (Zonne)huis waarvoor speciale complimenten aan Ruud van Overdijk die met Dogfight zijn debuut als regisseur beleeft.
Door Anniek de Wild
Kijk HIER voor het fotoverslag
Dogfight volgt het verhaal van drie jonge mariniers. Op de vooravond van hun uitzending naar Vietnam doen zij mee aan de zogenaamde ‘Dogfight’; een feest waarbij de soldaat die de lelijkste date meebrengt zichzelf de winnaar van de avond mag noemen.
Een van deze mariniers is Eddie Birdlace die de verlegen serveester Rose weet over te halen met hem mee te gaan naar het feest. Maar de avond verloopt niet zoals de machistische marinier bedacht had. Aan de vooravond van zijn uitzending wordt Eddie geconfronteerd met zijn eigen gedrag, zijn eigen waarden en de masculiene cultuur waarin hij moet overleven.
Hoewel het verhaal zich afspeelt in de jaren 60 blijkt de thematiek nog pijnlijk actueel. Oorlog, misogynie, verdeling; helaas kunnen we niet stellen dat Dogfight een trip down memory lane is naar vervlogen tijden. Dagelijks lezen we in het nieuws over deze thema’s en dat zij actueel zijn, is merkbaar door de reacties uit het publiek. Zij zijn muisstil als de spanning op toneel toeneemt, laten luidkeels van zich horen wanneer Rose Eddie een lesje leert (#girlpower) en ze wordt hoorbaar geraakt tijdens de prachtige nummers die in de voorstelling zitten.
De internationale cast bestaat uit jonge amateurs en meer ervaren semi-profs wat een fijne balans geeft op toneel. Marvin van der Horst speelt Eddie en heeft hiermee een pittige rol te pakken. Het doel is niet om likeable te zijn, maar hoe overtuig je het publiek (en jezelf) je waarden te bevragen nadat je een bijna volledige eerste akte een eersteklas hork bent geweest? Het lukt Marvin om een mooie ontwikkeling te brengen in zijn spel van macho marinier tot getraumatiseerde jongeman.
Naast hem op toneel staat Rosemary Lloyd als Rose Fenny. Ze overtuigt in eerste instantie als verlegen serveerster wat begrijpelijk maakt dat Eddie haar mee uitvraagt, maar waar ook direct een pijnlijke vraag aan het publiek in zit. Wie of wat bepaalt wat schoonheid is en wie bepaalt wat mooi of aantrekkelijk is? Ook Rose maakt een mooie ontwikkeling door tot zelfverzekerde jonge vrouw (met een dijk van een stem!). Ze geeft Eddie stof tot nadenken maar ook zichzelf; mag ik er zijn? En ben ik goed genoeg?
Een ander die zich dat afvraagt is Marcy (Evelien Vermeulen). Als winnares van de Dogfight is er voor haar weinig te vieren maar Marcy laat zich niet kennen en zorgt voor de nodige humor in de voorstelling. Samen met Rosemary knalt zij in het titelnummer het dak eraf.
De ‘three Bees’, de vriendengroep van Eddie, Boland (Blace Newkirk) en Bernstein (Boris van den Berg) hebben dan wel de onfortuinlijke taak zichzelf neer te zetten als machistische, misogynistische mariniers maar gelukkig kan het publiek ook nog genoeg om hen lachen. Naast Marvin (Eddie) beschikken ook Blaze en Boris over prachtige stemmen en sterk spel. De scene waarin zij een tatoeage laten zetten is een welkome luchtige afwisseling.
Ook de rest van de cast die veelal dubbelrollen spelen, en daarnaast helpen voor soepele overgangen in decor staat op dit toneel op z’n plek. We willen niemand te kort doen, dus ook voor Yvette Elonda, Sven Bäcker, Sydney Kuipers, Hessel Wiersma, Macy Hohenleitner, Emile Catillon, Tessa Verhoeckx en Ente Breed niets meer dan lof. Met behulp van een slim decor, mooie kostuums en een prachtige teamprestatie zorgen zij er samen met de techniek en backstage crew voor dat de bezoekers een prachtige voorstelling zien.
Dogfight staat als een (Zonne)huis waarvoor speciale complimenten aan Ruud van Overdijk die met Dogfight zijn debuut als regisseur beleeft.
Door Anniek de Wild
Kijk HIER voor het fotoverslag
