Yvonne Elliman is 65, Ted Neeley 73 en Barry Dennen 79. Ze zitten op een rijtje en kijken naar de pers. De pers kijkt terug. In verbazing, verwondering, bewondering en een beetje verliefd.
Echt de allerlaatste keer Jesus Christ Superstar met Ted Neeley
45 jaar na het uitkomen van de film en nog langer na de eerste uitvoeringen van de musical zitten Jezus, Maria Magdalena en Pilatus klaar om nog 1 keer, ja echt de laatste keer, zo wordt ons verzekerd, de rol van hun leven te spelen. De rol die hun leven veranderde, zoals Barry zegt: van een musical, naar een film, naar een musical op grote podia… a highway to heaven, it got better and better. En een rol die het leven van miljoenen heeft aangeraakt. “ Mensen blijven terugkomen” vertelt Ted, “ je ziet ze steeds weer” .
Hoe hebben jullie dat ervaren? vraag ik. Toen de film uitkwam was er zoveel kritiek, werd het beschouwd als blasfemie, maar een paar jaar later werd de film toch gedraaid op scholen en nu, terwijl Europa geseculariseerd is (ontkerkelijkt) komen mensen nog steeds en trekken jullie volle zalen. Dat is zo'n verandering vanaf de eerste voorstelling tot nu. De vraag zet Ted op zijn praatstoel. “Toen we de musical voor het eerst uitvoerden stonden mensen te protesteren buiten de theaters. Een zingende Jezus, dat mocht niet. En Rock n Roll al helemaal niet. Mensen waren boos. We vroegen ze of ze de film gezien hadden, dat was vaak niet zo. Het protest was natuurlijk nog op enigszins kleine schaal, maar toen de film uitkwam wisten we, dat als de Rooms Katholieke kerk zich tegen de film zou keren, de film geen lang leven beschoren zou zijn.
Dus ging de producer op bezoek bij de paus, Johannes Paulus de 6e, en heeft hem gevraagd wat hij van de film vond. En de paus vond het geweldig “ Jezus als een mens, I love your movie and especially the music”
En nu, zo vertelt Ted, is het eigenlijk andersom: komen mensen naar hen toe en vertellen hoe tot op de dag van vandaag de film hun leven heeft veranderd, er zelfs gelovig van zijn worden. “ Iets wat eerst zoveel kritiek kreeg omdat het niet eerbiedig genoeg was, brengt nu mens tot geloof, amazing” Hij straalt erbij.
En dat terwijl hij de rol in eerste instantie niet had. Hij was understudy tot hij op een avond in moest vallen… Die avond brak het publiek de zaal af.
En dat terwijl de film er nooit was geweest als Barry niet toen hij tijdens zijn vorige musical Fiddler on the Roof Norman Jewison ontmoette en van hem hoorde van het enorme succes van de langspeelplaat van de musical en hem voorstelde Jesus Christ Superstar te verfilmen.
Drie innemende mensen die je laten vergeten dat het 45 jaar na de filmopnamen is. Die zo beminnelijk en lief zijn en met zoveel passie over hun avontuur met dit grootse verhaal vertellen, dat we allemaal een beetje worden betoverd en de iconische beelden uit de film steeds voor ons zien.
Ted vertelt smakelijk over de opnames van “Gethsemane” Het lied werd opgenomen in de woestijn. live. En dus was er harde muziek nodig. “ Net buiten beeld stonden enorme speakers en met elke stap omhoog in de film moesten die speakers mee. Het was een enorm gezeul en het duurde heel lang. Ik denk dat tot in een omtrek van 5 kilometer mensen blij waren toen het eindelijk klaar was, lacht Ted.
En nu dan nog, drie dagen in Ahoy Rotterdam, genieten van Ted Neely als Jezus, voor de allerlaatste keer in Nederland. Ook al koop je het allergoedkoopste kaartje en zit je helemaal bovenin, hier moet je gewoon bij zijn. Omdat er een hele bijzonder finale is met Barry en Yvonne ‘en om betoverd te worden door het verhaal, de muziek, Yvonne, Barry en ja, door Ted Neeley die met alle journalisten op de foto wil. Die dank je wel zegt als je hem een vraag stelt en die je knuffelt als je weggaat, omdat hij het fantastisch vindt om in Nederland te zijn…
Niet aarzelen.. Gaan.
Door: Elise Kant
Ons fotoverslag vind je HIER
Hoe hebben jullie dat ervaren? vraag ik. Toen de film uitkwam was er zoveel kritiek, werd het beschouwd als blasfemie, maar een paar jaar later werd de film toch gedraaid op scholen en nu, terwijl Europa geseculariseerd is (ontkerkelijkt) komen mensen nog steeds en trekken jullie volle zalen. Dat is zo'n verandering vanaf de eerste voorstelling tot nu. De vraag zet Ted op zijn praatstoel. “Toen we de musical voor het eerst uitvoerden stonden mensen te protesteren buiten de theaters. Een zingende Jezus, dat mocht niet. En Rock n Roll al helemaal niet. Mensen waren boos. We vroegen ze of ze de film gezien hadden, dat was vaak niet zo. Het protest was natuurlijk nog op enigszins kleine schaal, maar toen de film uitkwam wisten we, dat als de Rooms Katholieke kerk zich tegen de film zou keren, de film geen lang leven beschoren zou zijn.
Dus ging de producer op bezoek bij de paus, Johannes Paulus de 6e, en heeft hem gevraagd wat hij van de film vond. En de paus vond het geweldig “ Jezus als een mens, I love your movie and especially the music”
En nu, zo vertelt Ted, is het eigenlijk andersom: komen mensen naar hen toe en vertellen hoe tot op de dag van vandaag de film hun leven heeft veranderd, er zelfs gelovig van zijn worden. “ Iets wat eerst zoveel kritiek kreeg omdat het niet eerbiedig genoeg was, brengt nu mens tot geloof, amazing” Hij straalt erbij.
En dat terwijl hij de rol in eerste instantie niet had. Hij was understudy tot hij op een avond in moest vallen… Die avond brak het publiek de zaal af.
En dat terwijl de film er nooit was geweest als Barry niet toen hij tijdens zijn vorige musical Fiddler on the Roof Norman Jewison ontmoette en van hem hoorde van het enorme succes van de langspeelplaat van de musical en hem voorstelde Jesus Christ Superstar te verfilmen.
Drie innemende mensen die je laten vergeten dat het 45 jaar na de filmopnamen is. Die zo beminnelijk en lief zijn en met zoveel passie over hun avontuur met dit grootse verhaal vertellen, dat we allemaal een beetje worden betoverd en de iconische beelden uit de film steeds voor ons zien.
Ted vertelt smakelijk over de opnames van “Gethsemane” Het lied werd opgenomen in de woestijn. live. En dus was er harde muziek nodig. “ Net buiten beeld stonden enorme speakers en met elke stap omhoog in de film moesten die speakers mee. Het was een enorm gezeul en het duurde heel lang. Ik denk dat tot in een omtrek van 5 kilometer mensen blij waren toen het eindelijk klaar was, lacht Ted.
En nu dan nog, drie dagen in Ahoy Rotterdam, genieten van Ted Neely als Jezus, voor de allerlaatste keer in Nederland. Ook al koop je het allergoedkoopste kaartje en zit je helemaal bovenin, hier moet je gewoon bij zijn. Omdat er een hele bijzonder finale is met Barry en Yvonne ‘en om betoverd te worden door het verhaal, de muziek, Yvonne, Barry en ja, door Ted Neeley die met alle journalisten op de foto wil. Die dank je wel zegt als je hem een vraag stelt en die je knuffelt als je weggaat, omdat hij het fantastisch vindt om in Nederland te zijn…
Niet aarzelen.. Gaan.
Door: Elise Kant
Ons fotoverslag vind je HIER
