Over Pretty Woman is alles wel geschreven. De filmhit uit 1990 is nooit weggeweest maar door verschillende theaterproducties weer helemaal hot en happening! Sinds oktober 2023 staat deze feelgood voorstelling ook in Nederland en maakten we eerder al kennis met Vivian Ward (Shanna Slaap) en Edward Lewis (Jan Kooijman). Op 9 november was het zover voor Charly Luske en mocht hij zijn première beleven als Edward Lewis in een vol en enthousiast Beatrix Theater.
Een geslaagde première voor Charly Luske in Pretty Woman
Voor de leken onder ons: Pretty Woman volgt het verhaal van de steenrijke, keiharde zakenman Edward Lewis die zich laat zich verleiden om de jonge Vivian in te huren voor een week. Puur zakelijk, geen afleiding, geen romantisch gedoe.
Drieduizend dollar en zes dagen om elkaar daarna weer te laten gaan.
Gedurende de dagen zien we hen dichter naar elkaar toe groeien en zit er misschien nog wel meer in het vat dan het zesdaags zakelijk arrangement…
Het is een heerlijk zoetsappig verhaal waar je als kijker niet veel diepgang hoeft te verwachten. De karakters laten her en der wel iets los van hun achtergrond maar nergens zal het echt de diepte in gaan. Ergens is dit prettig want dat maakt dat er veel snelheid in de voorstelling zit. Tegelijkertijd valt Lewis wel erg snel voor de jonge Vivian waarin hij iets bijzonders ziet en voelt dit erg ongeloofwaardig voor de koude zakenman die niets moet hebben van gevoelens en emoties.
En daarin zit voor ons de crux; het is zitten, kijken en gewoon genieten zonder al te veel te hoeven na denken. Het wordt ons makkelijk gemaakt want het script volgt de filmklassieker bijna letterlijk.
De grapjes uit de film zijn een op een gekopieerd, kostuums zijn bijna identiek en het verhaal doet geen poging om nog ergens spannend te worden. Ze komen bij elkaar, iets dat je vanaf moment een weet, en dat is prima.
Het draait vanavond natuurlijk een beetje extra om Charly Luske die vast en zeker wel wat zenuwen zal hebben gevoeld, maar daar was weinig van te zien. Het materiaal dat hij moet zingen is niet echt memorabel maar hij weet het meer dan prima te brengen waarna hij naarmate hij meer loskomt van zijn stijve zakenman-persona ook een heerlijk rauw randje verwerkt in zijn solo’s.
Hoewel de personages dus nooit echt de diepte in gaan zien we een mooie ontwikkeling in zijn spel en daarmee in zijn karakter. De eerste akte voelt nog stijf, onwennig en in de tweede akte mag hij zich ontwikkelen als mens dat naar meer kijkt dan geld en zaken.
Het samenspel met Shanna staat al als een huis. We voelen ongemakkelijkheid als zij elkaar leren kennen en verschillen in klasse soms een part spelen, we zien de speelsheid waarmee Vivian Edward probeert los te weken van zijn op werk gefocuste brein en krijgen het steeds een beetje warmer als de liefde dan toch echt doordringt.
Shanna is een gedroomde Vivian met een mooie mengeling van branie en onzekerheid waarmee ze leuk speelt gedurende de voorstelling.
Constant gehyped door haar beste vriendin Kit (Dana van der Geer) waar je niet omheen kan als zij op het toneel staat door haar prachtige energieke uitstraling maar ook vooral die enorme strot en gesteund door hotelmanager Thompson (Mitch Wolterink, die zonder moeite switcht tussen drie rollen) en piccolo Giulio (publieksfavoriet Jimi Hendrikse) staat er naast deze rollen een prachtig energiek ensemble op toneel.
Ze dansen, zingen, verbouwen het decor en schakelen van sekswerker op straat naar chique boutique verkoper in seconden.
Pretty Woman is wat ons betreft een heerlijke guilty pleasure voor een fijne avond uit waarbij alles samenkomt. Het ingenieuze decor, de jaren 90 vibes in de kostuums en toneelbeeld, het energieke ensemble en de sterk gecaste rollen maken er een feestje van. Dat de meerderheid van de muziek niet echt blijft hangen zijn wij alweer vergeten, want de paar minuten La Traviata, prachtig gezongen door Froukje Zuidema en Victor Marinus geven ons genoeg om daar de hele terugreis nog over te praten.
Door Anniek de Wild
Drieduizend dollar en zes dagen om elkaar daarna weer te laten gaan.
Gedurende de dagen zien we hen dichter naar elkaar toe groeien en zit er misschien nog wel meer in het vat dan het zesdaags zakelijk arrangement…
Het is een heerlijk zoetsappig verhaal waar je als kijker niet veel diepgang hoeft te verwachten. De karakters laten her en der wel iets los van hun achtergrond maar nergens zal het echt de diepte in gaan. Ergens is dit prettig want dat maakt dat er veel snelheid in de voorstelling zit. Tegelijkertijd valt Lewis wel erg snel voor de jonge Vivian waarin hij iets bijzonders ziet en voelt dit erg ongeloofwaardig voor de koude zakenman die niets moet hebben van gevoelens en emoties.
En daarin zit voor ons de crux; het is zitten, kijken en gewoon genieten zonder al te veel te hoeven na denken. Het wordt ons makkelijk gemaakt want het script volgt de filmklassieker bijna letterlijk.
De grapjes uit de film zijn een op een gekopieerd, kostuums zijn bijna identiek en het verhaal doet geen poging om nog ergens spannend te worden. Ze komen bij elkaar, iets dat je vanaf moment een weet, en dat is prima.
Het draait vanavond natuurlijk een beetje extra om Charly Luske die vast en zeker wel wat zenuwen zal hebben gevoeld, maar daar was weinig van te zien. Het materiaal dat hij moet zingen is niet echt memorabel maar hij weet het meer dan prima te brengen waarna hij naarmate hij meer loskomt van zijn stijve zakenman-persona ook een heerlijk rauw randje verwerkt in zijn solo’s.
Hoewel de personages dus nooit echt de diepte in gaan zien we een mooie ontwikkeling in zijn spel en daarmee in zijn karakter. De eerste akte voelt nog stijf, onwennig en in de tweede akte mag hij zich ontwikkelen als mens dat naar meer kijkt dan geld en zaken.
Het samenspel met Shanna staat al als een huis. We voelen ongemakkelijkheid als zij elkaar leren kennen en verschillen in klasse soms een part spelen, we zien de speelsheid waarmee Vivian Edward probeert los te weken van zijn op werk gefocuste brein en krijgen het steeds een beetje warmer als de liefde dan toch echt doordringt.
Shanna is een gedroomde Vivian met een mooie mengeling van branie en onzekerheid waarmee ze leuk speelt gedurende de voorstelling.
Constant gehyped door haar beste vriendin Kit (Dana van der Geer) waar je niet omheen kan als zij op het toneel staat door haar prachtige energieke uitstraling maar ook vooral die enorme strot en gesteund door hotelmanager Thompson (Mitch Wolterink, die zonder moeite switcht tussen drie rollen) en piccolo Giulio (publieksfavoriet Jimi Hendrikse) staat er naast deze rollen een prachtig energiek ensemble op toneel.
Ze dansen, zingen, verbouwen het decor en schakelen van sekswerker op straat naar chique boutique verkoper in seconden.
Pretty Woman is wat ons betreft een heerlijke guilty pleasure voor een fijne avond uit waarbij alles samenkomt. Het ingenieuze decor, de jaren 90 vibes in de kostuums en toneelbeeld, het energieke ensemble en de sterk gecaste rollen maken er een feestje van. Dat de meerderheid van de muziek niet echt blijft hangen zijn wij alweer vergeten, want de paar minuten La Traviata, prachtig gezongen door Froukje Zuidema en Victor Marinus geven ons genoeg om daar de hele terugreis nog over te praten.
Door Anniek de Wild
