In Le Temps perdu brengt Isabelle Beernaert een ode aan het alledaagse leven en laat ze door de ogen van verschillende koppels de rijkdom van het kleine, het ‘vanzelfsprekende ‘ zien.
Een ode aan het alledaagse leven in Le Temps perdu door Isabelle Beernaert
In de voorstelling verstrijkt de tijd met de seizoenen. De koppels verjaren en worden ouder, maar sterker in hun band. En hoewel het logisch lijkt een leven te zien als een cyclus van lente tot aan winter, hoeft dit niet altijd het geval te zijn.
Zoals zij zelf de voorstelling omschrijft: Stop met vechten tegen de feiten van het leven, omarm elk seizoen. De ijzige kou en zware storm maakt dat je de stralende zon des te meer kunt waarderen. Door de seizoenen heen ontstaat groei. De ademhaling, de rustmomenten, de overgangen, zijn de essentie van ons bestaan. Le Temps perdu gaat over opnieuw kijken. Over de essentie van de mens, over liefde, over de balans tussen het mannelijke en het vrouwelijke.
Op 20 oktober ging in koninklijk theater Carré de voorstelling Le Temps perdu in première. Alweer de negende productie van Isabelle Beernaert welke een voorbereiding kende in Portugal.
Samen met vijf dansers (die ook in haar voorstelling Tabula Rasa dansten) begon ze aan het project waarbij er elke week een danser aansloot tot het totaal van tien was bereikt.
Vijf mannen en vijf vrouwen.
In de voorstelling werken ze voornamelijk in koppels. Duetten worden aangevuld met groep-choreografieën en solo’s.
Bij aankomst in de zaal zien we een groot rond podium waarop een vrouw (Isabelle) staat. En direct is het duidelijk dat ons wat bijzonders staat te wachten.
Want ook al staat deze vrouw hier in minimale beweging met haar rug naar het publiek gekeerd en zal je wellicht denken daar gebeurt niet veel; je moet kijken. Je wilt kijken.
Ondanks dat het binnenkomen van alle bezoekers gepaard gaat met gepraat, gelach, geritsel van jassen en een verdwaalde flits van een telefoon die het tafereel vastlegt, lijkt er een bepaalde stilte of rust te hangen in de zaal. Of dit stille première spanning is of de kracht van Isabelle in het midden van de zaal weten we niet, maar opvallend is het wel.
Het La Passione orkest tezamen met een aantal solisten staat onder begeleiding van Kevin Houben ondersteund de voorstelling muzikaal op excellente wijze.
Bekende melodieën gegoten in een nieuw jasje en onbekende melodieën met een verassende twist aangevuld met poëzie creëren het muzikaal palet waarop de dansers hun verhaal vertellen.
De ronde circus opstelling van Carré werkt naar onze mening ontzettend goed voor deze voorstelling. De vorm van het podium zorgt ervoor dat bewegingen meer door lijken te vloeien doordat er geen coulissen zijn die het beeld afbreken. De dansers rollen het toneel op en af en zijn dus altijd aanwezig in de zaal maar als ze niet op toneel staan zie je ze niet.
De reis door de seizoenen heen wordt naast de muziek versterkt door een fantastisch lichtplan. Het lijkt soms simpel; een enkele spot of een verandering in kleur, maar muziek, licht en choreografie komen geregeld perfect samen waardoor er een sterk verhaal wordt verteld.
Ook het gebruik van een groot scherm tegen de achterkant van het podium werkt versterkend. Het publiek ziet verschillende beelden: jonge mensen die elkaar net leren kennen, oude mensen in de herfst van hun leven die elkaar al decennia lang kennen, mensen die er al niet meer zijn. Mensen die samen zijn. Mensen die alleen zijn. Een verbindende hand.
Detail is dat enkele van deze foto’s ook persoonlijke foto’s zijn van Isabelle Beernaert die wederom een sterk emotioneel stuk aflevert.
Over de choreografie kunnen we dan ook kort zijn; perfect.
Het zijn soms technisch ingewikkelde passen, maar soms ook kleine op zich zelf simpele bewegingen die overvloeien in een goed lopend geheel. Lange grote bewegingen worden afgewisseld met snelle hoekige lijnen.
De dansers bewegen soms als een en soms als een afstotende magneet, om vervolgens weer opnieuw te kijken, een andere weg in te slaan en op zoek te gaan naar de essentie.
De kostuumontwerpen lijken redelijk simpel maar ook hier is weer nagedacht over de details en sluiten de ontwerpen goed aan bij wat er op toneel gebeurt.
Je zou bijna vergeten dat het draait om de dansers, er ook hier kunnen we kort over zijn; ijzersterk. Op toneel staan tien sterke dansers, elk met een eigen persoonlijkheid en eigen verhaal. De diversiteit maakt dat je in elke danser wel iets ziet dat je op jezelf kunt betrekken. Hierdoor is elk koppel en elke verhaallijn interessant, of je je er als kijker nu (persoonlijk) mee kunt identificeren of niet.
Zoals gewend in de voorstellingen van Isabelle Beernaert speelt het thema liefde een grote rol. Het enige kritiekpunt van ons zou dan ook zijn dat het zich veilig afspeelt tussen de man en vrouw.
Met een diverse groep dansers op toneel vroegen wij ons af of dat niet ietsje spannender had gekund door de bekende man-vrouw koppels los te laten.
Immers de zoektocht naar de balans tussen ‘ het mannelijke en het vrouwelijke’ is naar onze mening iets dat prima kan worden onderzocht tussen twee mannen of twee vrouwen.
Met Le Temps perdu geeft Isabelle Beernaert en haar gezelschap weer een ijzersterk visitekaartje af. We zijn benieuwd hoe de voorstelling tot haar recht komt op een vierkant podium zonder live orkest, en de kans is groot dat we dit later tijdens de tour zeker gaan zien bij een tweede bezoek.
Le Temps perdu tourt vanaf November tot mei door theaters in Belgie en Nederland.
Kijk HIER voor het speelschema
Door: Anniek de Wild
Zoals zij zelf de voorstelling omschrijft: Stop met vechten tegen de feiten van het leven, omarm elk seizoen. De ijzige kou en zware storm maakt dat je de stralende zon des te meer kunt waarderen. Door de seizoenen heen ontstaat groei. De ademhaling, de rustmomenten, de overgangen, zijn de essentie van ons bestaan. Le Temps perdu gaat over opnieuw kijken. Over de essentie van de mens, over liefde, over de balans tussen het mannelijke en het vrouwelijke.
Op 20 oktober ging in koninklijk theater Carré de voorstelling Le Temps perdu in première. Alweer de negende productie van Isabelle Beernaert welke een voorbereiding kende in Portugal.
Samen met vijf dansers (die ook in haar voorstelling Tabula Rasa dansten) begon ze aan het project waarbij er elke week een danser aansloot tot het totaal van tien was bereikt.
Vijf mannen en vijf vrouwen.
In de voorstelling werken ze voornamelijk in koppels. Duetten worden aangevuld met groep-choreografieën en solo’s.
Bij aankomst in de zaal zien we een groot rond podium waarop een vrouw (Isabelle) staat. En direct is het duidelijk dat ons wat bijzonders staat te wachten.
Want ook al staat deze vrouw hier in minimale beweging met haar rug naar het publiek gekeerd en zal je wellicht denken daar gebeurt niet veel; je moet kijken. Je wilt kijken.
Ondanks dat het binnenkomen van alle bezoekers gepaard gaat met gepraat, gelach, geritsel van jassen en een verdwaalde flits van een telefoon die het tafereel vastlegt, lijkt er een bepaalde stilte of rust te hangen in de zaal. Of dit stille première spanning is of de kracht van Isabelle in het midden van de zaal weten we niet, maar opvallend is het wel.
Het La Passione orkest tezamen met een aantal solisten staat onder begeleiding van Kevin Houben ondersteund de voorstelling muzikaal op excellente wijze.
Bekende melodieën gegoten in een nieuw jasje en onbekende melodieën met een verassende twist aangevuld met poëzie creëren het muzikaal palet waarop de dansers hun verhaal vertellen.
De ronde circus opstelling van Carré werkt naar onze mening ontzettend goed voor deze voorstelling. De vorm van het podium zorgt ervoor dat bewegingen meer door lijken te vloeien doordat er geen coulissen zijn die het beeld afbreken. De dansers rollen het toneel op en af en zijn dus altijd aanwezig in de zaal maar als ze niet op toneel staan zie je ze niet.
De reis door de seizoenen heen wordt naast de muziek versterkt door een fantastisch lichtplan. Het lijkt soms simpel; een enkele spot of een verandering in kleur, maar muziek, licht en choreografie komen geregeld perfect samen waardoor er een sterk verhaal wordt verteld.
Ook het gebruik van een groot scherm tegen de achterkant van het podium werkt versterkend. Het publiek ziet verschillende beelden: jonge mensen die elkaar net leren kennen, oude mensen in de herfst van hun leven die elkaar al decennia lang kennen, mensen die er al niet meer zijn. Mensen die samen zijn. Mensen die alleen zijn. Een verbindende hand.
Detail is dat enkele van deze foto’s ook persoonlijke foto’s zijn van Isabelle Beernaert die wederom een sterk emotioneel stuk aflevert.
Over de choreografie kunnen we dan ook kort zijn; perfect.
Het zijn soms technisch ingewikkelde passen, maar soms ook kleine op zich zelf simpele bewegingen die overvloeien in een goed lopend geheel. Lange grote bewegingen worden afgewisseld met snelle hoekige lijnen.
De dansers bewegen soms als een en soms als een afstotende magneet, om vervolgens weer opnieuw te kijken, een andere weg in te slaan en op zoek te gaan naar de essentie.
De kostuumontwerpen lijken redelijk simpel maar ook hier is weer nagedacht over de details en sluiten de ontwerpen goed aan bij wat er op toneel gebeurt.
Je zou bijna vergeten dat het draait om de dansers, er ook hier kunnen we kort over zijn; ijzersterk. Op toneel staan tien sterke dansers, elk met een eigen persoonlijkheid en eigen verhaal. De diversiteit maakt dat je in elke danser wel iets ziet dat je op jezelf kunt betrekken. Hierdoor is elk koppel en elke verhaallijn interessant, of je je er als kijker nu (persoonlijk) mee kunt identificeren of niet.
Zoals gewend in de voorstellingen van Isabelle Beernaert speelt het thema liefde een grote rol. Het enige kritiekpunt van ons zou dan ook zijn dat het zich veilig afspeelt tussen de man en vrouw.
Met een diverse groep dansers op toneel vroegen wij ons af of dat niet ietsje spannender had gekund door de bekende man-vrouw koppels los te laten.
Immers de zoektocht naar de balans tussen ‘ het mannelijke en het vrouwelijke’ is naar onze mening iets dat prima kan worden onderzocht tussen twee mannen of twee vrouwen.
Met Le Temps perdu geeft Isabelle Beernaert en haar gezelschap weer een ijzersterk visitekaartje af. We zijn benieuwd hoe de voorstelling tot haar recht komt op een vierkant podium zonder live orkest, en de kans is groot dat we dit later tijdens de tour zeker gaan zien bij een tweede bezoek.
Le Temps perdu tourt vanaf November tot mei door theaters in Belgie en Nederland.
Kijk HIER voor het speelschema
Door: Anniek de Wild
