In 2016 won Maaike Bergstra het TheaterTekstTalent Stipendium 2016 van het Cultuurfonds. De prijs is bedoeld om toneelschrijvers in staat te stellen een nieuw toneelstuk te schrijven. Met haar synopsis van De-constructie-baby raakte zij met verrassende stijlexperimenten een actueel, boeiend en persoonlijk thema. De uitgewerkte scène getuigde van groot dramatisch inzicht en een vlotte schrijfstijl.
Een stel mannenpinguins verdient groot publiek
8 jaar later is het stuk nu te zien in de theaters. Zoals Bergstra zelf zegt, vele versie, regisseurs en spelers hebben bijgedragen, maar met niemand anders had ze hier bij de premier wilen staan.
Een mooi thema, 2 queer vrouwen waarvan een met hele grote kinderwens zoeken een manier om zwanger te worden. Dat is de basis lijn van het verhaal. Het wordt afgewisseld met monologen die een inkijk geven in de wereld van LGBT+ ers.
Het verhaal is licht, leuk en mooi. Het zijn fijne nieuwe teksten. Het eenvoudige maar vernuftige decor wordt verrassend gebruikt. Ook het lichtgebruik was subtiel en mooi.
De grote herkenbaarheid van de problemen waar de hoofdrolspelers mee worstelen maakt het verhaal toegankelijk en creëert betrokkenheid. Relaties, dromen, angsten, we kennen het allemaal en het voelt als een warm deken waarin je vanzelf meebeweegt. De lichtvoetige humor maakt de pijn en de twijfels hanteerbaar, zonder er afbreuk aan te doen.
Het is een verhaal gebaseerd op de eigen ervaringen van de schrijfster, dat vergroot de zeggingskracht van het verhaal. Het is geen verhaal over, maar een verhaal door en van Maaike zelf. De doorleefde ervaring biedt de sterke basis waar het stuk op drijft.
Mijn enige vraag zit bij de monologen. Hoewel ik snap dat de wens om achtergrond geven groot is, voelt het ook een beetje te uitleggerig, het publiek moet iets leren over hoe het is om queer te zijn. Ik denk dat het stuk dat niet nodig had, het basis verhaal in zichzelf is sterk genoeg om duidelijke boodschappen over te brengen.
Maar het is een fijn, mooi, intrigerend en goed geschreven stuk dat volle zalen verdient.
Nog te zien door het hele land tot 16 mei.
Tbpunch.nl
Door Elise Kant
Een mooi thema, 2 queer vrouwen waarvan een met hele grote kinderwens zoeken een manier om zwanger te worden. Dat is de basis lijn van het verhaal. Het wordt afgewisseld met monologen die een inkijk geven in de wereld van LGBT+ ers.
Het verhaal is licht, leuk en mooi. Het zijn fijne nieuwe teksten. Het eenvoudige maar vernuftige decor wordt verrassend gebruikt. Ook het lichtgebruik was subtiel en mooi.
De grote herkenbaarheid van de problemen waar de hoofdrolspelers mee worstelen maakt het verhaal toegankelijk en creëert betrokkenheid. Relaties, dromen, angsten, we kennen het allemaal en het voelt als een warm deken waarin je vanzelf meebeweegt. De lichtvoetige humor maakt de pijn en de twijfels hanteerbaar, zonder er afbreuk aan te doen.
Het is een verhaal gebaseerd op de eigen ervaringen van de schrijfster, dat vergroot de zeggingskracht van het verhaal. Het is geen verhaal over, maar een verhaal door en van Maaike zelf. De doorleefde ervaring biedt de sterke basis waar het stuk op drijft.
Mijn enige vraag zit bij de monologen. Hoewel ik snap dat de wens om achtergrond geven groot is, voelt het ook een beetje te uitleggerig, het publiek moet iets leren over hoe het is om queer te zijn. Ik denk dat het stuk dat niet nodig had, het basis verhaal in zichzelf is sterk genoeg om duidelijke boodschappen over te brengen.
Maar het is een fijn, mooi, intrigerend en goed geschreven stuk dat volle zalen verdient.
Nog te zien door het hele land tot 16 mei.
Tbpunch.nl
Door Elise Kant
