“Een parodie op een klucht ingebed in een satire over het toneelspelers bestaan, het Droste effect op het toneel” zo kondigt regisseur Antoine Uitdehaag de nieuwe zomerkomedie aan, van de nieuwe DeLaMar productie in een prettig praatje voorafgaand aan de voorstelling “Geen Paniek”
Geen Paniek: Een parodie op een klucht is nog leuker dan leuk
Michael Frayn's komedie “ Noises off”, die hier aan ten grondslag ligt, heeft een briljant concept gebruikt. Je kijkt naar een klucht, maar ook naar een klucht in de klucht. Acteurs repeteren een klucht, maar stappen voortdurend in en uit de dimensie van de klucht. Dit levert hele vermakelijke taferelen op, met name Dick van den Toorn in de eerste acte is briljant als de regisseur die zich in alle acteurs moet kunnen verplaatsen om te zorgen dat ze niet boos of verdrietig weglopen, maar die ook bol staat van de zenuwen voor de premiere. En intussen loopt de klucht gewoon door.
Dat is ook zo in de tweede acte waarbij niet de klucht centraal staat, maar dat wat er backstage gebeurt. Ingenieus is dat je ook inderdaad naar de achterkant van het decor van de voorstelling zit te kijken. Intussen kun je door het raam wel zien dat hetzelfde stuk wordt uitgevoerd. In het derde bedrijf draait het perspectief weer en kijk men naar de voorkant van het decor, maar dan wordt hoe langer hoe meer de klucht van de klucht een klucht op zichzelf. Waarbij sommige spelers tot in het absurde aan hun tekst vasthouden en andere gewoon hele andere dingen gaan doen. Dat gaat zover dat je als kijker de draad kwijt bent wat nu in hun script zou kunnen staan en wat niet. Prettige chaos.
Als je zin hebt in een veel en hard avond lachen moet je hier beslist heen. Goede acteurs, geweldig decor, intrigerend stuk. Met name het eerste gedeelte van de tweede acte met het backstage perspectief is erg leuk en uniek. Tjitske Reidinga en Peter Blok, allebei gewoon steengoede acteurs, dragen het stuk met verve. Alle andere rollen zijn ook erg leuk en goed geacteerd. Toch zijn er wel wat kanttekeningen te plaatsen. Zoals eigenlijk bij de meeste kluchten zijn enkele dialogen ietwat langdradig, waardoor het soms wat scherpte mist. Maar uiteindelijk vinden alle aanwezigen (inclusief wijzelf) het allemaal prachtig en springen als één man op zodra het stuk is afgelopen. De spelers, die enigszins verhit zijn na dit intensieve stuk en de warmte in het theater, worden beloond met een ovationeel verdiend applaus.
Verdiend want behalve een parodie op een klucht, is het stuk ook een satire. De verwijzingen naar de grillen van acteurs, wat er gebeurt als de crew niet afstemt, het moeten inleven in personage, zit op intelligente manier in het stuk verweven. Dat maakt het tegelijk ook een wonderlijk stuk om te beoordelen. Het zit briljant in elkaar en is tegelijk een platte klucht.
Eigenlijk kom je ogen en oren tekort om al die dimensies tegelijk vast te houden. Dat vraagt dus ook veel van de acteurs, zoals de regisseur aangeeft: dit stuk hangt van duizenden afspraken aan elkaar. En waar in het begin nog het centrum bijvoorbeeld ligt op wel of geen sardines, zijn bij het derde bedrijf opeens die sardines onmisbaar onderdeel van het hele stuk, zowel in de eerste als de tweede dimensie. Dat is briljant en plat tegelijk. Maar ook geweldig gespeeld. Kortom, of het buiten nu regent, of de mussen vallen van het dak, laat je twee en half uur meevoeren in absurd theater en ga nog nalachend een glaasje prosecco drinken.
Alle paniek die je nog in je mocht hebben is dan in ieder geval voor een avond even weggestreken
Geen paniek:nog tot 23 juli in het theater.
Door Elise Kant
Kijk HIER voor ons fotoverslag
Dat is ook zo in de tweede acte waarbij niet de klucht centraal staat, maar dat wat er backstage gebeurt. Ingenieus is dat je ook inderdaad naar de achterkant van het decor van de voorstelling zit te kijken. Intussen kun je door het raam wel zien dat hetzelfde stuk wordt uitgevoerd. In het derde bedrijf draait het perspectief weer en kijk men naar de voorkant van het decor, maar dan wordt hoe langer hoe meer de klucht van de klucht een klucht op zichzelf. Waarbij sommige spelers tot in het absurde aan hun tekst vasthouden en andere gewoon hele andere dingen gaan doen. Dat gaat zover dat je als kijker de draad kwijt bent wat nu in hun script zou kunnen staan en wat niet. Prettige chaos.
Als je zin hebt in een veel en hard avond lachen moet je hier beslist heen. Goede acteurs, geweldig decor, intrigerend stuk. Met name het eerste gedeelte van de tweede acte met het backstage perspectief is erg leuk en uniek. Tjitske Reidinga en Peter Blok, allebei gewoon steengoede acteurs, dragen het stuk met verve. Alle andere rollen zijn ook erg leuk en goed geacteerd. Toch zijn er wel wat kanttekeningen te plaatsen. Zoals eigenlijk bij de meeste kluchten zijn enkele dialogen ietwat langdradig, waardoor het soms wat scherpte mist. Maar uiteindelijk vinden alle aanwezigen (inclusief wijzelf) het allemaal prachtig en springen als één man op zodra het stuk is afgelopen. De spelers, die enigszins verhit zijn na dit intensieve stuk en de warmte in het theater, worden beloond met een ovationeel verdiend applaus.
Verdiend want behalve een parodie op een klucht, is het stuk ook een satire. De verwijzingen naar de grillen van acteurs, wat er gebeurt als de crew niet afstemt, het moeten inleven in personage, zit op intelligente manier in het stuk verweven. Dat maakt het tegelijk ook een wonderlijk stuk om te beoordelen. Het zit briljant in elkaar en is tegelijk een platte klucht.
Eigenlijk kom je ogen en oren tekort om al die dimensies tegelijk vast te houden. Dat vraagt dus ook veel van de acteurs, zoals de regisseur aangeeft: dit stuk hangt van duizenden afspraken aan elkaar. En waar in het begin nog het centrum bijvoorbeeld ligt op wel of geen sardines, zijn bij het derde bedrijf opeens die sardines onmisbaar onderdeel van het hele stuk, zowel in de eerste als de tweede dimensie. Dat is briljant en plat tegelijk. Maar ook geweldig gespeeld. Kortom, of het buiten nu regent, of de mussen vallen van het dak, laat je twee en half uur meevoeren in absurd theater en ga nog nalachend een glaasje prosecco drinken.
Alle paniek die je nog in je mocht hebben is dan in ieder geval voor een avond even weggestreken
Geen paniek:nog tot 23 juli in het theater.
Door Elise Kant
Kijk HIER voor ons fotoverslag
