Je moet het maar durven. Een stuk op de planken brengen dat gaat over de dood. Over de dood van twee echtgenotes en over twee mannen die elkaar niet uit kunnen staan. Dan neem je een risico, zelfs als je er een tragikomedie van maakt. En het is echt dapper dat I & L Entertainment die keuze heeft durven maken
Gewaagde tragikomedie I&L Entertainment: 'n Zomer zonder vrouw in Grou....
Het is een spannend onderwerp. Iedereen die de dood van een geliefde van nabij heeft meegemaakt zal de achtbaan van tegenstrijdige emoties herkennen. Het diepe verdriet en alle manier die een mensen heeft om er mee om tegaan. Weg lachen, weg lopen, weg duwen, maar ook het rare afwisselen van verslagen zijn en soms toch weer licht zien. Van huilen en lachen. In de opzet om er een herkenbaar verhaal van te maken zijn regisseur Rowdy Pelgrim en script schrijver Roel Meijvis geslaagd.
Het is ook spannend om in een theater stuk, een tragi komedie zoals ze het zelf noemen, die tegenstrijdigheid en de dunnen lijn die er tussen loopt goed te neer te zetten. Komedie en tragedie hand in hand laten gaan vraagt subtiliteit en precisie.
Bartho Braat en Ernst Daniël Smid voelen zich duidelijk thuis bij elkaar en hebben de goede tegenstelling in uitstraling en karakter om de spanning in het stuk geloofwaardig neer te zetten. De voorstelling is soms hilarisch én bevat soms hele mooie teksten rond het thema dat gisteren pijn deed en dat morgen vol angst zit. Toch blijft het balanceren op een koord tussen komedie en tragedie, tussen een lach een traan. Waarbij in het stuk de komedie het wint en de tragedie daar in dienst van staat.
Het decor is eenvoudig maar effectief, de muziek van Coosje Smid past qua tekst bij het stuk, maar een kleine vraag is wel of dit stuk een dergelijk lied nodig heeft.
Spannend dus, want zal dit stuk met dit thema een groot publiek bereiken? Kun je met een mengeling van tragedie en komedie de mensen bereiken voor wie deze worsteling met zingeving na de dood van een geliefde nu een realiteit van alle dag is? Of is het voor degenen die er verder vanaf staan en brengt het begrip voor mensen die rouwen dichterbij.
We zullen het zien in de komende maanden als n Zomer zonder vrouw in Grou door heel Nederland toert.
Door: Elise Kant
Kijk HIER voor ons fotoverslag
Het is ook spannend om in een theater stuk, een tragi komedie zoals ze het zelf noemen, die tegenstrijdigheid en de dunnen lijn die er tussen loopt goed te neer te zetten. Komedie en tragedie hand in hand laten gaan vraagt subtiliteit en precisie.
Bartho Braat en Ernst Daniël Smid voelen zich duidelijk thuis bij elkaar en hebben de goede tegenstelling in uitstraling en karakter om de spanning in het stuk geloofwaardig neer te zetten. De voorstelling is soms hilarisch én bevat soms hele mooie teksten rond het thema dat gisteren pijn deed en dat morgen vol angst zit. Toch blijft het balanceren op een koord tussen komedie en tragedie, tussen een lach een traan. Waarbij in het stuk de komedie het wint en de tragedie daar in dienst van staat.
Het decor is eenvoudig maar effectief, de muziek van Coosje Smid past qua tekst bij het stuk, maar een kleine vraag is wel of dit stuk een dergelijk lied nodig heeft.
Spannend dus, want zal dit stuk met dit thema een groot publiek bereiken? Kun je met een mengeling van tragedie en komedie de mensen bereiken voor wie deze worsteling met zingeving na de dood van een geliefde nu een realiteit van alle dag is? Of is het voor degenen die er verder vanaf staan en brengt het begrip voor mensen die rouwen dichterbij.
We zullen het zien in de komende maanden als n Zomer zonder vrouw in Grou door heel Nederland toert.
Door: Elise Kant
Kijk HIER voor ons fotoverslag
