Guilty Pleasures wie heeft ze niet? Omschreven als een avondje gegarandeerd meezingen met liedjes van de Backstreet Boys en John Denver tot operanummers en doldwaze acts (van rolschaatsen tot paaldansen), speelde de voorstelling Guilty Pleasures: Powered by Power Vrouwen haar première in een bijna uitverkochte grote zaal van de Goudse Schouwburg.
Guilty Pleasures: Powered by Power Vrouwen
De cast bestaande uit Ruben Anthony, Aylin Sezer, Peggy Vrijens, Kim Pieters en Milena Haverkamp maakten er vanaf het begin al een goed feestje van!
In de eerste minuten van de voorstelling wordt direct de toon gezet met een vrolijke medley aan 80-90’s muziek. Meezingen mag is het devies!
Gaandeweg in de voorstelling volgen we de cast in een dwaze rondrit langs allerlei guilty pleasures, want zeker is: iedereen heeft ze!
En dat een aantal guilty pleasures ook populair zijn bij het publiek wordt wel duidelijk door de enthousiaste reacties. Zo is een scene over de workshop ‘het vinden van je eigen innerlijke stem’ al vroeg in de voorstelling verschillende lachsalvo’s waard, maar lijkt ook ‘paaldansen als vrijgezellenfeest’ her en der wel wat op te roepen.
Gouda blijkt minder happig te zijn op het delen van plekken waar men wel eens de liefde zou willen bedrijven, maar te horen aan de reactie vanuit het publiek lijkt ‘de kantoorlift’ nog wel eens een goede kanshebber voor de titel.
Behalve de enorme dosis zelfspot en humor die in deze voorstelling zit staat er een enorme bak talent op het podium.
Waar de vrouwen zich stuk voor stuk laten gelden en (zeker) in het geval van Aylin Sezer zich laat horen; wat een stem!, is Ruben Anthony een leuke aanwinst tussen alle vrouwen.
Hij heeft een fijne stem waar mee hij zowel gangnam style als klassieke stukken zingt, maar ook de juiste ondeugende blik in zijn ogen waarmee hij binnen Guilty Pleasures volledig op zijn plaats lijkt.
Kim Pieters in een scene over het hebben van politici als duiveltje in je hoofd, Milena als verhitte bruid-to-be heeft de lachers op haar hand en Peggy die zowel in het digitale als analoge daten nog niet veel succes heeft, neemt naast een heleboel hilariteit wellicht ook wat waarheid met zich mee.
En ook aan diversiteit geen gebrek; men danst, zingt, acteert, rolschaatst, verkleed en laat ook af en toe de ziel zien, want ondanks al deze ogenschijnlijk fijne en leuke Guilty Pleasures zijn er wellicht ook een aantal waar je iets minder trots op bent.
Fantaseren over die net iets te jonge collega doet natuurlijk iedereen, maar het letterlijk fijnknijpen van je kind (of dit nou uit liefde of leed is), is dat nou een gedachte die je snel zou delen?
Deze fijne eenakter loopt goed door en is een voorstelling met een dikke knipoog.
Dat je vrolijk de zaal uit komt is een zekerheid.
Als kritische noot misten wij nog een aantal sketches die wel in de omschrijving van de voorstelling staan, maar die we op toneel gemist hebben zoals kattenfilmpjes en het checken van te dure huizen op Funda (busted; een hele dikke guilty pleasure van de redactie!), maar wat ons betreft is dat voer voor een Guilty Pleasures 2.0, want dit is een voorstelling die we best nog eens zouden willen zien!
Guilty Pleasures is nog tot en met 2 februari 2019 te zien in diverse theaters.
Kijk HIER voor de speellijst
Door Anniek de Wild
In de eerste minuten van de voorstelling wordt direct de toon gezet met een vrolijke medley aan 80-90’s muziek. Meezingen mag is het devies!
Gaandeweg in de voorstelling volgen we de cast in een dwaze rondrit langs allerlei guilty pleasures, want zeker is: iedereen heeft ze!
En dat een aantal guilty pleasures ook populair zijn bij het publiek wordt wel duidelijk door de enthousiaste reacties. Zo is een scene over de workshop ‘het vinden van je eigen innerlijke stem’ al vroeg in de voorstelling verschillende lachsalvo’s waard, maar lijkt ook ‘paaldansen als vrijgezellenfeest’ her en der wel wat op te roepen.
Gouda blijkt minder happig te zijn op het delen van plekken waar men wel eens de liefde zou willen bedrijven, maar te horen aan de reactie vanuit het publiek lijkt ‘de kantoorlift’ nog wel eens een goede kanshebber voor de titel.
Behalve de enorme dosis zelfspot en humor die in deze voorstelling zit staat er een enorme bak talent op het podium.
Waar de vrouwen zich stuk voor stuk laten gelden en (zeker) in het geval van Aylin Sezer zich laat horen; wat een stem!, is Ruben Anthony een leuke aanwinst tussen alle vrouwen.
Hij heeft een fijne stem waar mee hij zowel gangnam style als klassieke stukken zingt, maar ook de juiste ondeugende blik in zijn ogen waarmee hij binnen Guilty Pleasures volledig op zijn plaats lijkt.
Kim Pieters in een scene over het hebben van politici als duiveltje in je hoofd, Milena als verhitte bruid-to-be heeft de lachers op haar hand en Peggy die zowel in het digitale als analoge daten nog niet veel succes heeft, neemt naast een heleboel hilariteit wellicht ook wat waarheid met zich mee.
En ook aan diversiteit geen gebrek; men danst, zingt, acteert, rolschaatst, verkleed en laat ook af en toe de ziel zien, want ondanks al deze ogenschijnlijk fijne en leuke Guilty Pleasures zijn er wellicht ook een aantal waar je iets minder trots op bent.
Fantaseren over die net iets te jonge collega doet natuurlijk iedereen, maar het letterlijk fijnknijpen van je kind (of dit nou uit liefde of leed is), is dat nou een gedachte die je snel zou delen?
Deze fijne eenakter loopt goed door en is een voorstelling met een dikke knipoog.
Dat je vrolijk de zaal uit komt is een zekerheid.
Als kritische noot misten wij nog een aantal sketches die wel in de omschrijving van de voorstelling staan, maar die we op toneel gemist hebben zoals kattenfilmpjes en het checken van te dure huizen op Funda (busted; een hele dikke guilty pleasure van de redactie!), maar wat ons betreft is dat voer voor een Guilty Pleasures 2.0, want dit is een voorstelling die we best nog eens zouden willen zien!
Guilty Pleasures is nog tot en met 2 februari 2019 te zien in diverse theaters.
Kijk HIER voor de speellijst
Door Anniek de Wild
