“Als dit het is dan heb ik het wel gehad” “ “Ik voel me een toeschouwer en dat is prima” “Het is OK om soms even te verdwijnen” “Soms is fantasie gevaarlijk” Het lijken zinnen uit een thriller, een psychologisch drama, een preek die alle kanten op schiet. Maar dat is het allemaal niet. Het zijn zinnen uit een troostrijke voorstelling over introvert zijn, over niet in de schijnwerpers staan, over energie krijgen van alleen zijn in plaats van interactie.
Het geluksgevoel van “Ik ben er even niet”
We gaan op reis langs zinnen en verhalen. Losjes gebaseerd op ervaringen van de spelers zelf en waar alle ruimte is voor fantasie, voor verbeelding. Waar de gevaren én het feest van alleen zijn worden gevierd. Waar een mysterieuze figuur rondloopt die je zelf in mag vullen. En vooral langs steeds weer iets anders in een draaiend toneel van zinderende emoties.
Moniek Merkx was al van plan om een voorstelling over introvertie, “Laat mij maar verdwijnen” te maken. Door de coronacrisis kreeg dat idee een overwachte wending. Waar eerst juist de alleen-heid zou worden benadrukt in inkijkjes in solo levens, heeft in de uiteindelijke voorstelling juist nadrukkelijk een plek gekregen. Om toch een beetje samen te zijn.
De voorstelling is mooi, maar ook verwarrend, en daarmee weer heel realistisch in alle fantasie. Dat is heel knap gedaan. Tegelijk popel je van verlangen om aan introverte mensen te vragen: is dit het? Klopt dit? Het heeft iets universeels, we willen allemaal wel eens verdwijnen, en het heeft iets wat verwondering oproept. Kun je zo blij zijn in je eenzaamheid? Als volwassene vraag je je tijdens de voorstelling af: hoe zien kinderen dit? En dan vind je het antwoord overdonderend in de livestream. Kinderen vonden het (er keken zo’n 1000 mensen) fantastisch. De vragen aan de acteurs buitelden over elkaar heen. Ze springen van een vraag naar wat is je lievelingsscene naar heb je dat echt beleefd? En daarmee geeft de livestream een prachtige nieuwe dimensie aan theater.
En toch, roept het heimwee op naar toen we gewoon knus in het Maaspodium konden zitten. De opgewonden spanning vooraf en het feest na afloop van de premieres. Het warme welkom en dat wat je niet pakken kan maar dat alleen in het theater gebeurt. Maar hier is nu alles uit de kast gehaald en juist door het voor- en nagesprek ontstaat er een beleving die anders is. Het is de luxe van in veel hoofden even mee kunnen kijken. Horen wat kinderen en grote mensen ervan vinden, en Moniek en de spelers die meedansen mee op die stroom van vragen. En dan is daar toch het gevoel, Ja, ik ben onderdeel van de Maasfamilie. Van dat theater in Rotterdam dat al zo lang zulk ontzettend goed jeugdtheater maakt, en waar je wel van moet houden. En dat is een warme jas die je aantrekt en waarmee je in je eentje even heel blij denkt : Laat mij maar verdwijnen in deze warme wereld van begrepen worden.
Zoals een van de kinderen zegt :“ik vind het wél fijn dat mensen van me houden” en dat is wat hier gebeurt. Het leven wordt gevierd in al zijn verschijningsvormen.
Heel mooi. Gaan zien als het eindelijk weer kan en dan je handen stuk klappen.
Door Elise Kant
Moniek Merkx was al van plan om een voorstelling over introvertie, “Laat mij maar verdwijnen” te maken. Door de coronacrisis kreeg dat idee een overwachte wending. Waar eerst juist de alleen-heid zou worden benadrukt in inkijkjes in solo levens, heeft in de uiteindelijke voorstelling juist nadrukkelijk een plek gekregen. Om toch een beetje samen te zijn.
De voorstelling is mooi, maar ook verwarrend, en daarmee weer heel realistisch in alle fantasie. Dat is heel knap gedaan. Tegelijk popel je van verlangen om aan introverte mensen te vragen: is dit het? Klopt dit? Het heeft iets universeels, we willen allemaal wel eens verdwijnen, en het heeft iets wat verwondering oproept. Kun je zo blij zijn in je eenzaamheid? Als volwassene vraag je je tijdens de voorstelling af: hoe zien kinderen dit? En dan vind je het antwoord overdonderend in de livestream. Kinderen vonden het (er keken zo’n 1000 mensen) fantastisch. De vragen aan de acteurs buitelden over elkaar heen. Ze springen van een vraag naar wat is je lievelingsscene naar heb je dat echt beleefd? En daarmee geeft de livestream een prachtige nieuwe dimensie aan theater.
En toch, roept het heimwee op naar toen we gewoon knus in het Maaspodium konden zitten. De opgewonden spanning vooraf en het feest na afloop van de premieres. Het warme welkom en dat wat je niet pakken kan maar dat alleen in het theater gebeurt. Maar hier is nu alles uit de kast gehaald en juist door het voor- en nagesprek ontstaat er een beleving die anders is. Het is de luxe van in veel hoofden even mee kunnen kijken. Horen wat kinderen en grote mensen ervan vinden, en Moniek en de spelers die meedansen mee op die stroom van vragen. En dan is daar toch het gevoel, Ja, ik ben onderdeel van de Maasfamilie. Van dat theater in Rotterdam dat al zo lang zulk ontzettend goed jeugdtheater maakt, en waar je wel van moet houden. En dat is een warme jas die je aantrekt en waarmee je in je eentje even heel blij denkt : Laat mij maar verdwijnen in deze warme wereld van begrepen worden.
Zoals een van de kinderen zegt :“ik vind het wél fijn dat mensen van me houden” en dat is wat hier gebeurt. Het leven wordt gevierd in al zijn verschijningsvormen.
Heel mooi. Gaan zien als het eindelijk weer kan en dan je handen stuk klappen.
Door Elise Kant
