Nicole Beutler maakt prachtig theater. Een van de hoogtepunten in haar oeuvre was een van de mooiste stukken die we ooit gezien hebben Dido Dido. Dat legt de lat hoog als er een nieuwe voorstelling komt waarin weer werk van Purcell een pijler is en de zang en het acteren op hoog niveau zijn.
Hoe bereik je verandering? 8 Metamorphosis
De uitnodiging voor de voorstelling zegt : “Het ijs smelt, het klimaat verandert, gevestigde machtsverhoudingen beginnen te verschuiven. Een grote onzekerheid ligt voor ons. 8: METAMORPHOSIS is een dansvoorstelling én een hedendaagse opera over het omarmen van de aankomende veranderingen. Zal het geleidelijk gaan of met pijnlijke schokken? Is vernietiging noodzakelijk voordat we op een nieuwe manier leren samenleven.
De acteurs zijn fantastisch. De bewegingen in volkomen synergie, de zang hemels, de intentie overtuigend. Het is allemaal weergaloos. Met als hoogtepunt het moment dat de toeschouwers op het podium de zaal in kunnen kijken. Echt een van de allermooiste toneelbeelden ooit. De tranen springen spontaan in je ogen. Grandioos.
Was dat het slotakkoord geweest, dan hadden we zwevend de zaal uitgekund. En na kunnen denken over verandering, en wat we daar zelf aan kunnen doen. En hoe je het keurslijf van genderrollen kunt doorbreken. En wat we eigenlijk willen met zijn allen.
Maar het stuk houdt niet op. De mannen in hun metamorphose verdwijnen heel langzaam in de mist. En dan wankelt een ijsbeer naar voren en sterft.
Het roept de vraag op: Als theater mensen wil uitdagen, aan het denken wil zetten, iets wil bereiken waar de wereld mooier van wordt, waarom dan een apocalyptisch toekomstbeeld als slotakkoord van een voorstelling die eerder zo mooi en subtiel op verandering aan stuurde, die raakt door zijn pracht.
Het levert de vraag op naar hoe je je boodschap over wil brengen, en hoeveel. Dat je daar nog heel lang over na kan denken en na kan praten toont de kracht van Beutler.
Door Elise Kant
De acteurs zijn fantastisch. De bewegingen in volkomen synergie, de zang hemels, de intentie overtuigend. Het is allemaal weergaloos. Met als hoogtepunt het moment dat de toeschouwers op het podium de zaal in kunnen kijken. Echt een van de allermooiste toneelbeelden ooit. De tranen springen spontaan in je ogen. Grandioos.
Was dat het slotakkoord geweest, dan hadden we zwevend de zaal uitgekund. En na kunnen denken over verandering, en wat we daar zelf aan kunnen doen. En hoe je het keurslijf van genderrollen kunt doorbreken. En wat we eigenlijk willen met zijn allen.
Maar het stuk houdt niet op. De mannen in hun metamorphose verdwijnen heel langzaam in de mist. En dan wankelt een ijsbeer naar voren en sterft.
Het roept de vraag op: Als theater mensen wil uitdagen, aan het denken wil zetten, iets wil bereiken waar de wereld mooier van wordt, waarom dan een apocalyptisch toekomstbeeld als slotakkoord van een voorstelling die eerder zo mooi en subtiel op verandering aan stuurde, die raakt door zijn pracht.
Het levert de vraag op naar hoe je je boodschap over wil brengen, en hoeveel. Dat je daar nog heel lang over na kan denken en na kan praten toont de kracht van Beutler.
Door Elise Kant
