"Ik weet niet waar ik op wacht, mijn dromen zijn op" Een zin die door je ziel snijdt en in één keer vangt waar Hoe ik talent voor het leven kreeg over gaat. Het eindeloze, doelloze, ontmenselijkende wachten in de procedure voor een asielaanvraag waarin thuis vervaagt en verandert in tijdloos bestaan in een AZC.
Hoe ik talent voor het leven kreeg - Een stuk dat gezien moet worden
Korte zinnen met poetische kracht dragen het stuk naar grote hoogte. De kijker wordt aan de hand genomen een wereld in die hij niet kent en zich niet voor kan stellen, om dan steeds weer in herkenning op te veren: van de onmacht van de medewerkers in het AZC, hun goede bedoelingen en gevangenschap in regels tot de verziekte zoektocht naar het juiste, volgens wie?, vluchtverhaal en de adembenemende wanhoop van Milton (een glansrol voor Adam Kissequel) die prachtig zingend zijn ziel en dus zijn leven verliest aan de wanhoop. En daar middenin hoofdpersoon Semmier (prachtig neergezet door George Elias Tobal) die met messcherpe observaties (ook zo meesterlijk in het boek) de wereld tot zich neemt en toch zichzelf kwijtraakt in het vacuum van tijd en onzekerheid.
Het is niet alleen het buitengewoon goede acteerwerk van de hoofdrolspelers, of de indrukwekkende choreografie van de grote groep nieuwkomers, of het verhaal en zelfs niet de prachtige muziek van het Amsterdams Andalusisch Orkest, dat maakt dat dit stuk eigenlijk verplichte kost moet zijn voor alle Nederlanders. Nee, dat is ook hoe nieuwkomers zelf het verhaal tot heel dichtbij brengen. Je aanspreken in hun taal, en in klanken die we niet begrijpen en lichaamstaal die we willen verstaan tot op het bot van toeschouwer komen. De finale waarin er geen ontsnappen meer aan is. En de kijker niets anders kan dan voelen hoe destructief het Nederlandse asiel systeem is en hoe dat mensen tot wanhoop drijft. Zonder enig moreel vingertje. Het verhaal van Rodaan Al Galidi , onthutst, confronteert en daagt uit. Doet je zien hoe de onmacht, met daaronder een dramatisch gebrek aan politieke wil, van alle partijen in een mico samenleving mensen tot handelen brengt dat ze helemaal niet willen, maar dat onvermijdbaar wordt.
Is het een dramatisch stuk? Ja en Nee, Want telkens weer klinkt er muziek en dans waarbij iedere niet nieuwkomer zich wenst dat hier ook dansen zo natuurlijk zou zijn voor iedereen. Opzwepende muziek die mensen verbindt, afgewisseld met bijna verstilde muziek die weergaloos de teksten laat resoneren. Het op het oog simpele decor is precies wat bij dit verhaal past, met als hoogtepunt de zee. In de taal worden grappen gemaakt die soms bitter zijn "Anneke ben jij het kastje of de muur?" en soms ook niet "vooruit de met de geit". Wat je voelt is dat hier een groep mensen met elkaar iets prachtigs heeft neergezet dat veel verder gaat dan deze voorstelling en dit moment. Dit is samen zoeken geweest naar verstaan, verbinding dwars door vaste patronen heen. En dat voel je in de emotie in de zinderende finale. Die intens blije gezichten.
Wimie Wilhelm is perfect gecast in diverse rollen, het spelplezier en de betrokkenheid spat er van af. Net als Eran Ben- Michael die balanceert tussen diverse rollen. Beide weten ze de nuance vast te houden zonder hun personages plat te slaan. Heel mooi. Whitney Sawyer verrast menigeen na afloop, wanneer je je realiseert dat zij én Merel én Jelena was. Grote klasse.
Dit moet iedere avond uitverkocht, omdat dit stuk iets kan wat geen enkele beleidsnotitie, krantenartikel of preek kan: het laat zien dat waar je ook vandaan komt : je bent een mens met dromen en met een verhaal. Dat verhaal waarvan je niet wil dat de ellende erin altijd je leven blijft bepalen.
Na afloop is er tijd voor ontmoeting. ITA is eigenlijk te klein voor zoveel mensen die de dabke willen dansen. Maar dat zoveel mensen het willen is bewijs genoeg. Floris van Delft van Wat We Doen heeft na eerdere mooie producties bijv. Mollen op station Sloterdijk zichzelf definitief op de kaart gezet als bevlogen en talentvol theatermaker.
Rodaan al Galidi staat bij grote stapels van zijn nieuwste boek Holland. Als je hem vraagt het te willen signeren hoor je de melodieuze zachte stem van deze zinnentovenaar, die blij is als je zijn boek koopt. Bijna te bescheiden voor een man die met zijn boeken een ongekend grote gift aan de wereld geeft. Zowel in taal als in inhoud.
Geen excuses mogelijk : Dit moet gezien worden. Door iedereen.
speellijst : : https://talentvoorhetleven.nl/speeldata/
Door: Elise Kant
Kijk HIER voor ons fotoverslag van de première
Het is niet alleen het buitengewoon goede acteerwerk van de hoofdrolspelers, of de indrukwekkende choreografie van de grote groep nieuwkomers, of het verhaal en zelfs niet de prachtige muziek van het Amsterdams Andalusisch Orkest, dat maakt dat dit stuk eigenlijk verplichte kost moet zijn voor alle Nederlanders. Nee, dat is ook hoe nieuwkomers zelf het verhaal tot heel dichtbij brengen. Je aanspreken in hun taal, en in klanken die we niet begrijpen en lichaamstaal die we willen verstaan tot op het bot van toeschouwer komen. De finale waarin er geen ontsnappen meer aan is. En de kijker niets anders kan dan voelen hoe destructief het Nederlandse asiel systeem is en hoe dat mensen tot wanhoop drijft. Zonder enig moreel vingertje. Het verhaal van Rodaan Al Galidi , onthutst, confronteert en daagt uit. Doet je zien hoe de onmacht, met daaronder een dramatisch gebrek aan politieke wil, van alle partijen in een mico samenleving mensen tot handelen brengt dat ze helemaal niet willen, maar dat onvermijdbaar wordt.
Is het een dramatisch stuk? Ja en Nee, Want telkens weer klinkt er muziek en dans waarbij iedere niet nieuwkomer zich wenst dat hier ook dansen zo natuurlijk zou zijn voor iedereen. Opzwepende muziek die mensen verbindt, afgewisseld met bijna verstilde muziek die weergaloos de teksten laat resoneren. Het op het oog simpele decor is precies wat bij dit verhaal past, met als hoogtepunt de zee. In de taal worden grappen gemaakt die soms bitter zijn "Anneke ben jij het kastje of de muur?" en soms ook niet "vooruit de met de geit". Wat je voelt is dat hier een groep mensen met elkaar iets prachtigs heeft neergezet dat veel verder gaat dan deze voorstelling en dit moment. Dit is samen zoeken geweest naar verstaan, verbinding dwars door vaste patronen heen. En dat voel je in de emotie in de zinderende finale. Die intens blije gezichten.
Wimie Wilhelm is perfect gecast in diverse rollen, het spelplezier en de betrokkenheid spat er van af. Net als Eran Ben- Michael die balanceert tussen diverse rollen. Beide weten ze de nuance vast te houden zonder hun personages plat te slaan. Heel mooi. Whitney Sawyer verrast menigeen na afloop, wanneer je je realiseert dat zij én Merel én Jelena was. Grote klasse.
Dit moet iedere avond uitverkocht, omdat dit stuk iets kan wat geen enkele beleidsnotitie, krantenartikel of preek kan: het laat zien dat waar je ook vandaan komt : je bent een mens met dromen en met een verhaal. Dat verhaal waarvan je niet wil dat de ellende erin altijd je leven blijft bepalen.
Na afloop is er tijd voor ontmoeting. ITA is eigenlijk te klein voor zoveel mensen die de dabke willen dansen. Maar dat zoveel mensen het willen is bewijs genoeg. Floris van Delft van Wat We Doen heeft na eerdere mooie producties bijv. Mollen op station Sloterdijk zichzelf definitief op de kaart gezet als bevlogen en talentvol theatermaker.
Rodaan al Galidi staat bij grote stapels van zijn nieuwste boek Holland. Als je hem vraagt het te willen signeren hoor je de melodieuze zachte stem van deze zinnentovenaar, die blij is als je zijn boek koopt. Bijna te bescheiden voor een man die met zijn boeken een ongekend grote gift aan de wereld geeft. Zowel in taal als in inhoud.
Geen excuses mogelijk : Dit moet gezien worden. Door iedereen.
speellijst : : https://talentvoorhetleven.nl/speeldata/
Door: Elise Kant
Kijk HIER voor ons fotoverslag van de première
