In een wereld waar eerder minder ruimte lijkt te komen dan meer voor al wie niet in een heteroseksueel hokje te stoppen is is La Cage aux folles niet alleen een verhaal hoop, liefde en jezelf mogen zijn, maar ook net als bij de verschijning op Broadway in de jaren 80 een aanklacht, een monument én een verbeelding van het verlangen dat de wereld begrijpt dat we allemaal mensen zijn. Allemaal! Mensen met dromen, verlangens, liefde, verdriet, twijfels en kracht. Alleen al daarom moet je deze versie door QETC gezien hebben.
Hoopvol La Cage aux folles ontroert
Het bijzondere aan QETC, Queen's English Theatre Amsterdam is niet alleen dat het een prachtige traditie van Engels theater hoog houdt in een stad met mensen uit alle windstreken, het is ook de liefde waarmee deze producties worden gemaakt. Spreek je Mark Winstanley, artistiek directeur, dan voel je de passie in elke zin.
Louis van Beek en Mark spelen de hoofdrollen. De kracht van hun spel is de emotie, die voel je en dat sleurt je mee het verhaal in. Louis is prachtig welke rol hij ook speelt, Mark biedt precies gedoseerd tegenspil, en daarmee staat de productie als een huis.
Brandon Delagraentiss ontpopt zich tot publiekslieveling als hij zich uitleeft in zijn rol als butler, maar de hele cast dingt naar de gunsten van het publiek. Het heeft iets sterks en kwetsbaars tegelijk en dat maakt het hele stuk tot een warme jas. Met als emotioneel hoogtepunt I am what I am in een ontroerend verstilde uitvoering.
En dat is de boodschap die overal resoneert van het plot van het verhaal tot Barry Stevens in de slotscene. Jezelf mogen zijn, QETC geeft een zaal vol mensen hoop, zomaar op een koude natte zondag middag.
Door Elise Kant
Louis van Beek en Mark spelen de hoofdrollen. De kracht van hun spel is de emotie, die voel je en dat sleurt je mee het verhaal in. Louis is prachtig welke rol hij ook speelt, Mark biedt precies gedoseerd tegenspil, en daarmee staat de productie als een huis.
Brandon Delagraentiss ontpopt zich tot publiekslieveling als hij zich uitleeft in zijn rol als butler, maar de hele cast dingt naar de gunsten van het publiek. Het heeft iets sterks en kwetsbaars tegelijk en dat maakt het hele stuk tot een warme jas. Met als emotioneel hoogtepunt I am what I am in een ontroerend verstilde uitvoering.
En dat is de boodschap die overal resoneert van het plot van het verhaal tot Barry Stevens in de slotscene. Jezelf mogen zijn, QETC geeft een zaal vol mensen hoop, zomaar op een koude natte zondag middag.
Door Elise Kant
