Als er één musical is met iconische status dan is het wel Cats. De eerste musical (in 1981) met branding, twee fonkelende kattenogen. Jarenlang uitverkochte zalen in vele landen en in Nederland zo'n tien jaar geleden voor het laatst uitgevoerd met een Nederlandse sterren cast.
Iconische Cats vol talent slechts kort in Nederland
Het is eigenlijk meer een lied verzameling en dansshow dan een echt verhaal. En daar zit ook de uitdaging van de versie die 20 december in de RAI in première ging. Er wordt ongelofelijk knap gedanst, goed gezongen, mooi gespeeld, het decor is goed, de muziek fantastisch. Aan het enthousiaste première publiek te horen is dat een goede keuze. Maar het gebrek aan sterk verhaal maakt het, ondanks de prachtige teksten van T.S. Elliot, (in een vertaling die niet altijd gelukkig is) voor sommige kijkers in de eerste acte soms een heel klein beetje saai.
Maar in de tweede acte gaat het los op top niveau waar je absoluut en onontkoombaar kippenvel krijgt van het prachtige spel en zang van Jenna Lee-James als Grizabella, echt geweldig. Complete vertedering wordt opgeroepen door het meeslepende spel van Matt Harop als Gus (Asperagus). Leg daarbij het genieten van Matthew Rolands, als Shimbleshank, vrolijkheid, en je hebt een tweede acte gevuld met spektakel zonder weerga. Dan doet het feit dat het verhaal flinterdun is er niet meer toe, hier staat de top op het podium.
Er daarmee staat Cats vol met superenthousiaste mensen onderweg in hun maandenlange tournee. Met die heerlijke muziek, een prachtig decor, een geweldig orkest en strakke choreografie.
Je gunt ze dan trouwens wel een prettigere zaal dan die van het RAI theater. Er kunnen veel mensen in, het zijn lekkere stoelen met veel beenruimte, maar de beleving is anders in een kleiner theater. En daar hoort deze heerlijke Cats ons inziens meer thuis!
Door Elise Kant
Maar in de tweede acte gaat het los op top niveau waar je absoluut en onontkoombaar kippenvel krijgt van het prachtige spel en zang van Jenna Lee-James als Grizabella, echt geweldig. Complete vertedering wordt opgeroepen door het meeslepende spel van Matt Harop als Gus (Asperagus). Leg daarbij het genieten van Matthew Rolands, als Shimbleshank, vrolijkheid, en je hebt een tweede acte gevuld met spektakel zonder weerga. Dan doet het feit dat het verhaal flinterdun is er niet meer toe, hier staat de top op het podium.
Er daarmee staat Cats vol met superenthousiaste mensen onderweg in hun maandenlange tournee. Met die heerlijke muziek, een prachtig decor, een geweldig orkest en strakke choreografie.
Je gunt ze dan trouwens wel een prettigere zaal dan die van het RAI theater. Er kunnen veel mensen in, het zijn lekkere stoelen met veel beenruimte, maar de beleving is anders in een kleiner theater. En daar hoort deze heerlijke Cats ons inziens meer thuis!
Door Elise Kant
