Een miezerige regenbui hangt boven Birmingham als Mitchell Brunings zaterdag rond de klok van 2 komt aangelopen bij het Birmingham Repertory Theatre. Nog twee uur te gaan voor de aanvang van de matinee voorstelling. Mitchell neemt ons eerst even mee naar zijn kleedkamer waar de pruik die hij in het begin van de voorstelling draagt al klaarstaat. Van daar lopen we naar het auditorium die nu nog helemaal leeg is. Nog geen 16 uur eerder danste en zong een volle zaal mee met nummers als “Three Little Birds”, “Get Up, Stand Up” en “One Love”.
Interview met Mitchell Brunings over One Love en Bob Marley: “Look, there’s Bob!”
One Love: The Bob Marley Musical. Na een eerdere run in Baltimore USA twee jaar geleden is een nieuwe versie van deze musical voor het eerst te zien in Europa. Een korte (van 10 maart tot en met 15 april) maar een hele krachtige run. Mitchell Brunings, Nederlander met Surinaamse roots, speelt beide keren de hoofdrol van Bob Marley. Het grote publiek zag hem bijna vier jaar geleden voor het eerst tijdens de blind auditions van The Voice of Holland. Met een adembenemende versie van het Bob Marley nummer “Redemption Song” liet hij de stoelen van alle coaches bijna meteen omdraaien. Hij kwam dat jaar heel ver, en werd nipt tweede achter winnares Julia van der Toorn.
Sinds eind januari woont hij tijdelijk in een apartement in Birmingham, weg van zijn familie en vrienden. Maar hij voelt zich goed. ‘Ik voel me heel goed,’ begint hij het interview. ‘Ik doe iets dat ik heel erg leuk vind en heb het heel erg naar mijn zin met een leuke cast. Ik heb hele leuke mensen om me heen en het is een prachtig project! Het wordt goed ontvangen, we krijgen goede recensies, ik voel me dus echt goed. Het is wel zwaar. Lichamelijk is het vermoeiend, ik merk het ook aan mijn stem. na de vijfde, zesde show van de week wordt het wat harder werken. De laatste paar noten van de zevende en achtste show gaan wel op het tandvlees, maar ik red het allemaal, het klopt allemaal en het past allemaal! Het is prachtig!’
In 2013 met The Voice of Holland begon het dus allemaal, dan beaamt Mitchell ook. ‘Alhoewel,’ zegt hij, ‘het is ook maar hoe je het bekijkt. Bob Marley speelt eigenlijk al mijn hele leven een rol en dit is eigenlijk een uitvloeisel van al die momenten dat hij een rol in mijn leven heeft gespeeld. Dat komt nu allemaal samen. Het is misschien raar om te zeggen, maar ik heb het gevoel dat deze rol me op het lijf geschreven is.’ Hij vertelt ons hoe het vanaf The Voice of Holland verder gegaan is. Het was Chris Blackwell [red. baas van Island Records, de platenmaatschappij waarbij Marley onder contract stond en zijn albums uitbracht] die de video van de blind audition van Mitchell op YouTube zag. Hij gaf Kwame Kwei Armah, schrijver van het script en regisseur, die al 8 jaar bezig was met de musical voordat deze in Baltimore in première ging, de gouden tip.
‘Chris stuurde de video op naar Kwame en zei “als jij iemand zoekt voor Bob Marley dan moet het iemand zijn met dit stemgeluid en dit charisma en deze uitstraling. Dit is wat je moet zoeken!” Toen is kwame onderzoek gaan doen naar mij, maar hij kon geen video’s vinden waarin ik Engels sprak. Toen hebben ze me getraceerd en gevraagd of Kwame contact met me mocht opnemen. 48 uur later kwam Kwame vanuit New York naar mij toe. We hebben heel lang, een uur of vier, bij het Stedelijk Museum in Amsterdam op een terras gezeten. het was mooi weer, hebben lekker gegeten en gebabbeld. Hij was een beetje aan het voelen. Wie ben je? Wat kun je? Wat is je ervaring? Wat zijn je ambities? Aan het eind van het gesprek heeft hij me een stukje uit het script laten lezen om te kijken of ik het Patois [red. de Jamaicaanse spreektaal] wel kon en hoe mijn Engels was. Uiteindelijk zei hij: “Ik ben gekomen om drie redenen. Ik wilde zien of je fysiek voor Bob Marley door kan gaan. Dat kun je! Ik wilde horen of je Engels spreekt en Patois. Dat kun je ook! En ik wilde weten of je te regisseren bent en aanwijzingen op kunt volgen. En dat is ook het geval. Ik ben er van overtuigd dat je dit zou kunnen, als je het zelf ook wil. En ik wil je dan ook vragen om auditie te doen. En als je het wordt dan garandeer ik je dat ik van jou de beste Bob Marley maak die je kunt zijn!” En hij heeft woord gehouden. Kwame is absoluut een held om mee te werken.’
We vragen hem of hij, zanger zonder acteerervaring, bang was om deze rol op zich te nemen. Volmondig: ‘Ja! Daar ben ik heel bang voor geweest. Toen ik de eerste versie van het script kreeg en de lijst met personages zag stond bovenaan Bob Marley, the Legend. Toen dacht ik, ja, ga je dat echt doen? Tussen Bobs aanhang zitten een heleboel puristen die hem beschouwen als een profeet en als een soort van semi-God. Sommigen beschouwen hem zelfs als God die is teruggekeerd op aarde. Sommige mensen zijn daar heel fanatiek in. En neem je dan echt die druk op je en ga je dat avontuur aan? Nou ben ik niet heel erg bang aangelegd en ik zag het als een mooi avontuur dus eigenlijk had ik al heel snel de beslissing genomen en gezegd: als jij, Kwame, mij vertrouwt dan vertrouw ik jou en dan doen we het gewoon. Dus ik heb auditie gedaan in New York en ik kreeg de rol.’
Ook de familie van Marley had een stem in het auditieproces. ‘Cedella, de oudste dochter, heeft mij het zogenaamde “stamp of approval” gegeven,’ vertelt Mitchell. ‘Om in Baltimore te kunnen spelen moest ik natuurlijk een Amerikaans werkvisum hebben. Cedella heeft daarvoor een brief geschreven met als inhoud dat men na een uitgebreide zoektocht (extensive search) tot de conclusie waren gekomen dat Mitchell de enige is die mijn vaders muziek met dezelfde passie en dezelfde beleving kan voordragen en daarbij mijn vaders integriteit weet te bewaken. En daarom vraag ik u om toestemming te geven dat hij kan werken in Amerika. Dus,’ zegt hij lachend, ‘ik ben de enige ter wereld met geschreven toestemming om Bob Marley liedjes te zingen. Niet dat dat uitmaakt, maar ik vind het wel erg leuk! Tijdens The Voice had ik ook al met zijn kinderen gesproken. Ziggy vertelde me dat zijn vader trots zou zijn geweest op me, Ky-Mani vertelde me dat hij al zo veel mensen had gezien en gehoord ,maar dat ik de enige was die zijn vaders muziek recht deed. En Cedella heeft het stuk in Baltimore gezien en vertelde me dat ze echt het gevoel had dat ze haar vader op het podium terugzag.’
Mitchell heeft al meer complimenten gekregen van mensen die Bob Marley goed hebben gekend. Chris Blackwell zei tegen Mitchell: ‘My mind knows that Bob is dead and my body tells me: look, there’s Bob!’ Ook sprak hij de muzikanten die met Bob Marley hebben gespeeld, ook zij waren onder de indruk. En Neville Garrick één van de beste vrienden van Bob [red. en degene die het artwork verzorgde voor de eeste albums] zei “het is net alsof Bob weer terug is. Je hebt zijn bravoure, and I’ll bet women love you..” Mensen om Bob heen hebben me heel erg geholpen om zijn personage dicht bij hem zelf te brengen. Ik heb veel dingen gevraagd over hoe hij in het dagelijks leven was. Vrolijk, humeurig? Hij lachte bijvoorbeeld heel veel. Maar op Hope Road, waar hij woonde, was hij echt de generaal. Hij had daar regels en hield daar strak de hand in. Er mocht niet gestolen of gevochten worden. Er mocht ook geen politie bedreven worden. Praten over politiek mocht wel, maar je mocht het niet propageren. Het was een hele intrigerende man.’
We vragen Mitchell tot slot wat Bob Marley voor hem betekent. ‘Ik heb geen idolen,’ zegt hij. ‘Ik bewonder heel veel mensen en dat verschilt van André Hazes tot Michael Jackson en Stevie Wonder. Noem ze maar op. Maar ik heb maar van één persoon iets hangen in mijn huis, en dat is Bob Marley. En dat is altijd zo geweest. Ik heb nooit foto’s of posters van rock- en popsterren aan de wand gehad, maar Bob Marley heb ik altijd in mijn huis gehad.’
‘Mijn vader had altijd de gewoonte om eerst de tv aan te doen als we ergens vandaan thuis kwamen. Ik moet ongeveer 7 jaar zijn geweest, we kwamen van een familiefeestje in Rotterdam. Het was al laat. Mijn vader deed de tv aan en hij stond op een Duitse zender. Het was Rockpalast [red. tv-programma dat popconcerten uitzond] en het was een concert van Bob Marley in Dortmund. Ik sta voor de tv en zie die man met dreadlocks en hoor de muziek en was gelijk gebiologeerd. Ik zat te kijken en mocht toen van mijn vader et concert afkijken, ondanks dat het al heel laat was. Ik begreep natuurlijk totaal niet waar hij het over had, begreep er niets van, maar dat is de eerste keer dat ik me bewust kan herinneren dat ik Bob Marley heb zien spelen.
Van een neef kreeg ik toen cassettebandjes met reggae muziek, en daar was Bob Marley ook bij. En zo ben ik langzamerhand zijn muziek gaan ontdekken. Later, toen ik puber was, was ik erg bezig met zoeken naar wat mijn stijl was. Als Surinamer opgroeiend in Nederland kom je al heel snel bij zwarte muziek uit. Muziek ook die een beetje rebels is. Op latere leeftijd ga je een beetje om je heen kijken, ook politiek en sociale structuren. Daar zet je je eigen leven een beetje tegen af. En ik merkte dat ik me heel erg kon identificeren met de muziek van Bob en met zijn teksten. Ik ben een kind van de diaspora en dat merk je en voel je in het dagelijks leven. Bob schreef over die onderwerpen. Waar veel muzikanten kiezen voor schrijven over liefde of verdriet koos Bob voor diepe sociale onderwerpen. Daar kon ik me dus volledig in identificeren!’
One Love: the Bob Marley Musical met Mitchell Brunings in de rol van Bob Marley is nog tot en met 15 april te zien in het Birmingham Repertory Theatre in Engeland.
Sinds eind januari woont hij tijdelijk in een apartement in Birmingham, weg van zijn familie en vrienden. Maar hij voelt zich goed. ‘Ik voel me heel goed,’ begint hij het interview. ‘Ik doe iets dat ik heel erg leuk vind en heb het heel erg naar mijn zin met een leuke cast. Ik heb hele leuke mensen om me heen en het is een prachtig project! Het wordt goed ontvangen, we krijgen goede recensies, ik voel me dus echt goed. Het is wel zwaar. Lichamelijk is het vermoeiend, ik merk het ook aan mijn stem. na de vijfde, zesde show van de week wordt het wat harder werken. De laatste paar noten van de zevende en achtste show gaan wel op het tandvlees, maar ik red het allemaal, het klopt allemaal en het past allemaal! Het is prachtig!’
In 2013 met The Voice of Holland begon het dus allemaal, dan beaamt Mitchell ook. ‘Alhoewel,’ zegt hij, ‘het is ook maar hoe je het bekijkt. Bob Marley speelt eigenlijk al mijn hele leven een rol en dit is eigenlijk een uitvloeisel van al die momenten dat hij een rol in mijn leven heeft gespeeld. Dat komt nu allemaal samen. Het is misschien raar om te zeggen, maar ik heb het gevoel dat deze rol me op het lijf geschreven is.’ Hij vertelt ons hoe het vanaf The Voice of Holland verder gegaan is. Het was Chris Blackwell [red. baas van Island Records, de platenmaatschappij waarbij Marley onder contract stond en zijn albums uitbracht] die de video van de blind audition van Mitchell op YouTube zag. Hij gaf Kwame Kwei Armah, schrijver van het script en regisseur, die al 8 jaar bezig was met de musical voordat deze in Baltimore in première ging, de gouden tip.
‘Chris stuurde de video op naar Kwame en zei “als jij iemand zoekt voor Bob Marley dan moet het iemand zijn met dit stemgeluid en dit charisma en deze uitstraling. Dit is wat je moet zoeken!” Toen is kwame onderzoek gaan doen naar mij, maar hij kon geen video’s vinden waarin ik Engels sprak. Toen hebben ze me getraceerd en gevraagd of Kwame contact met me mocht opnemen. 48 uur later kwam Kwame vanuit New York naar mij toe. We hebben heel lang, een uur of vier, bij het Stedelijk Museum in Amsterdam op een terras gezeten. het was mooi weer, hebben lekker gegeten en gebabbeld. Hij was een beetje aan het voelen. Wie ben je? Wat kun je? Wat is je ervaring? Wat zijn je ambities? Aan het eind van het gesprek heeft hij me een stukje uit het script laten lezen om te kijken of ik het Patois [red. de Jamaicaanse spreektaal] wel kon en hoe mijn Engels was. Uiteindelijk zei hij: “Ik ben gekomen om drie redenen. Ik wilde zien of je fysiek voor Bob Marley door kan gaan. Dat kun je! Ik wilde horen of je Engels spreekt en Patois. Dat kun je ook! En ik wilde weten of je te regisseren bent en aanwijzingen op kunt volgen. En dat is ook het geval. Ik ben er van overtuigd dat je dit zou kunnen, als je het zelf ook wil. En ik wil je dan ook vragen om auditie te doen. En als je het wordt dan garandeer ik je dat ik van jou de beste Bob Marley maak die je kunt zijn!” En hij heeft woord gehouden. Kwame is absoluut een held om mee te werken.’
We vragen hem of hij, zanger zonder acteerervaring, bang was om deze rol op zich te nemen. Volmondig: ‘Ja! Daar ben ik heel bang voor geweest. Toen ik de eerste versie van het script kreeg en de lijst met personages zag stond bovenaan Bob Marley, the Legend. Toen dacht ik, ja, ga je dat echt doen? Tussen Bobs aanhang zitten een heleboel puristen die hem beschouwen als een profeet en als een soort van semi-God. Sommigen beschouwen hem zelfs als God die is teruggekeerd op aarde. Sommige mensen zijn daar heel fanatiek in. En neem je dan echt die druk op je en ga je dat avontuur aan? Nou ben ik niet heel erg bang aangelegd en ik zag het als een mooi avontuur dus eigenlijk had ik al heel snel de beslissing genomen en gezegd: als jij, Kwame, mij vertrouwt dan vertrouw ik jou en dan doen we het gewoon. Dus ik heb auditie gedaan in New York en ik kreeg de rol.’
Ook de familie van Marley had een stem in het auditieproces. ‘Cedella, de oudste dochter, heeft mij het zogenaamde “stamp of approval” gegeven,’ vertelt Mitchell. ‘Om in Baltimore te kunnen spelen moest ik natuurlijk een Amerikaans werkvisum hebben. Cedella heeft daarvoor een brief geschreven met als inhoud dat men na een uitgebreide zoektocht (extensive search) tot de conclusie waren gekomen dat Mitchell de enige is die mijn vaders muziek met dezelfde passie en dezelfde beleving kan voordragen en daarbij mijn vaders integriteit weet te bewaken. En daarom vraag ik u om toestemming te geven dat hij kan werken in Amerika. Dus,’ zegt hij lachend, ‘ik ben de enige ter wereld met geschreven toestemming om Bob Marley liedjes te zingen. Niet dat dat uitmaakt, maar ik vind het wel erg leuk! Tijdens The Voice had ik ook al met zijn kinderen gesproken. Ziggy vertelde me dat zijn vader trots zou zijn geweest op me, Ky-Mani vertelde me dat hij al zo veel mensen had gezien en gehoord ,maar dat ik de enige was die zijn vaders muziek recht deed. En Cedella heeft het stuk in Baltimore gezien en vertelde me dat ze echt het gevoel had dat ze haar vader op het podium terugzag.’
Mitchell heeft al meer complimenten gekregen van mensen die Bob Marley goed hebben gekend. Chris Blackwell zei tegen Mitchell: ‘My mind knows that Bob is dead and my body tells me: look, there’s Bob!’ Ook sprak hij de muzikanten die met Bob Marley hebben gespeeld, ook zij waren onder de indruk. En Neville Garrick één van de beste vrienden van Bob [red. en degene die het artwork verzorgde voor de eeste albums] zei “het is net alsof Bob weer terug is. Je hebt zijn bravoure, and I’ll bet women love you..” Mensen om Bob heen hebben me heel erg geholpen om zijn personage dicht bij hem zelf te brengen. Ik heb veel dingen gevraagd over hoe hij in het dagelijks leven was. Vrolijk, humeurig? Hij lachte bijvoorbeeld heel veel. Maar op Hope Road, waar hij woonde, was hij echt de generaal. Hij had daar regels en hield daar strak de hand in. Er mocht niet gestolen of gevochten worden. Er mocht ook geen politie bedreven worden. Praten over politiek mocht wel, maar je mocht het niet propageren. Het was een hele intrigerende man.’
We vragen Mitchell tot slot wat Bob Marley voor hem betekent. ‘Ik heb geen idolen,’ zegt hij. ‘Ik bewonder heel veel mensen en dat verschilt van André Hazes tot Michael Jackson en Stevie Wonder. Noem ze maar op. Maar ik heb maar van één persoon iets hangen in mijn huis, en dat is Bob Marley. En dat is altijd zo geweest. Ik heb nooit foto’s of posters van rock- en popsterren aan de wand gehad, maar Bob Marley heb ik altijd in mijn huis gehad.’
‘Mijn vader had altijd de gewoonte om eerst de tv aan te doen als we ergens vandaan thuis kwamen. Ik moet ongeveer 7 jaar zijn geweest, we kwamen van een familiefeestje in Rotterdam. Het was al laat. Mijn vader deed de tv aan en hij stond op een Duitse zender. Het was Rockpalast [red. tv-programma dat popconcerten uitzond] en het was een concert van Bob Marley in Dortmund. Ik sta voor de tv en zie die man met dreadlocks en hoor de muziek en was gelijk gebiologeerd. Ik zat te kijken en mocht toen van mijn vader et concert afkijken, ondanks dat het al heel laat was. Ik begreep natuurlijk totaal niet waar hij het over had, begreep er niets van, maar dat is de eerste keer dat ik me bewust kan herinneren dat ik Bob Marley heb zien spelen.
Van een neef kreeg ik toen cassettebandjes met reggae muziek, en daar was Bob Marley ook bij. En zo ben ik langzamerhand zijn muziek gaan ontdekken. Later, toen ik puber was, was ik erg bezig met zoeken naar wat mijn stijl was. Als Surinamer opgroeiend in Nederland kom je al heel snel bij zwarte muziek uit. Muziek ook die een beetje rebels is. Op latere leeftijd ga je een beetje om je heen kijken, ook politiek en sociale structuren. Daar zet je je eigen leven een beetje tegen af. En ik merkte dat ik me heel erg kon identificeren met de muziek van Bob en met zijn teksten. Ik ben een kind van de diaspora en dat merk je en voel je in het dagelijks leven. Bob schreef over die onderwerpen. Waar veel muzikanten kiezen voor schrijven over liefde of verdriet koos Bob voor diepe sociale onderwerpen. Daar kon ik me dus volledig in identificeren!’
One Love: the Bob Marley Musical met Mitchell Brunings in de rol van Bob Marley is nog tot en met 15 april te zien in het Birmingham Repertory Theatre in Engeland.
