‘Vandaag de dag zijn er oneindig veel mogelijkheden, de wereld ligt aan je voeten. Maar als je alle keuze van de wereld hebt, hoe zorg je dan dat je dicht bij jezelf blijft? Daarbij komt de druk om te presteren, met de angst voor mislukkingen en om anderen teleur te stellen. Via Social Media krijg je honderden indrukken per dag te verwerken, er is zoveel te zien, zoveel om na te streven. Maar is dat wie jij bent? Hoe zorg je dat je je eigen stem blijft volgen?’
Isabelle Beernaert: al tien theaterproducties aan de top
In de voorstelling volgen we het individu binnen een fantastisch collectief aan dansers. Wat maakt jou? En mag dat er zijn?
In de zoektocht naar jezelf is het moeilijk om te kijken waar je kracht ligt en wat je authentiek maakt, want hoeveel we ook proberen, het werkelijke is vaak al voor je ingekleurd. Je ouders, religie, druk vanuit de media of je sociale kring; wie ben je werkelijk en wat maakt jou?
Voor deze voorstelling bleef Isabelle Beernaert dichter bij huis dan dat we van haar gewend zijn. Ja, de dansers komen nog uit alle windstreken, en de choreografieën zitten vol wereldse invloeden maar de muzikale invulling vinden we uit het Nederlandse Chanson; de eigen taal komt het dichtste bij het hart.
Op muziek van (onder andere) Trijntje Oosterhuis, Joep Beving, Joost Spijkers en (uiteraard) Ramses Shaffy beweegt de voorstelling zich door de ontwikkeling van het individu. Zoals we gewend zijn neemt het thema liefde een grote plek in.
Waar dit in eerdere producties vaak beperkt leek tot man-vrouw zien we in Laat Me een groter verband: familie, de liefde voor jezelf en de bewustwording hiervan.
Hierin zien we een mooie ontwikkeling: er wordt niet langer vastgehouden aan de man-vrouw verhouding die zo kenmerkend was binnen de duetten van Beernaert, maar er wordt gespeeld met deze verhoudingen. Man-man, vrouw-vrouw, man-vrouw-man, vrouw-man-vrouw maar ook wat is mannelijk en wat is vrouwelijk wordt onderzocht.
De ontwikkeling van Beernaert haar choreografieën is opvallend: nog steeds vol passie en emotie. Maar we zien vooral een interessante mix met veel invloeden buiten het voor haar kenmerkende moderne repertoire. Meer urban- en street, gesproken taal, en een nog meer divers pallet aan dansers dan we al gewend zijn.
Twaalf persoonlijkheden met hun eigen verhaal, hun eigen identiteit, en hun eigen vragen en onzekerheden die ze door middel van de dans tijdens de voorstelling mogen uiten en bevragen.
Ondersteund door een interessant lichtplan en decor (een aantal grote witte boxen die worden bestuurd door de dansers die ook dienstdoen als projectiescherm) en dito kostuums geeft dit bewegingsvrijheid maar op sommige momenten ook juist restrictie die de danser tegenkomt in de ontdekking naar zichzelf.
Een avondje Isabelle Beernaert is niet een avondje lukraak ontspannen in het rode pluche van een theaterzaal. Het zet aan tot denken. Een inspannende ontspanning, en wij hopen dat tijdens deze tiende voorstelling alweer wordt nagedacht over een elfde want ook deze voorstelling slaagt wat ons betreft weer met vlag en wimpel!
Door Anniek de Wild
In de zoektocht naar jezelf is het moeilijk om te kijken waar je kracht ligt en wat je authentiek maakt, want hoeveel we ook proberen, het werkelijke is vaak al voor je ingekleurd. Je ouders, religie, druk vanuit de media of je sociale kring; wie ben je werkelijk en wat maakt jou?
Voor deze voorstelling bleef Isabelle Beernaert dichter bij huis dan dat we van haar gewend zijn. Ja, de dansers komen nog uit alle windstreken, en de choreografieën zitten vol wereldse invloeden maar de muzikale invulling vinden we uit het Nederlandse Chanson; de eigen taal komt het dichtste bij het hart.
Op muziek van (onder andere) Trijntje Oosterhuis, Joep Beving, Joost Spijkers en (uiteraard) Ramses Shaffy beweegt de voorstelling zich door de ontwikkeling van het individu. Zoals we gewend zijn neemt het thema liefde een grote plek in.
Waar dit in eerdere producties vaak beperkt leek tot man-vrouw zien we in Laat Me een groter verband: familie, de liefde voor jezelf en de bewustwording hiervan.
Hierin zien we een mooie ontwikkeling: er wordt niet langer vastgehouden aan de man-vrouw verhouding die zo kenmerkend was binnen de duetten van Beernaert, maar er wordt gespeeld met deze verhoudingen. Man-man, vrouw-vrouw, man-vrouw-man, vrouw-man-vrouw maar ook wat is mannelijk en wat is vrouwelijk wordt onderzocht.
De ontwikkeling van Beernaert haar choreografieën is opvallend: nog steeds vol passie en emotie. Maar we zien vooral een interessante mix met veel invloeden buiten het voor haar kenmerkende moderne repertoire. Meer urban- en street, gesproken taal, en een nog meer divers pallet aan dansers dan we al gewend zijn.
Twaalf persoonlijkheden met hun eigen verhaal, hun eigen identiteit, en hun eigen vragen en onzekerheden die ze door middel van de dans tijdens de voorstelling mogen uiten en bevragen.
Ondersteund door een interessant lichtplan en decor (een aantal grote witte boxen die worden bestuurd door de dansers die ook dienstdoen als projectiescherm) en dito kostuums geeft dit bewegingsvrijheid maar op sommige momenten ook juist restrictie die de danser tegenkomt in de ontdekking naar zichzelf.
Een avondje Isabelle Beernaert is niet een avondje lukraak ontspannen in het rode pluche van een theaterzaal. Het zet aan tot denken. Een inspannende ontspanning, en wij hopen dat tijdens deze tiende voorstelling alweer wordt nagedacht over een elfde want ook deze voorstelling slaagt wat ons betreft weer met vlag en wimpel!
Door Anniek de Wild
