40-45 doet de naam ‘musical-spektakel’ eer aan. Het is een musical van de hoogste klasse en waarschijnlijk de meest spectaculaire voorstelling die nu in het theater te zien is. Zelfs in dit schouwspel van licht, vuur, gigantische projecties, schuivende tribunes, schilderachtige 600 kostuums, gedragen door meer dan 150 spelers blijft de voorstelling meeslepend en echt voelen
James Cooke overtuigt in 40-45: Overweldigend spektakel van wereldklasse
Je gaat als vanzelfsprekend op in wat je ziet. De voorstelling is in alle opzichten zo groots dat al je gedachten eromheen verdwijnen. Je kan alleen nog maar aandacht hebben voor alle beeldschone, maar ook hartverscheurende taferelen op dat gigantische speelvlak van 90 bij 75 meter waar je zelf doorheen beweegt. Door de schuivende tribunes kan je tijdens intieme scènes dichterbij komen waardoor je tijdens scènes van verraad of juist romantische liefdesscènes helemaal mee kan voelen met de personages of juist uitzoomen wanneer de tribunes naar achter bewegen waardoor je gigantische groepen aan mensen tegelijkertijd kunt zien. Mensen die in totale angst door elkaar heen rennen. Mensen die elkaar beschieten en sterven op het slagveld. Mensen die met z’n allen uitgelaten dansen in kroegen. Mensen die worden afgevoerd door gigantische deuren naar gigantische treinen. Overal is iets te zien wat de aandacht waard is en iets toevoegt aan dit verhaal. Iedereen in de zaal voelt wel ergens een siddering door zijn lijf gaan of zit ineens onder het kippenvel. Zoveel mensen die zo samen staan en dan uit elkaar worden gebroken. Dat doet iets met je. Dat is echt. Dat laat zien wat theater zo sterk maakt. Je ziet dat elke speler voelt dat ze dit verhaal van de tweede wereldoorlog vertellen. Het is een voorstelling die je niet op automatische piloot kan spelen, daarvoor is het te episch. Elke speler moet elke keer weer een beetje van die oorlog en alles wat dat met zich meebrengt voelen, en dat is een zware taak waar zowel de hoofdcast als het ensemble zeker aan voldoet. Je ziet de tranen in hun ogen tijdens scènes, trillende handen of knikkende knieën tijdens de prachtige nummers geschreven door Steve Willaert met de indringende teksten van Allard Blom. De hele voorstelling wordt beluisterd door de zaal door hoofdtelefoons, wat er voor zorgt dat elk woord nog indringender binnenkomt, alsof ze tegen jou zingen. Alsof je bij ze in de kamer staat tijdens elke ruzie of gesprek. Zo blijft de voorstelling in al haar spektakel, toch intiem. Elke klank van de muziek, prachtig ingespeeld door het 60-koppig Symfonieorkest van Vlaanderen dringt door tot in je botten en maakt het stuk zo aangrijpend. Ondanks alle grandioosheid van decor, licht, geluid en spelers blijft het stuk ruig.
James Cooke speelde zijn première deze middag als Louis Segers. Hij speelt deze rol zo zielroerend dat je al snel in hem gelooft en begrip toont voor alles wat hij doet. De warmte tussen hem en zijn broer (gespeeld door Jelle Cleymans) voelt zeer oprecht en je begrijpt hoe ze van elkaar blijven houden ondanks hun politieke en persoonlijke verschillen die tijdens het stuk boven water komen drijven.
Er wordt de gehele voorstelling buitengewoon goed en glashelder gezongen door zowel de hoofdcast als het eerste klasse 32-koppige ensemble. Elk ensemble lid is constant bezig met hun eigen rol of ingang in hun eigen verhaal in elke scène. Overal gebeurt iets voor het oog. Tijdens een romantische scène in het park zijn er mensen die badmintonnen op de achtergrond en ergens anders weer mensen die kaarten, en weer op een andere plek op het gigantische toneel zijn mensen en aan het picknicken en als je denkt dat het niet grootser kan komt er een boot voorbij varen met bestuurder en twee inzittenden. Dit alles laat de locaties echt voelen en zorgt ervoor dat de scène wisselingen vlekkeloos in elkaar over gaan.
Deze voorstelling is een spektakel van wereldklasse. Zo kolossaal als een oorlog. Zo innig als de pijn die er bij komt kijken.
Door: Mats Hoogland
James Cooke speelde zijn première deze middag als Louis Segers. Hij speelt deze rol zo zielroerend dat je al snel in hem gelooft en begrip toont voor alles wat hij doet. De warmte tussen hem en zijn broer (gespeeld door Jelle Cleymans) voelt zeer oprecht en je begrijpt hoe ze van elkaar blijven houden ondanks hun politieke en persoonlijke verschillen die tijdens het stuk boven water komen drijven.
Er wordt de gehele voorstelling buitengewoon goed en glashelder gezongen door zowel de hoofdcast als het eerste klasse 32-koppige ensemble. Elk ensemble lid is constant bezig met hun eigen rol of ingang in hun eigen verhaal in elke scène. Overal gebeurt iets voor het oog. Tijdens een romantische scène in het park zijn er mensen die badmintonnen op de achtergrond en ergens anders weer mensen die kaarten, en weer op een andere plek op het gigantische toneel zijn mensen en aan het picknicken en als je denkt dat het niet grootser kan komt er een boot voorbij varen met bestuurder en twee inzittenden. Dit alles laat de locaties echt voelen en zorgt ervoor dat de scène wisselingen vlekkeloos in elkaar over gaan.
Deze voorstelling is een spektakel van wereldklasse. Zo kolossaal als een oorlog. Zo innig als de pijn die er bij komt kijken.
Door: Mats Hoogland
