Eigenlijk hadden ze bij de ingang van de zaal naar een codewoord moeten vragen. Naar het codewoord voor deze voorstelling: Liefde. Het is met liefde gemaakt, het wordt met liefde gespeeld, en het gaat over liefde in alle vormen, over liefde voor het leven en het gebrek eraan als mensen worden uitgesloten, weggezet, neergesabeld.
Je moet wel van ze houden: Stanley en Freek onweerstaanbaar in from Sammy with Love
Als je een poosje zit te kijken bekruipt je een eigenaardige gewaarwording, alsof je in een aangename donzen warmte wegzakt. Op het podium staan twee mannen, over liever gezegd bewegen twee mannen, die samen één verhaal vertellen en tegelijk ook een heleboel. Verhalen van discriminatie, racisme, uitsluiting, van een Sammy Davis jr die als kind staat te kijken naar mensen die niet geweigerd en weggestuurd worden, terwijl hij dat wel wordt en droomt van een later, waarin hij wel naar binnen mag. Verhalen hoe dat moment ook komt, maar hoe dat wezenlijk niets veranderd in een samenleving. Gemengd met de verhalen van Freek en Stanley. Pijn, soms misschien minder heftig, maar wel invoelbaar dichtbij. Op subtiele wijze word de zaal meegesleept in een aanklacht tegen uitsluiting. De kracht van verhalen is wat deze voorstelling naar een hoger plan tilt. Je zou alle boze mensen er naar toe willen sturen. Hier gaat het over!
Maar dat niet alleen. Lichtheid en zwaarte, humor en intens verdriet, spanning en een ontspannen lachen, ze dansen om elkaar heen en houden de aandacht gevangen, anderhalf uur lang. De lichtheid maakt de tragiek dragelijk als Stanley en Freek spelen met hun eigenheid.
En ja, wie is er bestand tegen deze twee mannen die op hoog niveau dansen, zingen, spelen. Die in elkaars rollen vloeien en elkaars liederen afzingen bijvoorbeeld het prachtige It s gotta be me. Het klopt allemaal. En het is zo ongelofelijk prettig. Met de altijd aanwezige maar nimmer zichtbare oma, met een decor dat zich vult met foto's, met dansen die je doen afvragen hoe ze het doen.
Anderhalf uur genieten. Gaat dat zien. En neem iedereen mee die deze voorstelling nodig heeft, om welke reden dan ook, of het nou is om van te leren of om intens van te genieten!
Door: Elise Kant
Kijk HIER voor ons fotoverslag
Kijk HIER voor de speellijst
Maar dat niet alleen. Lichtheid en zwaarte, humor en intens verdriet, spanning en een ontspannen lachen, ze dansen om elkaar heen en houden de aandacht gevangen, anderhalf uur lang. De lichtheid maakt de tragiek dragelijk als Stanley en Freek spelen met hun eigenheid.
En ja, wie is er bestand tegen deze twee mannen die op hoog niveau dansen, zingen, spelen. Die in elkaars rollen vloeien en elkaars liederen afzingen bijvoorbeeld het prachtige It s gotta be me. Het klopt allemaal. En het is zo ongelofelijk prettig. Met de altijd aanwezige maar nimmer zichtbare oma, met een decor dat zich vult met foto's, met dansen die je doen afvragen hoe ze het doen.
Anderhalf uur genieten. Gaat dat zien. En neem iedereen mee die deze voorstelling nodig heeft, om welke reden dan ook, of het nou is om van te leren of om intens van te genieten!
Door: Elise Kant
Kijk HIER voor ons fotoverslag
Kijk HIER voor de speellijst
