De oude sfeer van de variété komt goed binnen tijdens het première weekend van dé Gaston en Leo Hommage Musical. In Theater Elckerlyc in Antwerpen komt dan ook een relatief ouder publiek tezamen om deze nostalgie te (her)beleven
Legendarische Gaston en Leo lijken terug tot leven te komen in nieuwe Hommage Musical
Gaston en Leo waren hét komische duo dat iconische sketches bracht in Vlaanderen tussen 1972 en 1992. Inmiddels zijn beide heren overleden, waardoor dit eerbetoon als geroepen komt. Kobe van Herwegen is niet alleen één van de makers van deze musical, maar tevens schreef hij een boek over dit komische duo dat als basis van het scenario werd gebruikt.
We keren terug in de tijd naar het moment dat Gaston en Leo elkaar voor het eerst ontmoeten. Al snel is een gouden duo geboren en ontmoeten zij tevens de vrouwen van hun leven: Jenny (Sandrine André) en Mariette (Heidi de Grauwe). De start van hun carrière ging uiteraard gepaard met ups en downs en uiteindelijk was het nodig om een manager erbij te betrekken. René Vlaeyen (Gunther Levi) loodste hen de film- en televisiewereld in, eerst de BRT en later naar de commerciële zender VTM.
Het fijne aan deze musical is dat de muziek de sfeer van die tijd benadrukt. Men zingt niet ‘ineens’ in een dialoog, maar zang en muziek wordt gebruikt om voor soepele scène- en decorwissels te zorgen. Spijtig is wel dat dit zeer vaak dezelfde nummers zijn. Variatie in deze variété was welkom geweest. Warre Borgmans laat zijn komische kant zien en zet een prachtige Gaston neer. Jurgen Delnaet wisselt snel in zijn accenten tussen de scènes. Volgens Gaston was Antwerps meer een wereldtaal dan het Gents dat Leo thuis sprak.
De relatief korte tijd waarin het verhaal moet worden verteld geeft bij momenten een doorgespoeld gevoel. Hierdoor voelt het verhaal dunnetjes aan en is er te weinig tijd om dieper in te gaan op de vriendschap van het duo. Die is er wel bij de sterfscène van Leo Martin, waarin Gaston aan zijn bed staat en echt uitspreekt wat Leo voor hem heeft betekend.
On stage zit een achtkoppig orkest en het decor is als in een televisiestudio uit die tijd. Hierdoor is de ruimte op het podium gehalveerd, maar met het kleine ensemble en de vrolijke pasjes wordt het snel opgevuld. We leren een nieuwe kant kennen van de heren doordat we zien wat er achter de schermen gebeurde. Zo werden ze bij de BRT aan de kant geschoven aangezien ze geen Algemeen Nederlands spraken en als ‘te oud’ werden gezien, en hebben ze tevens ruzie gehad toen Gaston eventjes zonder Leo ging optreden. De emoties die dit met zich meebracht worden in de backstage uitvoerig besproken. Er is een moment voorzien dat de vrouwen hun woordje kunnen doen. Zo blijkt al snel dat de ambitieuze heren niet de makkelijkste thuis waren, want de show must go on ondanks ziekte of stress. De echte familie van Gaston en Leo heeft hun zegen gegeven over de manier waarop deze heren en hun thuissituatie werden afgebeeld.
Deze musical is een geschiedenisles voor diegene die niet zoveel weten van Gaston en Leo en tevens een fijn eerbetoon voor hen die deze tijden ten volle hebben beleefd.
Door Samantha Brouwers
We keren terug in de tijd naar het moment dat Gaston en Leo elkaar voor het eerst ontmoeten. Al snel is een gouden duo geboren en ontmoeten zij tevens de vrouwen van hun leven: Jenny (Sandrine André) en Mariette (Heidi de Grauwe). De start van hun carrière ging uiteraard gepaard met ups en downs en uiteindelijk was het nodig om een manager erbij te betrekken. René Vlaeyen (Gunther Levi) loodste hen de film- en televisiewereld in, eerst de BRT en later naar de commerciële zender VTM.
Het fijne aan deze musical is dat de muziek de sfeer van die tijd benadrukt. Men zingt niet ‘ineens’ in een dialoog, maar zang en muziek wordt gebruikt om voor soepele scène- en decorwissels te zorgen. Spijtig is wel dat dit zeer vaak dezelfde nummers zijn. Variatie in deze variété was welkom geweest. Warre Borgmans laat zijn komische kant zien en zet een prachtige Gaston neer. Jurgen Delnaet wisselt snel in zijn accenten tussen de scènes. Volgens Gaston was Antwerps meer een wereldtaal dan het Gents dat Leo thuis sprak.
De relatief korte tijd waarin het verhaal moet worden verteld geeft bij momenten een doorgespoeld gevoel. Hierdoor voelt het verhaal dunnetjes aan en is er te weinig tijd om dieper in te gaan op de vriendschap van het duo. Die is er wel bij de sterfscène van Leo Martin, waarin Gaston aan zijn bed staat en echt uitspreekt wat Leo voor hem heeft betekend.
On stage zit een achtkoppig orkest en het decor is als in een televisiestudio uit die tijd. Hierdoor is de ruimte op het podium gehalveerd, maar met het kleine ensemble en de vrolijke pasjes wordt het snel opgevuld. We leren een nieuwe kant kennen van de heren doordat we zien wat er achter de schermen gebeurde. Zo werden ze bij de BRT aan de kant geschoven aangezien ze geen Algemeen Nederlands spraken en als ‘te oud’ werden gezien, en hebben ze tevens ruzie gehad toen Gaston eventjes zonder Leo ging optreden. De emoties die dit met zich meebracht worden in de backstage uitvoerig besproken. Er is een moment voorzien dat de vrouwen hun woordje kunnen doen. Zo blijkt al snel dat de ambitieuze heren niet de makkelijkste thuis waren, want de show must go on ondanks ziekte of stress. De echte familie van Gaston en Leo heeft hun zegen gegeven over de manier waarop deze heren en hun thuissituatie werden afgebeeld.
Deze musical is een geschiedenisles voor diegene die niet zoveel weten van Gaston en Leo en tevens een fijn eerbetoon voor hen die deze tijden ten volle hebben beleefd.
Door Samantha Brouwers
