Een gezellig fauteuil, zacht rood en warm wit licht, twee barkrukken en een vleugelpiano. Zelfs het lege podium toont al onmiddellijk bij binnenkomst in de zaal wat voor voorstelling het wordt: een ingetogen show in kleine zaal. En de verwachtingen worden waargemaakt.
Liedjes van Annie: Een warme en tedere hommage aan de koningin van de Nederlandstalige poëzie
Het drietal Maike Boerdam, Lucas Van den Eynde en Sam Verhoeven weet de zaal mee te nemen in hun eigen liefde voor de teksten en liedjes van Annie M.G. Schmidt.
Starten doen we – hoe kan het ook anders – met 'De spin Sebastiaan'. Vanuit de coulissen wordt het gedicht voorgedragen. Elke acteur krijgt een andere rol en heeft eigen licht dat aangaat wanneer hij spreekt. Zonder de acteurs echt te zien, kan het publiek hun aanwezigheid al voelen.
Het is het enige kindergedicht dat de voorstelling binnensloop. Daarna horen we enkel nog liedjes waarvan de tekst door Annie zelf werd geschreven.
Laat dat nu net zijn wat de voorstelling zo ongelooflijk heerlijk maakt: de teksten! Annie M.G. Schmidt bezit een talent dat weinig anderen gegeven is, ze kan zo rechtuit zeggen wat ze denkt.
Om het met de woorden van Maike Boerdam te zeggen: “Wat ik heel knap vind aan haar teksten is dat ze super rechtdoorzee is, maar tegelijkertijd doet ze het bijna op een kinderlijke manier. Zodat je het haar eigenlijk ook niet kwalijk kan nemen. Ze kan het elke keer zo draaien, met woordjes en met grapjes, maar de boodschap blijft altijd heel erg duidelijk.”
De fijnzinnige humor uit de teksten wordt met een grote vlotheid ook toegepast tussen de liedjes door. Hoewel de voorstelling geen doorlopend verhaal heeft, worden de nummers vlot aan elkaar geregen met leuke anekdotes, scherpzinnige grapjes en lieftallige verhalen. De acteurs kruipen in verschillende rolletjes en doken meerdere malen in de verkleedkoffer om de ene keer als Mexicanen op te komen, dan weer als Griek, Rus of eenmansorkest en de andere keer als Rotterdamse gevaarlijke vrouw. Niet enkel de kledij maar ook het taalgebruik werd aangepast aan de liedjes. Tijdens 'Ali Cyaankali' haalt Maike Boerdam haar beste Rotterdams boven en ook tijdens 'Wil joe hef a kup of tie' wordt er lustig met taal gespeeld. Sam Verhoeven durft soms te vervallen in een iets te Antwerpse taal.
Niet enkel de hoofdrolspelers maar ook de muzikanten verdienen lof. Pol Vanfleteren wisselt zijn piano moeiteloos in voor een trompet of accordeon maar ook Ansje De Groef beheerst zowel de contrabas, dwarsfluit, altfluit als piccolo meesterlijk. Michael Asnot is op zijn beurt meester van de snaar instrumenten en kan de kleur van het lied bepalen met zijn gitaar, banjo of mandoline. De echte muzikale verrassing van de avond vindt plaats wanneer Sam Verhoeven zelf achter de piano plaatsneemt om zichzelf te begeleiden voor het prachtige 'Sorry dat ik besta'.
De stemmen van de twee zangers en de zangeres klinken prachtig samen. Zowel meerstemmig als solo kunnen ze de liederen de zaal in sturen en tot vlakbij het publiek brengen. Alle drie slagen ze erin de juiste emoties los te weken bij elk lied. Ze hebben een enorm inlevingsvermogen en kunnen het publiek bij momenten helemaal stil krijgen. Hoe zwaar het thema van sommige nummers ook is, meestal kan je niet anders dan achter blijven met een spontane glimlach.
De voorstelling neemt je mee doorheen het oeuvre van Schmidt, waarvan je meer zal (her)kennen dan je verwacht en doet je de zaal verlaten met een brede glimlach en gelukzalig gevoel zoals alleen een gezellige en intieme voorstelling dat kan.
Door Marjolein Schabregs
Starten doen we – hoe kan het ook anders – met 'De spin Sebastiaan'. Vanuit de coulissen wordt het gedicht voorgedragen. Elke acteur krijgt een andere rol en heeft eigen licht dat aangaat wanneer hij spreekt. Zonder de acteurs echt te zien, kan het publiek hun aanwezigheid al voelen.
Het is het enige kindergedicht dat de voorstelling binnensloop. Daarna horen we enkel nog liedjes waarvan de tekst door Annie zelf werd geschreven.
Laat dat nu net zijn wat de voorstelling zo ongelooflijk heerlijk maakt: de teksten! Annie M.G. Schmidt bezit een talent dat weinig anderen gegeven is, ze kan zo rechtuit zeggen wat ze denkt.
Om het met de woorden van Maike Boerdam te zeggen: “Wat ik heel knap vind aan haar teksten is dat ze super rechtdoorzee is, maar tegelijkertijd doet ze het bijna op een kinderlijke manier. Zodat je het haar eigenlijk ook niet kwalijk kan nemen. Ze kan het elke keer zo draaien, met woordjes en met grapjes, maar de boodschap blijft altijd heel erg duidelijk.”
De fijnzinnige humor uit de teksten wordt met een grote vlotheid ook toegepast tussen de liedjes door. Hoewel de voorstelling geen doorlopend verhaal heeft, worden de nummers vlot aan elkaar geregen met leuke anekdotes, scherpzinnige grapjes en lieftallige verhalen. De acteurs kruipen in verschillende rolletjes en doken meerdere malen in de verkleedkoffer om de ene keer als Mexicanen op te komen, dan weer als Griek, Rus of eenmansorkest en de andere keer als Rotterdamse gevaarlijke vrouw. Niet enkel de kledij maar ook het taalgebruik werd aangepast aan de liedjes. Tijdens 'Ali Cyaankali' haalt Maike Boerdam haar beste Rotterdams boven en ook tijdens 'Wil joe hef a kup of tie' wordt er lustig met taal gespeeld. Sam Verhoeven durft soms te vervallen in een iets te Antwerpse taal.
Niet enkel de hoofdrolspelers maar ook de muzikanten verdienen lof. Pol Vanfleteren wisselt zijn piano moeiteloos in voor een trompet of accordeon maar ook Ansje De Groef beheerst zowel de contrabas, dwarsfluit, altfluit als piccolo meesterlijk. Michael Asnot is op zijn beurt meester van de snaar instrumenten en kan de kleur van het lied bepalen met zijn gitaar, banjo of mandoline. De echte muzikale verrassing van de avond vindt plaats wanneer Sam Verhoeven zelf achter de piano plaatsneemt om zichzelf te begeleiden voor het prachtige 'Sorry dat ik besta'.
De stemmen van de twee zangers en de zangeres klinken prachtig samen. Zowel meerstemmig als solo kunnen ze de liederen de zaal in sturen en tot vlakbij het publiek brengen. Alle drie slagen ze erin de juiste emoties los te weken bij elk lied. Ze hebben een enorm inlevingsvermogen en kunnen het publiek bij momenten helemaal stil krijgen. Hoe zwaar het thema van sommige nummers ook is, meestal kan je niet anders dan achter blijven met een spontane glimlach.
De voorstelling neemt je mee doorheen het oeuvre van Schmidt, waarvan je meer zal (her)kennen dan je verwacht en doet je de zaal verlaten met een brede glimlach en gelukzalig gevoel zoals alleen een gezellige en intieme voorstelling dat kan.
Door Marjolein Schabregs
