Afgelopen woendag, 7 januari, bij de uitreiking van de Musical Awards, klonk ze al wat snotterig. Donderdag had ze zelfs koorts. Vrijdag speelde ze echter de generale repetitie van Hartsvrienden en zaterdag zag MusicalNieuws haar en haar medespelers een prachtige eerste try-out spelen, die door het publiek (een volle bak in Schiedam) terecht met een lang applaus werd beloond. Maike Boerdam speelt de rol van mevrouw Lieuwma (Mrs. Lyons) in Hartsvrienden. Vrijdag spraken we met haar na afloop van de perspreview onder meer over haar rol en haar voorbereiding daarop.
Maike Boerdam van Hartsvrienden: Deze vrouw is gewoon echt gestoord!
“Ik speel de rol van mevrouw Lieuwma, een rijke dame die heel graag een kind wil en dat al jaren probeert,” vertelt ze. “Maar dat lukt niet en op een bepaald moment kom ze er achter dat haar werkster best wel wat kinderen heeft en zwanger is van een tweeling. Daar kan ze niet voor zorgen en dan oppert zij om één van de twee te adopteren. Dan begint de leugen, want dat vertelt ze niet aan haar man en dan moet ze kost wat kost dat kind bij haar proberen te houden en die leugen onder het zeil te houden. Daar heeft ze veel moeite mee.”
“Het is een hele emotionele rol”, gaat ze verder. “Ik heb zelf een zoontje van zeven jaar en kan heel goed invoelen hoe het is als je als moeder je kind bij je wilt houden. En als dat kind ook nog eens niet van jou is – wat niemand weet – dan heb je er nog twee zware lasten bij. Zij probeert elke mogelijkheid aan te grijpen om dat zo standvastig mogelijk te houden door te verhuizen, door haar kind te verbieden om met die andere jongen te spelen en door haar werkster de deur te wijzen. Maar uiteindelijk komt het toch uit natuurlijk met fatale gevolgen. Het is wel een soort rol die ik tot nu toe nog niet had gespeeld. Ik heb tot nu toe altijd lieve vrouwenrollen gespeeld. Evita was het meest heftige, in de zin van bitchy, maar deze vrouw is gewoon echt gestoord. Het is ook logisch en komt ergens uit voort: ze is niet gewoon gek maar ze maakt zichzelf gek door die leugen.” Een emotionele rol dus maar heerlijk om te spelen: “Ja, zalig, ook om echt die diepte in te mogen gaan!”
“Toen ik op school zat in Brussel was deze productie al op Westend te zien en toen dacht ik al dat als deze productie ooit naar Nederland, of België of Duitsland zou worden gebracht en ik de juiste leeftijd zou hebben ik één van de twee moeders zou willen spelen. Maakt niet uit welke, maar ik wilde één van die twee moeders spelen. Mei, juni vorig jaar wist ik dat ik de rol mocht gaan spelen en toen ben ik heel veel programma’s gaan bekijken. Van die cheesy Amerikaanse programma’s als ‘I’m carrying their child’ waarin het vaak gaat over jonge Amerikaanse tienermoeders die hun kind moeten afstaan. In Amerika heb je natuurlijk al die wetten, zoals zo veel dagen bedenktijd. Het worstelen van die moeders met het feit dat ze hun kind moeten afstaan en ook de adoptie-ouders die weten dat het kind geboren is maar dat het nog steeds zou kunnen dat het niet doorgaat. Ondanks het hele proces dat ze van tevoren hebben meegemaakt. Dat soort dingen heb ik bekeken, maar ook programma’s over tweelingen. Er was laatst een hele mooie documentaire op de Nederlandse televisie over een Chinese tweeling, waarvan één in Amerika woont en één in Noorwegen. Ze komen elkaar uiteindelijk weer tegen, spreken niet dezelfde taal en zijn toch zo met elkaar verbonden. Dat soort dingen ben ik ter voorbereiding gaan bekijken en daar ben ik over gaan lezen, gewoon om te snappen wat tweelingen zijn inhoudt en wat een adoptie-proces inhoudt. Ik heb er ook over gesproken met mensen die geadopteerd hebben. Als moeder snap je goed wat het is als je je kind wilt houden, maar die dingen die erbij komen, daarvan vond ik dat ik me daarin moest verdiepen.”
Tenslotte praten we over de generale repetitie en de eerste try-outs. “Het wordt heel spannend. Ik heb namelijk geen idee hoe het publiek zal reageren. Meestal heb je wel een idee. Bij The Sound of Music weet je wel hoe dat zal vallen, bij Annie ook. Maar dit stuk doet zo veel met mensen. Toen ik het zag was ik gewoon helemaal overdonderd, dus ik heb geen idee. Ik hoop dat er genoeg humor in zit – er zit heel veel humor in – en dat mensen voldoende kunnen lachen om het einde te kunnen dragen. Ook omdat we het een stuk moderner hebben gemaakt en naar Nederland hebben gehaald. Als je Mary Poppins speelt dan wordt het stuk over de hele wereld hetzelfde op het toneel gebracht. Hier kun je echter heel veel kanten mee op en ik denk, of ik ben er eigenlijk wel van overtuigd, dat we erin geslaagd zijn om het moderner te maken. Alleen al in de snelheid die we er in hebben gebracht. Maar ja, het is wel een voorstelling waar mensen een mening over gaan hebben. En dat hoop ik ook! Laat ze er maar veel over praten, dat is alleen maar goed!”
Hartsvrienden van Van Lambaart Entertainment is vanaf nu tot en met 17 mei in de Nederlandse theaters te zien. De première zal plaatsvinden op 26 januari in de Goudse Schouwburg.
“Het is een hele emotionele rol”, gaat ze verder. “Ik heb zelf een zoontje van zeven jaar en kan heel goed invoelen hoe het is als je als moeder je kind bij je wilt houden. En als dat kind ook nog eens niet van jou is – wat niemand weet – dan heb je er nog twee zware lasten bij. Zij probeert elke mogelijkheid aan te grijpen om dat zo standvastig mogelijk te houden door te verhuizen, door haar kind te verbieden om met die andere jongen te spelen en door haar werkster de deur te wijzen. Maar uiteindelijk komt het toch uit natuurlijk met fatale gevolgen. Het is wel een soort rol die ik tot nu toe nog niet had gespeeld. Ik heb tot nu toe altijd lieve vrouwenrollen gespeeld. Evita was het meest heftige, in de zin van bitchy, maar deze vrouw is gewoon echt gestoord. Het is ook logisch en komt ergens uit voort: ze is niet gewoon gek maar ze maakt zichzelf gek door die leugen.” Een emotionele rol dus maar heerlijk om te spelen: “Ja, zalig, ook om echt die diepte in te mogen gaan!”
“Toen ik op school zat in Brussel was deze productie al op Westend te zien en toen dacht ik al dat als deze productie ooit naar Nederland, of België of Duitsland zou worden gebracht en ik de juiste leeftijd zou hebben ik één van de twee moeders zou willen spelen. Maakt niet uit welke, maar ik wilde één van die twee moeders spelen. Mei, juni vorig jaar wist ik dat ik de rol mocht gaan spelen en toen ben ik heel veel programma’s gaan bekijken. Van die cheesy Amerikaanse programma’s als ‘I’m carrying their child’ waarin het vaak gaat over jonge Amerikaanse tienermoeders die hun kind moeten afstaan. In Amerika heb je natuurlijk al die wetten, zoals zo veel dagen bedenktijd. Het worstelen van die moeders met het feit dat ze hun kind moeten afstaan en ook de adoptie-ouders die weten dat het kind geboren is maar dat het nog steeds zou kunnen dat het niet doorgaat. Ondanks het hele proces dat ze van tevoren hebben meegemaakt. Dat soort dingen heb ik bekeken, maar ook programma’s over tweelingen. Er was laatst een hele mooie documentaire op de Nederlandse televisie over een Chinese tweeling, waarvan één in Amerika woont en één in Noorwegen. Ze komen elkaar uiteindelijk weer tegen, spreken niet dezelfde taal en zijn toch zo met elkaar verbonden. Dat soort dingen ben ik ter voorbereiding gaan bekijken en daar ben ik over gaan lezen, gewoon om te snappen wat tweelingen zijn inhoudt en wat een adoptie-proces inhoudt. Ik heb er ook over gesproken met mensen die geadopteerd hebben. Als moeder snap je goed wat het is als je je kind wilt houden, maar die dingen die erbij komen, daarvan vond ik dat ik me daarin moest verdiepen.”
Tenslotte praten we over de generale repetitie en de eerste try-outs. “Het wordt heel spannend. Ik heb namelijk geen idee hoe het publiek zal reageren. Meestal heb je wel een idee. Bij The Sound of Music weet je wel hoe dat zal vallen, bij Annie ook. Maar dit stuk doet zo veel met mensen. Toen ik het zag was ik gewoon helemaal overdonderd, dus ik heb geen idee. Ik hoop dat er genoeg humor in zit – er zit heel veel humor in – en dat mensen voldoende kunnen lachen om het einde te kunnen dragen. Ook omdat we het een stuk moderner hebben gemaakt en naar Nederland hebben gehaald. Als je Mary Poppins speelt dan wordt het stuk over de hele wereld hetzelfde op het toneel gebracht. Hier kun je echter heel veel kanten mee op en ik denk, of ik ben er eigenlijk wel van overtuigd, dat we erin geslaagd zijn om het moderner te maken. Alleen al in de snelheid die we er in hebben gebracht. Maar ja, het is wel een voorstelling waar mensen een mening over gaan hebben. En dat hoop ik ook! Laat ze er maar veel over praten, dat is alleen maar goed!”
Hartsvrienden van Van Lambaart Entertainment is vanaf nu tot en met 17 mei in de Nederlandse theaters te zien. De première zal plaatsvinden op 26 januari in de Goudse Schouwburg.
