Er zijn van die stukken waar je een beetje in verwarring uit komt. Wat heb ik net gezien? Wat vind ik ervan? Waar komt mijn mengeling van bewondering en verwarring vandaan?
Metamorphoses : tijdloos theater door bevlogen jongeren
Wie ooit op school een deel van de Metamorphoses van Ovidius heeft gelezen zal zich de verhalen herinneren, maar vooral ook de voort dansende hexameters,. Verhalen van verandering, van transformatie gevangen in een bedwelmend metrum.
Deze transformatie “van het is” zoals het is, naar “het kan ook anders” is uitgangspunt van de voorstelling van het Hofpleintheater. De goden bevolken het toneel. Jupiter heerst, de goden spelen hun eigen spel, de zon en de wereld spreken ons toe. schudden ons wakker, bevragen ons op wie we zijn en wat we doen. Dat begint al in de foyer en wordt doorgetrokken in de voorstelling. Wat daaruit volgt is een mengeling van verhalen, uitdagingen en het publiek dat het mag zeggen.
Het is een spannende vorm. Steeds weer wordt het spel stil gezet om te vragen. Of is het andersom, is het belangrijkste de vraagstelling en het vinden van een oplossing voor wat er anders moet, en wordt dat geillustreerd met verhalen? Is het ongemakkelijk omdat de vragen schuren omdat ze meteen op hun doel afgaan en je dwingen tot nadenken? Of is het ongemakkelijk omdat je kleur moet bekennen? Of is het ongemakkelijk door de combinatie van verhalen en vragen?
Er wordt goed gespeeld door deze groep jongeren. Ze zijn intens betrokken en hebben een boodschap te vertellen. Allemaal op hun eigen manier, waardoor ze in hun rol ook zichzelf lijken te blijven en dat maakt indruk. Het decor is prachtig, de manier waarop antwoorden meteen worden weergegeven is een boeiend en knap gedaan extra. De muziek is goed gekozen.
Het is prachtig dat jongeren de kans krijgen hun vragen over de wereld en hoe wij die bewonen zo met het publiek kunnen delen en dat publiek ook aanspreken, aanmoedigen, troosten, en uitdagen. Met als hoogtepunt het spannende moment dat ook het publiek de zaal mag toespreken en een jongen uit de grond van zijn hart oproept minder vlees te eten.
Daar is de interactie met het publiek op zijn mooist. Maar daar is ook het verhaal van de metamorphose dan teruggebracht tot een vehicel van de boodschap. En dat is waar deze voorstelling nog aan kracht zou kunnen winnen door de balans tussen vragen en spel, tussen boodschap en vorm nog iets te nuanceren.
Maar het allermooiste aan deze voorstelling is toch wel dat jongeren onverschrokken, met passie en lef en levensmoed de wereld vertellen dat zij de wereld bestormen met idealen die fier overeind staan, ons mee willen nemen in hoop op een toekomst en Ovidius laatste woorden in de Metamophoses indrukwekkend gestalte geven: Vivam, ik zal leven!
Door Elise Kant
Kijk HIER voor ons fotoverslag
Deze transformatie “van het is” zoals het is, naar “het kan ook anders” is uitgangspunt van de voorstelling van het Hofpleintheater. De goden bevolken het toneel. Jupiter heerst, de goden spelen hun eigen spel, de zon en de wereld spreken ons toe. schudden ons wakker, bevragen ons op wie we zijn en wat we doen. Dat begint al in de foyer en wordt doorgetrokken in de voorstelling. Wat daaruit volgt is een mengeling van verhalen, uitdagingen en het publiek dat het mag zeggen.
Het is een spannende vorm. Steeds weer wordt het spel stil gezet om te vragen. Of is het andersom, is het belangrijkste de vraagstelling en het vinden van een oplossing voor wat er anders moet, en wordt dat geillustreerd met verhalen? Is het ongemakkelijk omdat de vragen schuren omdat ze meteen op hun doel afgaan en je dwingen tot nadenken? Of is het ongemakkelijk omdat je kleur moet bekennen? Of is het ongemakkelijk door de combinatie van verhalen en vragen?
Er wordt goed gespeeld door deze groep jongeren. Ze zijn intens betrokken en hebben een boodschap te vertellen. Allemaal op hun eigen manier, waardoor ze in hun rol ook zichzelf lijken te blijven en dat maakt indruk. Het decor is prachtig, de manier waarop antwoorden meteen worden weergegeven is een boeiend en knap gedaan extra. De muziek is goed gekozen.
Het is prachtig dat jongeren de kans krijgen hun vragen over de wereld en hoe wij die bewonen zo met het publiek kunnen delen en dat publiek ook aanspreken, aanmoedigen, troosten, en uitdagen. Met als hoogtepunt het spannende moment dat ook het publiek de zaal mag toespreken en een jongen uit de grond van zijn hart oproept minder vlees te eten.
Daar is de interactie met het publiek op zijn mooist. Maar daar is ook het verhaal van de metamorphose dan teruggebracht tot een vehicel van de boodschap. En dat is waar deze voorstelling nog aan kracht zou kunnen winnen door de balans tussen vragen en spel, tussen boodschap en vorm nog iets te nuanceren.
Maar het allermooiste aan deze voorstelling is toch wel dat jongeren onverschrokken, met passie en lef en levensmoed de wereld vertellen dat zij de wereld bestormen met idealen die fier overeind staan, ons mee willen nemen in hoop op een toekomst en Ovidius laatste woorden in de Metamophoses indrukwekkend gestalte geven: Vivam, ik zal leven!
Door Elise Kant
Kijk HIER voor ons fotoverslag
