Een goed script is de basis van elke voorstelling en laat dat nu net het uitgangspunt zijn van moordspel. Het verhaal draait rond Sidney Bruhl, een schrijver van theaterthrillers, die al enkele jaren geen succes meer heeft gekend. Hij leeft op kosten van zijn vrouw maar ook die geldpot raakt langzaam uitgeput.
Moordspel: de theaterthriller in een theaterthriller
Wanneer hij op een dag een steengoede theatertekst ontvangt van een van zijn leerlingen met de vraag om die na te lezen en dan ook nog eens blijkt dat niemand van de tekst afweet, ontstaat al snel een duister plan in het hoofd van Bruhl. Hij nodigt zijn student, Clifford Anderson uit en stelt voor om het stuk samen te herwerken en ook onder hun beide namen uit te brengen maar al snel wordt duidelijk dat hij eigenlijk alle eer voor zichzelf wil en dat hij bereid is om daar heel ver voor te gaan.
Moordspel kent een eerder voorspelbare opbouw maar slaat dan plots om in een echte thriller vol onverwachte wendingen waarbij de ene plottwist de andere opvolgt en de nodige schrikeffecten worden toegevoegd. Jammer genoeg zit het hoogtepunt van het stuk veel te vroeg. Het tweede deel gaat verder op hetzelfde elan als het eerste maar is veel minder verrassend omdat het publiek al doorheeft dat dit verhaal meerdere plotwendingen bevat. Al is de plaatsing van het hoogtepunt natuurlijk te wijten aan Amerikaans auteur Ira Levin.
Het originele stuk van Levin was in de jaren '70 een echt succes op Broadway en kent nu een herneming in België. De Vlaamse cast zet een knap staaltje acteerwerk neer. Rikkert Van Dijck kruipt in de rol van Bruhl en weet dit op een heel geloofwaardige manier te brengen. De pijn van vergetelheid, van verloren gegaan succes is echt voelbaar. Het wordt een genuanceerd personage met vele facetten waardoor hij toch wel opvalt tussen de andere personages die eerder als 'typetjes' worden opgevoerd.
Wat dit stuk zo leuk maakt is dat het een heel heldere kijk geeft in de opbouw ervan. Alles draait om een theatertekst, die is niet alleen de basis van alle onheil maar er wordt ook over gesproken en onderhandeld. De tekst waarover in het stuk sprake is, vertelt eigenlijk ook het verhaal waar het publiek in de zaal naar kijkt. De twee schrijvers doen alle elementen uit de doeken: dat het publiek een vermoeden moet hebben van het verdere verloop maar niet zeker mag zijn, da er onverwachte wendingen nodig zijn om de spanning erin te houden, dat elke goede thriller ook vraagt om een komisch figuur, … De voortdurende terugkoppeling tussen de fictieve tekst en de reële voorstelling geeft het stuk een dubbele laag en net die maakt het interessant om te blijven kijken.
Door Marjolein Schabregs
Moordspel kent een eerder voorspelbare opbouw maar slaat dan plots om in een echte thriller vol onverwachte wendingen waarbij de ene plottwist de andere opvolgt en de nodige schrikeffecten worden toegevoegd. Jammer genoeg zit het hoogtepunt van het stuk veel te vroeg. Het tweede deel gaat verder op hetzelfde elan als het eerste maar is veel minder verrassend omdat het publiek al doorheeft dat dit verhaal meerdere plotwendingen bevat. Al is de plaatsing van het hoogtepunt natuurlijk te wijten aan Amerikaans auteur Ira Levin.
Het originele stuk van Levin was in de jaren '70 een echt succes op Broadway en kent nu een herneming in België. De Vlaamse cast zet een knap staaltje acteerwerk neer. Rikkert Van Dijck kruipt in de rol van Bruhl en weet dit op een heel geloofwaardige manier te brengen. De pijn van vergetelheid, van verloren gegaan succes is echt voelbaar. Het wordt een genuanceerd personage met vele facetten waardoor hij toch wel opvalt tussen de andere personages die eerder als 'typetjes' worden opgevoerd.
Wat dit stuk zo leuk maakt is dat het een heel heldere kijk geeft in de opbouw ervan. Alles draait om een theatertekst, die is niet alleen de basis van alle onheil maar er wordt ook over gesproken en onderhandeld. De tekst waarover in het stuk sprake is, vertelt eigenlijk ook het verhaal waar het publiek in de zaal naar kijkt. De twee schrijvers doen alle elementen uit de doeken: dat het publiek een vermoeden moet hebben van het verdere verloop maar niet zeker mag zijn, da er onverwachte wendingen nodig zijn om de spanning erin te houden, dat elke goede thriller ook vraagt om een komisch figuur, … De voortdurende terugkoppeling tussen de fictieve tekst en de reële voorstelling geeft het stuk een dubbele laag en net die maakt het interessant om te blijven kijken.
Door Marjolein Schabregs
