Tijdloos zijn ze, de liedjes van Lennaert Nijgh en Boudewijn de Groot. En het was onvermijdelijk dat er ooit een musical zou worden gemaakt gebaseerd op deze liedjes. Met Onder de Groene Hemel is dat nu zo ver. Koen van Dijk schreef het script en regisseerde deze productie die donderdag 29 januari, de 70e geboortedag van Lennaert Nijgh, in première ging in de stadsschouwburg van Haarlem. In aanwezigheid van Boudewijn de Groot.
Onder de Groene Hemel: ode aan Nijgh en De Grootâ€
In Onder de Groene Hemel draait het allemaal om student Barbara Groenendaal (Sophie Veldhuizen) en hippie Berend de Jager (Thomas Cammaert). Ze lopen elkaar tegen het lijf in het Vondelpark anno 1969, midden in het hippie-tijdperk. Hun levens verschillen als dag en nacht van elkaar: Barbara is opgegroeid in een beschermd en burgerlijk gezin in Heemstede, Berend is een vrije vogel, die samen met zijn even vrije vrienden leeft in het Vondelpark. Twee werelden en twee generaties botsen zo met elkaar, maar zijn tegelijkertijd via de liefde met elkaar verbonden. Verteller en nog te verwekken kind René van Kooten fladdert in het verhaal om hen heen en zorgt met duwtjes in de rug dat Barbara en Berend elkaar vinden en aan het eind elkaar uiteindelijk ook weer terugvinden.
Een prima gegeven, mede door de tijd waarin het stuk speelt: de roerige jaren ‘60-‘70. Een tijd ook waarin door de jonge hippie-generatie ideeën werden gelanceerd, waar destijds lacherig op werd gereageerd, maar die tegenwoordig toch zijn intrede doen of hebben gedaan. Denk maar eens aan electrische auto’s, een zwarte Amerikaanse president en biologische producten in de schappen van Albert Heijn. Ideeën die ook terugkomen in Onder de Groene Hemel. Ondanks het mooie uitgangspunt blijft het verhaal echter oppervlakkig en worden de uitgangspunten te weinig uitgediept. Ook de rol van verteller mist houvast en blijft nogal vaag, iets dat had kunnen worden ondervangen door de laatste scène in het heden te laten spelen, in de tijd dat we auto’s al in een stopcontact steken, dat Amerika een zwarte president heeft en Albert Heijn biologische producten verkoopt. Het had de voorstelling sterker gemaakt en een aantal grappen in het juiste perspectief hebben geplaatst.
De kracht van Onder de Groene Hemel ligt in de prachtige liedjes van Nijgh en De Groot en de cast, die naast eerder genoemde acteurs verder bestaat uit Jan Elbertse, Anne-Mieke Ruyten,Hanneke Last, Daan Smits, Myrthe Boerebach, Simon Daniël Brommer en Eline Havenaar. Grote hits komen langs maar ook iets minder bekende nummers. Soms flarden van liedjes, maar gelukkig ook liedjes in zijn geheel en op die momenten is de musical op zijn best. Welterusten Meneer de President krijgt een prachtige vertolking door René van Kooten, versterkt door het toneelbeeld met een groot vredesteken en demonsterende hippies met spandoeken als “Nixon moordenaar”. Ook Pastorale, gezongen door Thomas Cammaert en Sophie Veldhuizen, doet niet onder voor het origineel. Mooi en breekbaar klinkt Verdronken Vlinder, gezongen door Hanneke Last die zichzelf daarbij begeleidt op gitaar. Iets minder gelukt klinkt Het Spaarne, dat in de originele versie ook zo’n mooi luisterliedje is, maar dat hier enigszins wordt opgeblazen en gezongen door een aantal verschillende mensen.
Ook sterk is het spel van Jan Elbertse en Anne-Mieke Ruyten, die de conservatieve ouders van Barbara spelen. Deze twee vertegenwoordigen het ‘oude’ en ‘bekrompen’ Nederland van de jaren ‘50, maar draaien wel degelijk bij als ze inzien dat liefde sterker is dan al het andere.
Bijzonder is ook de rol van Marcel de Groot, zoon van en bandleider van het trio muzikanten. De muzikanten zijn ook terug te zien als politie agent en tramreiziger en versterken op die manier het ensemble. In deze vorm is Onder de Groene Hemel vooral een ode aan de liedjes die Lennaert Nijgh en Boudewijn de Groot samen schreven. Prachtige liedjes die het verdienen op deze manier onder de aandacht te worden gebracht. Voor oudere bezoekers is het een feest van herkenning en jongere bezoekers kunnen op deze manier kennismaken met deze tijdloze liedjes.
Onder de Groene Hemel is vanaf nu tot en met 31 mei te zien in de Nederlandse theaters.
Een prima gegeven, mede door de tijd waarin het stuk speelt: de roerige jaren ‘60-‘70. Een tijd ook waarin door de jonge hippie-generatie ideeën werden gelanceerd, waar destijds lacherig op werd gereageerd, maar die tegenwoordig toch zijn intrede doen of hebben gedaan. Denk maar eens aan electrische auto’s, een zwarte Amerikaanse president en biologische producten in de schappen van Albert Heijn. Ideeën die ook terugkomen in Onder de Groene Hemel. Ondanks het mooie uitgangspunt blijft het verhaal echter oppervlakkig en worden de uitgangspunten te weinig uitgediept. Ook de rol van verteller mist houvast en blijft nogal vaag, iets dat had kunnen worden ondervangen door de laatste scène in het heden te laten spelen, in de tijd dat we auto’s al in een stopcontact steken, dat Amerika een zwarte president heeft en Albert Heijn biologische producten verkoopt. Het had de voorstelling sterker gemaakt en een aantal grappen in het juiste perspectief hebben geplaatst.
De kracht van Onder de Groene Hemel ligt in de prachtige liedjes van Nijgh en De Groot en de cast, die naast eerder genoemde acteurs verder bestaat uit Jan Elbertse, Anne-Mieke Ruyten,Hanneke Last, Daan Smits, Myrthe Boerebach, Simon Daniël Brommer en Eline Havenaar. Grote hits komen langs maar ook iets minder bekende nummers. Soms flarden van liedjes, maar gelukkig ook liedjes in zijn geheel en op die momenten is de musical op zijn best. Welterusten Meneer de President krijgt een prachtige vertolking door René van Kooten, versterkt door het toneelbeeld met een groot vredesteken en demonsterende hippies met spandoeken als “Nixon moordenaar”. Ook Pastorale, gezongen door Thomas Cammaert en Sophie Veldhuizen, doet niet onder voor het origineel. Mooi en breekbaar klinkt Verdronken Vlinder, gezongen door Hanneke Last die zichzelf daarbij begeleidt op gitaar. Iets minder gelukt klinkt Het Spaarne, dat in de originele versie ook zo’n mooi luisterliedje is, maar dat hier enigszins wordt opgeblazen en gezongen door een aantal verschillende mensen.
Ook sterk is het spel van Jan Elbertse en Anne-Mieke Ruyten, die de conservatieve ouders van Barbara spelen. Deze twee vertegenwoordigen het ‘oude’ en ‘bekrompen’ Nederland van de jaren ‘50, maar draaien wel degelijk bij als ze inzien dat liefde sterker is dan al het andere.
Bijzonder is ook de rol van Marcel de Groot, zoon van en bandleider van het trio muzikanten. De muzikanten zijn ook terug te zien als politie agent en tramreiziger en versterken op die manier het ensemble. In deze vorm is Onder de Groene Hemel vooral een ode aan de liedjes die Lennaert Nijgh en Boudewijn de Groot samen schreven. Prachtige liedjes die het verdienen op deze manier onder de aandacht te worden gebracht. Voor oudere bezoekers is het een feest van herkenning en jongere bezoekers kunnen op deze manier kennismaken met deze tijdloze liedjes.
Onder de Groene Hemel is vanaf nu tot en met 31 mei te zien in de Nederlandse theaters.
