Hoe breng je de oorlog over op kinderen? Op kinderen die zijn opgegroeid in veiligheid.
Oorlogsgeheimen: Teder, erudiet, prachtig, indringend toneel door briljante acteurs
Hoe vertel je die een verhaal dat voor vele vele mensen ook nu nog in al zijn eigen variaties herkenbaar is. Hoe de oorlog je leven binnendrong. Hoe bang je bent geweest. Hoe intens onmachtig. En ook hoe graag je kind wilde blijven. Hoe na de oorlog, de oorlog niet voorbij was, geen plotseling lang en gelukkig. Maar verwarring, onthechting, schuldgevoel. En hoe doe je dat zonder het loodzwaar te maken maar met een tedere lichtheid die het overrompelende kwaad exact genoeg weerwoord biedt.
Wat een grenzeloos prachtig toneel. Wat een ode aan de liefde, aan het leven. Wat een compassie met alles wat kwetsbaar is en weerloos. En tegelijk een stuk waar je alleen heel voorizichtig je opa en oma mee naar toe moet nemen als zij de oorlog hebben meegemaakt, want de angst in de schuilkelder, de geluiden van het afweergeschut, de confrontatie met wapens is realistisch. Omdat je alles mag ervaren door de ogen van twee kinderen, omdat je deel wordt van hun dromen, hun angsten en hun liefde.
Maarten Ebbers en Maria Noë zetten Tuur en Maartje neer als geloofwaardige tieners om van te houden. En tegelijk kruipen ze, soms door alleen hun hoofd om te draaien in talloze andere rollen. In een oogwenk is Maarten niet meer 11 en verlegen maar de nieuwsgierige buurvrouw, de stem van een Duitser, en is Maartje niet meer onbevangen stralend maar een Engelse piloot. Van heel klein teder spel naar groots en indringend. Van liefdevolle onbevangenheid naar de realiteit van dreiging in dood. Ademloos wordt gekeken hoe het verhaal zich ontwikkelt. Wat is er gebeurd met Maartje? Wat is het waar Maarten in het nu voor wegloopt?
Het verhaal maakt sprongen in de tijd, draait en kronkelt, trefzeker balancerend tussen verdriet en grap, tussen angst en hoop, tussen schuldgevoel en berusting. Dat is zo ontzettend knap gedaan dat alleen al daarom dit stuk door alle kinderen van Nederland en hun ouders gezien moet worden.
Maar ook omdat het tastbaar maakt wat oorlog is, vies en lelijk. En vooral omdat het zo meesterlijk geacteerd is, in een prachtig decor met precies op het juiste moment muziek.
Hoe noem je een stuk dat beter is dan heel erg goed? Dat indringender is dan indringend? Dat je in een doosje wil doen en mee wil nemen, omdat het krachtig maar zacht zingt van de liefde die toch alles overwint?
Neem een willekeurige superlatief, hij is op dit stuk van toepassing. Zo goed, zo mooi, zo indringend, ga dit zien! Echt. Gewoon doen. En maak een diepe buiging voor Maarten Ebbers en Marie Noë. Daar willen we veel, nog heel veel meer van zien.
Door Elise Kant
Kijk HIER voor ons fotoverslag
Wat een grenzeloos prachtig toneel. Wat een ode aan de liefde, aan het leven. Wat een compassie met alles wat kwetsbaar is en weerloos. En tegelijk een stuk waar je alleen heel voorizichtig je opa en oma mee naar toe moet nemen als zij de oorlog hebben meegemaakt, want de angst in de schuilkelder, de geluiden van het afweergeschut, de confrontatie met wapens is realistisch. Omdat je alles mag ervaren door de ogen van twee kinderen, omdat je deel wordt van hun dromen, hun angsten en hun liefde.
Maarten Ebbers en Maria Noë zetten Tuur en Maartje neer als geloofwaardige tieners om van te houden. En tegelijk kruipen ze, soms door alleen hun hoofd om te draaien in talloze andere rollen. In een oogwenk is Maarten niet meer 11 en verlegen maar de nieuwsgierige buurvrouw, de stem van een Duitser, en is Maartje niet meer onbevangen stralend maar een Engelse piloot. Van heel klein teder spel naar groots en indringend. Van liefdevolle onbevangenheid naar de realiteit van dreiging in dood. Ademloos wordt gekeken hoe het verhaal zich ontwikkelt. Wat is er gebeurd met Maartje? Wat is het waar Maarten in het nu voor wegloopt?
Het verhaal maakt sprongen in de tijd, draait en kronkelt, trefzeker balancerend tussen verdriet en grap, tussen angst en hoop, tussen schuldgevoel en berusting. Dat is zo ontzettend knap gedaan dat alleen al daarom dit stuk door alle kinderen van Nederland en hun ouders gezien moet worden.
Maar ook omdat het tastbaar maakt wat oorlog is, vies en lelijk. En vooral omdat het zo meesterlijk geacteerd is, in een prachtig decor met precies op het juiste moment muziek.
Hoe noem je een stuk dat beter is dan heel erg goed? Dat indringender is dan indringend? Dat je in een doosje wil doen en mee wil nemen, omdat het krachtig maar zacht zingt van de liefde die toch alles overwint?
Neem een willekeurige superlatief, hij is op dit stuk van toepassing. Zo goed, zo mooi, zo indringend, ga dit zien! Echt. Gewoon doen. En maak een diepe buiging voor Maarten Ebbers en Marie Noë. Daar willen we veel, nog heel veel meer van zien.
Door Elise Kant
Kijk HIER voor ons fotoverslag
