Bij aankomst in Carre valt het ons ineens op. Die buste van ‘the man himself’, staat deze altijd al daar? Zijn we zo vaak door de poorten van Nederlands meest bekende theater gelopen zonder zijn oprichter maar een blik waardig te gunnen? Het antwoord moeten we u schuldig blijven maar de gedachte dat hij er was om toe te zien op ‘zijn’ voorstelling doet ons deugd.
Oscar in Carre: Groots, Groter, Geweldig!!
Met Oscar wordt een groot man gevierd. De man die ervoor zorgde dat 135 jaar geleden het circus neerstreek aan de Amstel. Waar de focus in het begin lag op circus met de nadruk op paardenshows zat Oscar Carre niet stil en voegde hij al snel andere disciplines toe aan zijn programma. Hiermee werd Carre al snel het podium voor elke podiumkunst.
Dit is ook te zien in de opbouw van de voorstelling. Choreograaf Ed Wubbe heeft behalve de dansers van het Scapino ballet ook de beschikking over een groep circusartiesten en zanger en componist Blaudzun inclusief zeskoppige band.
Een grote groep en dat is over het geheel merkbaar. Het is groot, het is veel, maar het is vooral ontzettend goed.
Je hoeft niets te weten over het leven van Oscar Carre om van deze voorstelling te kunnen genieten. Binnen de voorstelling kom je genoeg over hem te weten. Het bombastische in hem waar een uitverkocht Carre natuurlijk direct symbool voor staat. Iedere artiest wil hier staan en haar publiek wordt maar wat graag gezien in de mooie chique piste. Maar neergezet door de fantastische Mischa van Leeuwen zien we ook een man die ondanks dat het altijd meer, hoger, verder en grootser kan diepe dalen kent.
Een mooi moment in de voorstelling vinden we de scene waarin hij afscheid neemt van het circus en van een vrouw. Dit alleen al is een mooi beeld, ware het niet dat hij ook daadwerkelijk twee vrouwen in zijn leven verloor. Nog mooier wordt het als we de scene persoonlijk maken en met Mischa van Leeuwen en Bonnie Doets naar twee doorgewinterde (Scapino) dansers kijken. Voor laatstgenoemde is het haar laatste grote première en het beeld van afscheid is daarom dubbel zo treffend.
Gelukkig zit er voor dit moment nog een hele voorstelling, want hoewel de tijd vloog en het van ons nog veel langer had mogen duren gaat de voorstelling eigenlijk van hoogtepunt naar hoogtepunt.
De dansers van Scapino laten bij elk stuk weer zien waarom zij tot de top behoren. De vele verschillende karakters binnen het ballet springen eruit maar toch weten ze ook keer op keer een teamprestatie neer te zetten.
Waar normaliter de dans alleen al genoeg is voor een geweldige avond wordt al snel duidelijk dat het deze avond niet gek genoeg kan. De verschillende circusdisciplines zorgen voor de snelheid in de voorstelling en doen de zaal met ingehouden adem kijken. Jongleerwerk, evenwichtswerk, hand balancing, trapeze, physical performance, alle circusdisciplines komen voorbij. De een zorgt voor nog meer spanning in de zaal dan de ander en hoewel de spanning ook zichtbaar is bij de jonge talenten op het podium kan het publiek na elke zwaai, salto of sprong opgelucht ademhalen. Wat zijn ze goed!!
Ed Wubbe heeft zichtbaar zo veel detail in de voorstelling zitten. In vele stukken smelten de disciplines samen. De dansers zorgen voor de circusartiesten en andersom.
Boven hen staat de band die in de nok van het lijsttoneel de voorstelling aan elkaar speelt.
Voor de voorstelling is geput uit bestaand repertoire van Blaudzun maar schreef hij ook nieuw werk.
Zijn veelzijdigheid als artiest en componist komt fantastisch tot recht binnen de gestructureerde whirlwind die Wubbe op het toneel heeft weten te smeden. De snelheid tussen de performances is groot maar de overgangen zijn soepel. Juist de muziek helpt hierbij om de voorstelling te begeleiden.
De voorstelling wordt met veel enthousiasme ontvangen en zoals het hoort in het circus is er voor de voltallige cast een -wat ons betreft meer dan verdiende- ereronde in de piste te lopen om hun applaus in ontvangst te nemen.
Door Anniek de Wild
Dit is ook te zien in de opbouw van de voorstelling. Choreograaf Ed Wubbe heeft behalve de dansers van het Scapino ballet ook de beschikking over een groep circusartiesten en zanger en componist Blaudzun inclusief zeskoppige band.
Een grote groep en dat is over het geheel merkbaar. Het is groot, het is veel, maar het is vooral ontzettend goed.
Je hoeft niets te weten over het leven van Oscar Carre om van deze voorstelling te kunnen genieten. Binnen de voorstelling kom je genoeg over hem te weten. Het bombastische in hem waar een uitverkocht Carre natuurlijk direct symbool voor staat. Iedere artiest wil hier staan en haar publiek wordt maar wat graag gezien in de mooie chique piste. Maar neergezet door de fantastische Mischa van Leeuwen zien we ook een man die ondanks dat het altijd meer, hoger, verder en grootser kan diepe dalen kent.
Een mooi moment in de voorstelling vinden we de scene waarin hij afscheid neemt van het circus en van een vrouw. Dit alleen al is een mooi beeld, ware het niet dat hij ook daadwerkelijk twee vrouwen in zijn leven verloor. Nog mooier wordt het als we de scene persoonlijk maken en met Mischa van Leeuwen en Bonnie Doets naar twee doorgewinterde (Scapino) dansers kijken. Voor laatstgenoemde is het haar laatste grote première en het beeld van afscheid is daarom dubbel zo treffend.
Gelukkig zit er voor dit moment nog een hele voorstelling, want hoewel de tijd vloog en het van ons nog veel langer had mogen duren gaat de voorstelling eigenlijk van hoogtepunt naar hoogtepunt.
De dansers van Scapino laten bij elk stuk weer zien waarom zij tot de top behoren. De vele verschillende karakters binnen het ballet springen eruit maar toch weten ze ook keer op keer een teamprestatie neer te zetten.
Waar normaliter de dans alleen al genoeg is voor een geweldige avond wordt al snel duidelijk dat het deze avond niet gek genoeg kan. De verschillende circusdisciplines zorgen voor de snelheid in de voorstelling en doen de zaal met ingehouden adem kijken. Jongleerwerk, evenwichtswerk, hand balancing, trapeze, physical performance, alle circusdisciplines komen voorbij. De een zorgt voor nog meer spanning in de zaal dan de ander en hoewel de spanning ook zichtbaar is bij de jonge talenten op het podium kan het publiek na elke zwaai, salto of sprong opgelucht ademhalen. Wat zijn ze goed!!
Ed Wubbe heeft zichtbaar zo veel detail in de voorstelling zitten. In vele stukken smelten de disciplines samen. De dansers zorgen voor de circusartiesten en andersom.
Boven hen staat de band die in de nok van het lijsttoneel de voorstelling aan elkaar speelt.
Voor de voorstelling is geput uit bestaand repertoire van Blaudzun maar schreef hij ook nieuw werk.
Zijn veelzijdigheid als artiest en componist komt fantastisch tot recht binnen de gestructureerde whirlwind die Wubbe op het toneel heeft weten te smeden. De snelheid tussen de performances is groot maar de overgangen zijn soepel. Juist de muziek helpt hierbij om de voorstelling te begeleiden.
De voorstelling wordt met veel enthousiasme ontvangen en zoals het hoort in het circus is er voor de voltallige cast een -wat ons betreft meer dan verdiende- ereronde in de piste te lopen om hun applaus in ontvangst te nemen.
Door Anniek de Wild
