In het prachtig gerenoveerde Stadsschouwburg in Sint-Niklaas kwam het lokale musicalgezelschap Belcanto met een show waarvan het publiek nog lang over zal naspreken. In 2019 speelden zij al eerder deze show, ‘Our House’, maar ze waren nog niet klaar met dit verhaal. Wijselijk behielden ze enkele decorstukken en nu was het moment daar om terug te komen. Met de heerlijke 80’s muziek van de Madness was de première een uitgelezen moment om mee te swingen.
Our House van Belcanto is een show waar zoveel in zit, dat je nog dagen kan nagenieten
De titel ‘Our House’ wordt ondersteund door de song ‘Our house, in the middle of our street’ uit de jaren ‘80. En daar begint het verhaal dan ook, bij het huis van Joe Casey. Net voor zijn 18e verjaardag neemt hij zijn vriendinnetje mee naar een gloednieuw bouwproject. Om stoer te doen breekt hij het gebouw binnen om naar het uitzicht te kijken. Zijn opa bouwde het huizenblok daartegenover namelijk zoveel jaren geleden. Op dat moment stormt de politie binnen en heeft Joe twee keuzes: vluchten, of zichzelf aangeven. Hier splitst het verhaal zich. We volgen een ‘Zwarte Joe’ die wegrent voor de politie en een ‘Witte Joe’ die zichzelf eerlijk aangeeft. We volgen beide verhaallijnen en het lijkt steeds minder duidelijk welke keuze de juiste was. Hoe reageert zijn vriendinnetje op de eerlijke Joe, die toch in de gevangenis belandt, of op de gevluchte Joe die denkt dat hij overal mee wegkomt en zich van niets of niemand meer aantrekt. Joe’s keuzes hebben invloed op zijn leven én dat van zijn omstanders.
Het is al snel duidelijk dat we twee verhaallijnen te zien krijgen, weliswaar door elkaar. De overleden vader van Joe zingt letterlijk over het goede en slechte pad en we zien gelijkaardige situaties met een zwartgeklede Joe (Wesley van der Veken) en één in witte kledij. Wesley speelt beide karakters zo goed dat we ons zo nu en dan afvragen of de acteur geen bipolaire stoornis heeft. Wat ontzettend knap om zo snel te wisselen van emoties, lichaamshouding en ook letterlijk: kledij. Soms worden die kledingwissels mooi aan de zijkant in de coulissen gedaan en zien wij als publiek leuke dansjes of andere scènes, maar tijdens een dansact met draaiende paraplu’s verandert Wesley zo snel van outfit dat niemand weet waar het andere kledingstuk naar toe is gevlogen. Met luid applaus als gevolg.
De chemie tussen hem en zijn medespeelster Jana van der Zingen is ook echt top. De liefde spat van Joe en Sarah af. Met hakken aan al draaiend op een tafel weet ze haar effectieve balans en de zuiverte in haar stem te houden. Bij een enkele andere speler overstemt de muziek hun Vlaams-Engelse accent en moeten we wat meer zoeken naar wat er bedoeld wordt.
Belcanto speelt met het publiek. Zo doen ze wel eens aan 4th wall breaking (direct tegen het publiek praten) of laten ze acteurs al zat (spelend) héél dichtbij de orkestbak koprollen maken. Dat orkest zit onder het podium en de dirigent steekt uit een gat van 3 op 3 meter. Iets wat de aandacht trekt en dus lekker rondom wordt gespeeld. Niet zo goed voor je hart! Dit soort slapstick humor komt vaker voor in het stuk. Op briljante wijze speelt humor dé hoofdrol in de eerste akte. De twee beste vrienden van Joe Casey: Emmo en Lewis zijn fan-tas-tisch. Zeker Bjorn van Vooren als Emmo speelt de perfectste tienervriend die je je zoon toch niet zou willen toewensen. Hij is de vleesgeworden cocktail van zuipen, vrouwen en andere prioriteiten hebben in het leven.
De muziek van de Madness wordt perfect en veelvuldig gebruikt in het stuk. En gelukkig niet misbruikt: de songs blijven in het Engels en zijn niet vervlaamst, en de dansjes lijken volledige workouts te zijn voor het enthousiaste ensemble. Mooie outfits in combi met originele props (hoor ik daar nu: star wars laser zwaarden?) zorgen voor zeer fotogenieke momenten. Helaas voor de niet-aanwezigen zullen deze momenten enkel op het netvlies staan van het publiek. Maar het is nog niet te laat om dit prachtige stuk te bezoeken.
Het feit dat deze recensie zoveel woorden nodig had, is dé reden om deze musical te gaan bekijken nu het nog kan. Laatste tickets te koop via: https://www.ccsint-niklaas.be/agenda/168/belcanto/te-gast-our-house
Door Samantha Brouwers
Kijk HIER voor ons fotoverslag
Het is al snel duidelijk dat we twee verhaallijnen te zien krijgen, weliswaar door elkaar. De overleden vader van Joe zingt letterlijk over het goede en slechte pad en we zien gelijkaardige situaties met een zwartgeklede Joe (Wesley van der Veken) en één in witte kledij. Wesley speelt beide karakters zo goed dat we ons zo nu en dan afvragen of de acteur geen bipolaire stoornis heeft. Wat ontzettend knap om zo snel te wisselen van emoties, lichaamshouding en ook letterlijk: kledij. Soms worden die kledingwissels mooi aan de zijkant in de coulissen gedaan en zien wij als publiek leuke dansjes of andere scènes, maar tijdens een dansact met draaiende paraplu’s verandert Wesley zo snel van outfit dat niemand weet waar het andere kledingstuk naar toe is gevlogen. Met luid applaus als gevolg.
De chemie tussen hem en zijn medespeelster Jana van der Zingen is ook echt top. De liefde spat van Joe en Sarah af. Met hakken aan al draaiend op een tafel weet ze haar effectieve balans en de zuiverte in haar stem te houden. Bij een enkele andere speler overstemt de muziek hun Vlaams-Engelse accent en moeten we wat meer zoeken naar wat er bedoeld wordt.
Belcanto speelt met het publiek. Zo doen ze wel eens aan 4th wall breaking (direct tegen het publiek praten) of laten ze acteurs al zat (spelend) héél dichtbij de orkestbak koprollen maken. Dat orkest zit onder het podium en de dirigent steekt uit een gat van 3 op 3 meter. Iets wat de aandacht trekt en dus lekker rondom wordt gespeeld. Niet zo goed voor je hart! Dit soort slapstick humor komt vaker voor in het stuk. Op briljante wijze speelt humor dé hoofdrol in de eerste akte. De twee beste vrienden van Joe Casey: Emmo en Lewis zijn fan-tas-tisch. Zeker Bjorn van Vooren als Emmo speelt de perfectste tienervriend die je je zoon toch niet zou willen toewensen. Hij is de vleesgeworden cocktail van zuipen, vrouwen en andere prioriteiten hebben in het leven.
De muziek van de Madness wordt perfect en veelvuldig gebruikt in het stuk. En gelukkig niet misbruikt: de songs blijven in het Engels en zijn niet vervlaamst, en de dansjes lijken volledige workouts te zijn voor het enthousiaste ensemble. Mooie outfits in combi met originele props (hoor ik daar nu: star wars laser zwaarden?) zorgen voor zeer fotogenieke momenten. Helaas voor de niet-aanwezigen zullen deze momenten enkel op het netvlies staan van het publiek. Maar het is nog niet te laat om dit prachtige stuk te bezoeken.
Het feit dat deze recensie zoveel woorden nodig had, is dé reden om deze musical te gaan bekijken nu het nog kan. Laatste tickets te koop via: https://www.ccsint-niklaas.be/agenda/168/belcanto/te-gast-our-house
Door Samantha Brouwers
Kijk HIER voor ons fotoverslag
