Drie jaar geleden stond OVA voor het laatst op de planken in de schouwburg van Amstelveen met een grote productie. In 2020 waren de repetities voor Big Fish in volle gang toen alles op slot ging. Het is na zo'n lange pauze altijd de vraag of iedereen nog terug komt, of de stemmen het nog een beetje doen en of het enthousiasme er nog is. In het geval van OVA is het antwoord drie maal volmondig Ja.
Ova maakt Jesus Christ Superstar ontroerend actueel
We kregen een ontroerende energieke voorstelling te zien met een fantastisch ensemble en goede en zeker solisten met lef.
Het gevaar bij een musical die de meeste mensen al heel vaak gezien hebben en bij wie de stem van Ted Neeley in het hoofd zit dat er een afbreukrisico is. OVA liet zien dat dat bij hen absoluut niet het geval was. De combinatie van eigentijdse kleding en sober toneelbeeld maakte het verhaal van onrecht en machthebbers die hun macht misbruiken indringend actueel. Als Jezus en zijn volgelingen zich tevergeefs verzetten tegen dictatoriaal bestuur van bezetters kun je niet om de werkelijkheid van 2022 heen. Dat komt binnen.
En dat was het geheim van deze voorstelling die door toegevoegde elementen verrassend nieuw leek met als emotioneel hoogtepunt aan het eind de Pieta van moeder Maria (Marjon van Sluis) met tranen op haar wangen met in haar armen haar dode zoon.
Muzikaal is deze musical een uitdaging. De partijen van Jezus en Judas zijn ontzettend hoog. Willem van Doesem als Jezus is ongekend sterk in de hof van Gethsemane waar hij het uitschreeuwt van verdriet. Daniel Nijland overtuigt meteen als Judas bij het openingsnummer. Sharina Heesen ontroert in een kwetsbaar I dont know how to love him, geheel accapella. Samen met een fantastisch zingende Baris Kirik als Pilatus vormen deze vier een geweldige basis voor de voorstelling.
Het meest indrukwekkende was misschien nog wel het echt fantastische ensemble in een prachtige choreografie.
Hulde ook voor de hogepriesters. Ze werden alle gespeeld door vrouwen. Aan Sharon Yshai als Kajafas de uitdaging om vorm te geven aan die van oorsprong diepe bas partij. Dat deed ze uitmuntend. Samen met de vier andere hogepriesters zetten ze op vileine, energieke en originele wijze de machthebbers neer.
Romée Niekus nam de zaal mee in een mooi nieuwe manikale Herodes en zorgde voor een ontspannen moment in de voorstelling en Arjen Klut bracht met overtuiging de wankelmoedige Petrus naar voren.
Ook alle kleinere rollen werden heel mooi ingevuld. Er werd met liefde, en erg goed gezongen. Het publiek werd meegesleept in het verhaal.
Meng dit alles met indrukwekkende lichttechniek en met het werkelijke fantastisch spelende orkest olv Gerbrand van Kolck en je weet dat je iets bijzonders hebt gezien.
OVA staat sterk overeind met een deels verjongde cast en met nog steeds dezelfde kracht en ambitie op alle terreinen. Daar willen we nog veel meer van zien en zeker niet pas over weer drie jaar.
Door: Elise Kant
Kijk HIER voor ons fotoverslag
Het gevaar bij een musical die de meeste mensen al heel vaak gezien hebben en bij wie de stem van Ted Neeley in het hoofd zit dat er een afbreukrisico is. OVA liet zien dat dat bij hen absoluut niet het geval was. De combinatie van eigentijdse kleding en sober toneelbeeld maakte het verhaal van onrecht en machthebbers die hun macht misbruiken indringend actueel. Als Jezus en zijn volgelingen zich tevergeefs verzetten tegen dictatoriaal bestuur van bezetters kun je niet om de werkelijkheid van 2022 heen. Dat komt binnen.
En dat was het geheim van deze voorstelling die door toegevoegde elementen verrassend nieuw leek met als emotioneel hoogtepunt aan het eind de Pieta van moeder Maria (Marjon van Sluis) met tranen op haar wangen met in haar armen haar dode zoon.
Muzikaal is deze musical een uitdaging. De partijen van Jezus en Judas zijn ontzettend hoog. Willem van Doesem als Jezus is ongekend sterk in de hof van Gethsemane waar hij het uitschreeuwt van verdriet. Daniel Nijland overtuigt meteen als Judas bij het openingsnummer. Sharina Heesen ontroert in een kwetsbaar I dont know how to love him, geheel accapella. Samen met een fantastisch zingende Baris Kirik als Pilatus vormen deze vier een geweldige basis voor de voorstelling.
Het meest indrukwekkende was misschien nog wel het echt fantastische ensemble in een prachtige choreografie.
Hulde ook voor de hogepriesters. Ze werden alle gespeeld door vrouwen. Aan Sharon Yshai als Kajafas de uitdaging om vorm te geven aan die van oorsprong diepe bas partij. Dat deed ze uitmuntend. Samen met de vier andere hogepriesters zetten ze op vileine, energieke en originele wijze de machthebbers neer.
Romée Niekus nam de zaal mee in een mooi nieuwe manikale Herodes en zorgde voor een ontspannen moment in de voorstelling en Arjen Klut bracht met overtuiging de wankelmoedige Petrus naar voren.
Ook alle kleinere rollen werden heel mooi ingevuld. Er werd met liefde, en erg goed gezongen. Het publiek werd meegesleept in het verhaal.
Meng dit alles met indrukwekkende lichttechniek en met het werkelijke fantastisch spelende orkest olv Gerbrand van Kolck en je weet dat je iets bijzonders hebt gezien.
OVA staat sterk overeind met een deels verjongde cast en met nog steeds dezelfde kracht en ambitie op alle terreinen. Daar willen we nog veel meer van zien en zeker niet pas over weer drie jaar.
Door: Elise Kant
Kijk HIER voor ons fotoverslag
