Hoe breng je een ode aan de vrouw die de weg bereidde voor zangeressen uit Afrika op het internationale toneel. Hoe doe je dat? Hoe vertel je een verhaal van hoogte en diepte punten, van kleurrijke opzwepende vrolijkheid van bijna ingehouden diepe pijn. De African Mama's doen dat. Ze brengen een ode aan Miriam Makeba.
Prachtige ode aan Miriam Makeba door de African Mamas
Wie ooit in het apartheidsmuseum in Johannesburg is geweest heeft iets van de confrontatie gevoeld met dat wat een van de grootste schandvlekken van een mee door Nederland opgezet systeem is geweest. Het systeem van apartheid. De schaamte stijgt je naar de kaken. En tegelijk word je geraakt door de moed van al die mensen die opstonden tegen dat system. Die zich niet klein lieten krijgen. Mensen als Mandela en Biko, maar ook mensen wiens verhaal niet beroemd is, wiens naam niet genoemd wordt. In de liederen van Makeba zit ruimte voor die verhalen. En dat maakt dit een bijzonder voorstelling.
Indringend wordt het bij het Indodemnyama: Pas op Verwoerd! Een aanklacht tegen apartheid en tegen de in Nederland geboren architect van het apartheidsysteem. Een lied gezongen door Vuyisile Mini, een van de eerste slachtoffers van de apartheid, op weg naar de galg. Bij dit lied doet de energie van de mama's de lucht trillen en wordt de zaal meegesleurd.
Dat gebeurt keer op keer. In vrolijke liederen als naughty little flee go (bekijk vooral ook de orginele versie door Miram Makambe), de heerlijke Click song en Under African skies, tot het ontroerende free Nelson Mandela en het door de zaal meegezongen Afrikaanse volkslied.
Deze vrouwen hebben stuk voor stuk prachtige stemmen met een heerlijk harmonienerende klankkleur waardoor elk lied in close harmony en solo uitvoering recht doet aan het orgineel. Hartverscheurend is de ballade Umhome. Onvergetelijk is de swingende dansend hele zaal meesleurende Pata Pata dat nog dagen in je hoofd zingt. En echt fantastisch is de band, met name de bassist maakt grote indruk met zijn 7 snarig basgitaar en contrabas.
Het geheel wordt aan elkaar gepraat door Leoni Jansen, die af en toe ook meezingt. Hier zit het enige wat zwakkere punt van de voorstelling. 8 prachtige krachtige Zuid Afrikaanse vrouwen hebben geen Nederlandse vrouw nodig om de boel aan elkaar te praten. En eigenlijk had Miriam Makeba het verdiend als haar verhaal ook in de voorstelling was voortgezet. Op de schouders van de vrouwen van haar generatie bouwen deze vrouwen voort in een Zuid Afrika dat na de aanvankelijke opluchting in zwaar weer verkeert. Waar het geweld tegen vrouwen duizelingwekkend hoog is en waar deze kanjers van vrouwen zich staande houden. Een nieuwe generatie die dat kan dankzij Miriam. Het had de voorstelling meer in perspectief geplaatst.
En toch: geluid, licht,muziek, zang alles klopt. Een feest voor wie geraakt is door dit land met zijn bizarre geschiedenis en intens gelukkig wordt van de muziek die je tot in je ziel en je tenen raakt.
Als je je ogen even dichtdoet ruik je de kruidige lucht, voel je de warmte en als je ze open doet zie je de kleuren, de sprankelende ogen, de lach, de tranen. Een feest van warmte, dat nog lang natrilt. D
ank zij de African Mama's : Abueng Mkhonza, Avelin Twala, Ayanda Bandla, Mapule Mnguni, Nomasonto Khumalo, Nontskelelo Ndzume, Nosipho Mtotoba, Silindile Ntini en Leoni Jansen
Band: Gama Mathonsi, Sabelo Mgaga, Lungi Kunene, Sakhile Nkosi, Aldert Du Toit
Kijk HIER voor ons fotoverslag
Indringend wordt het bij het Indodemnyama: Pas op Verwoerd! Een aanklacht tegen apartheid en tegen de in Nederland geboren architect van het apartheidsysteem. Een lied gezongen door Vuyisile Mini, een van de eerste slachtoffers van de apartheid, op weg naar de galg. Bij dit lied doet de energie van de mama's de lucht trillen en wordt de zaal meegesleurd.
Dat gebeurt keer op keer. In vrolijke liederen als naughty little flee go (bekijk vooral ook de orginele versie door Miram Makambe), de heerlijke Click song en Under African skies, tot het ontroerende free Nelson Mandela en het door de zaal meegezongen Afrikaanse volkslied.
Deze vrouwen hebben stuk voor stuk prachtige stemmen met een heerlijk harmonienerende klankkleur waardoor elk lied in close harmony en solo uitvoering recht doet aan het orgineel. Hartverscheurend is de ballade Umhome. Onvergetelijk is de swingende dansend hele zaal meesleurende Pata Pata dat nog dagen in je hoofd zingt. En echt fantastisch is de band, met name de bassist maakt grote indruk met zijn 7 snarig basgitaar en contrabas.
Het geheel wordt aan elkaar gepraat door Leoni Jansen, die af en toe ook meezingt. Hier zit het enige wat zwakkere punt van de voorstelling. 8 prachtige krachtige Zuid Afrikaanse vrouwen hebben geen Nederlandse vrouw nodig om de boel aan elkaar te praten. En eigenlijk had Miriam Makeba het verdiend als haar verhaal ook in de voorstelling was voortgezet. Op de schouders van de vrouwen van haar generatie bouwen deze vrouwen voort in een Zuid Afrika dat na de aanvankelijke opluchting in zwaar weer verkeert. Waar het geweld tegen vrouwen duizelingwekkend hoog is en waar deze kanjers van vrouwen zich staande houden. Een nieuwe generatie die dat kan dankzij Miriam. Het had de voorstelling meer in perspectief geplaatst.
En toch: geluid, licht,muziek, zang alles klopt. Een feest voor wie geraakt is door dit land met zijn bizarre geschiedenis en intens gelukkig wordt van de muziek die je tot in je ziel en je tenen raakt.
Als je je ogen even dichtdoet ruik je de kruidige lucht, voel je de warmte en als je ze open doet zie je de kleuren, de sprankelende ogen, de lach, de tranen. Een feest van warmte, dat nog lang natrilt. D
ank zij de African Mama's : Abueng Mkhonza, Avelin Twala, Ayanda Bandla, Mapule Mnguni, Nomasonto Khumalo, Nontskelelo Ndzume, Nosipho Mtotoba, Silindile Ntini en Leoni Jansen
Band: Gama Mathonsi, Sabelo Mgaga, Lungi Kunene, Sakhile Nkosi, Aldert Du Toit
Kijk HIER voor ons fotoverslag
