In deze voorstelling over vrijheid en zelfliefde, over je eigen keuzes maken en jezelf mogen zijn toont Isabelle Beernaert de grote vertelkracht van beweging. De twaalf bedreven dansers beheersen hun vak en maken van deze originele choreografie een echt pareltje.
Rasechte dansers laten het beste van zichzelf zien in 'Laat me' van Isabelle Beernaert
De cast zweeft over het podium als een groep zwaluwen in volle vlucht: sierlijk maar toch vastberaden en standvastig worden de danspassen uitgevoerd. De dansers bewegen zich door elkaar in een chaos die toch orde brengt. Ze weten rust en kracht op een aangename manier af te wisselen. Toch zijn het vooral de duetten die eruit springen. Riccardo Sbrighi weet zijn danspartners enorm op te tillen naar een hoger niveau en steelt de show. Ook wanneer hij alleen het podium betreedt, kan hij dit helemaal vullen.
Isabelle Beernaert koos deze voorstelling voor Nederlandse muziek. Ze wist enkele pareltjes van het Nederlandstalige lied uit te kiezen en wisselde gevoelige ballades af met meer swingende nummers zoals het vrolijke 'Kus me nog eens' van Spijkers of het hoopvolle 'De lucht zit nog vol dagen' van Gerard van Maasakkers. De tekst van de nummers zet de boodschap van de voorstelling extra kracht bij. Deze boodschap werd nog verder geëxpliciteerd in poëzie die tussen de dansstukken door werd voorgedragen. De gedichten, hoe mooi de tekst van sommige ook was, onderbreken een beetje de flow van de beweging en nemen elke ruimte voor interpretatie weg. Dat is jammer voor een voorstelling die verder wel enkele rake momenten weet te bundelen.
De choreografie ondersteunt de tekst en boodschap van de nummers en vormt samen met het lichtspel en het decor een prachtig geheel, de scenografie was helemaal af. Attributen van dienst zijn enkele grote stoffen panelen die de ene keer dienst doen als projectiescherm, dan weer als witte achtergrond ter contrast voor de silhouetten van de dansers. De panelen en het licht zorgen ervoor dat de bewegingen van de dansers extra geaccentueerd worden en maken deze voorstelling tot een warm geheel vol steengoede dans.
Door Marjolein Schabregs
Isabelle Beernaert koos deze voorstelling voor Nederlandse muziek. Ze wist enkele pareltjes van het Nederlandstalige lied uit te kiezen en wisselde gevoelige ballades af met meer swingende nummers zoals het vrolijke 'Kus me nog eens' van Spijkers of het hoopvolle 'De lucht zit nog vol dagen' van Gerard van Maasakkers. De tekst van de nummers zet de boodschap van de voorstelling extra kracht bij. Deze boodschap werd nog verder geëxpliciteerd in poëzie die tussen de dansstukken door werd voorgedragen. De gedichten, hoe mooi de tekst van sommige ook was, onderbreken een beetje de flow van de beweging en nemen elke ruimte voor interpretatie weg. Dat is jammer voor een voorstelling die verder wel enkele rake momenten weet te bundelen.
De choreografie ondersteunt de tekst en boodschap van de nummers en vormt samen met het lichtspel en het decor een prachtig geheel, de scenografie was helemaal af. Attributen van dienst zijn enkele grote stoffen panelen die de ene keer dienst doen als projectiescherm, dan weer als witte achtergrond ter contrast voor de silhouetten van de dansers. De panelen en het licht zorgen ervoor dat de bewegingen van de dansers extra geaccentueerd worden en maken deze voorstelling tot een warm geheel vol steengoede dans.
Door Marjolein Schabregs
