Je moet het maar durven. Een stuk maken over zelfmoord. Zelfmoord van een jong iemand. Want hoe voorkom je dat het een loodzwaar verhaal wordt wat je publiek met een bezwaard gemoed de deur uit doet gaan. Of hoe vermijd je cliché valkuilen en hoe voorkom je oppervlakkigheid.
Razendknappe Voor Alles Een Eerste Keer verdient een tour
William Spaaij en cast en crew weten de delicate balans tussen licht en donker, adembenemend en schaterlachen, van begin tot eind vast te houden. Vier jongeren komen bij elkaar na de zelfmoord van de vijfde. Ze ontmoetten elkaar in de brugklas, verloren elkaar uit het oog en zoeken elkaar nu weer op. En wat moet je dan? Verhalen vertellen, de vragen verwoorden, onmacht woorden geven, dat wil de een. Helemaal niet praten, koffie drinken wil een ander.
Wat razendknap is aan het stuk is dat het de emotiemarathon na de dood van iemand van je wie houdt taal en muziek geeft. Dat het probeert te reconstrueren en erkent dat er niets te reconstrueren valt omdat je het nooit helemaal zult snappen. En dat verschrikkelijk grappig is, met goede humor in prachtige balans en dat het stuk ook jong laat zijn. Geen lange analyses, geen eindeloos doorpraten, nee het is ook een verhaal van hier en nu en doorgaan. En het jonge publiek in de zaal reageert daarop. Lacht uitbundig en is muisstil.
Het is gewoon ontzettend mooi wat hier gebeurt. Er wordt héél goed gezongen, vooral de vierstemmige stukken zijn prachtig, de stemmen mengen goed en de chemie die je kunt zien in het spelen kun je voelen in de muziek. Er wordt in een hoog tempo afgewisseld, maar misschien wel meest indrukwekkend zijn de stiltes. Deze cast durft stiltes neer te zetten, ze zover op te rekken dat het klopt. En dan dendert de energie en de vrolijkheid weer de zaal in. Prachtige momenten die de onmacht rond de dood vastpakken en een begrafenis laten eindigen in Dansen op de Vulkaan van de Dijk. Die je bij je strot pakken in het Zeg me dat het niet zo is van Frank Boeijen, en die je doen verwonderen in Oceaan van Racoon. Want alle muziek is bewerkt en prachtig ingelijst door Marnix Wetzer die stukken uitpakt als een cadeau en er een surprise voor teruggeeft in nieuwe bewerkingen en verrassende instrumenten. En die met zijn muziek zo in het stuk verweven is dat hij eigenlijk onderdeel is van cast én crew.
Een prachtige intieme voorstelling die het absoluut verdient om het land in te gaan. Om jongeren de theaters in te laten gaan, want dat kan deze voorstelling. Een thema bespreekbaar maken wat vaak zo moeilijk te vertellen is. Maar vooral : wat zo ontzettend goed gespeeld en gezongen is dat je het verhaal ingezogen wordt en pas na afloop weer uitkomt. Een enorm compliment aan Rose-Anne van Elswijk, Thomas Kuipers, Daisy Duin en Mitch Wolterink.
Dit waagstuk, in anderhalve week gemaakt is absoluut geslaagd. Hier is een echt heel prachtig stuk geboren, dat je met een heel goed en vrolijk gevoel naar huis laat gaan en vooral : dat absoluut op tournee moet!--
Door: Elise Kant
Voor ons fotoalbum kijk HIER
Wat razendknap is aan het stuk is dat het de emotiemarathon na de dood van iemand van je wie houdt taal en muziek geeft. Dat het probeert te reconstrueren en erkent dat er niets te reconstrueren valt omdat je het nooit helemaal zult snappen. En dat verschrikkelijk grappig is, met goede humor in prachtige balans en dat het stuk ook jong laat zijn. Geen lange analyses, geen eindeloos doorpraten, nee het is ook een verhaal van hier en nu en doorgaan. En het jonge publiek in de zaal reageert daarop. Lacht uitbundig en is muisstil.
Het is gewoon ontzettend mooi wat hier gebeurt. Er wordt héél goed gezongen, vooral de vierstemmige stukken zijn prachtig, de stemmen mengen goed en de chemie die je kunt zien in het spelen kun je voelen in de muziek. Er wordt in een hoog tempo afgewisseld, maar misschien wel meest indrukwekkend zijn de stiltes. Deze cast durft stiltes neer te zetten, ze zover op te rekken dat het klopt. En dan dendert de energie en de vrolijkheid weer de zaal in. Prachtige momenten die de onmacht rond de dood vastpakken en een begrafenis laten eindigen in Dansen op de Vulkaan van de Dijk. Die je bij je strot pakken in het Zeg me dat het niet zo is van Frank Boeijen, en die je doen verwonderen in Oceaan van Racoon. Want alle muziek is bewerkt en prachtig ingelijst door Marnix Wetzer die stukken uitpakt als een cadeau en er een surprise voor teruggeeft in nieuwe bewerkingen en verrassende instrumenten. En die met zijn muziek zo in het stuk verweven is dat hij eigenlijk onderdeel is van cast én crew.
Een prachtige intieme voorstelling die het absoluut verdient om het land in te gaan. Om jongeren de theaters in te laten gaan, want dat kan deze voorstelling. Een thema bespreekbaar maken wat vaak zo moeilijk te vertellen is. Maar vooral : wat zo ontzettend goed gespeeld en gezongen is dat je het verhaal ingezogen wordt en pas na afloop weer uitkomt. Een enorm compliment aan Rose-Anne van Elswijk, Thomas Kuipers, Daisy Duin en Mitch Wolterink.
Dit waagstuk, in anderhalve week gemaakt is absoluut geslaagd. Hier is een echt heel prachtig stuk geboren, dat je met een heel goed en vrolijk gevoel naar huis laat gaan en vooral : dat absoluut op tournee moet!--
Door: Elise Kant
Voor ons fotoalbum kijk HIER
