Wat gebeurt er als je mannen vrouwenrollen laat zingen of andersom, beter gezegd als gender helemaal geen rol speelt? Die vraag stond centraal bij "Recast" gisterenavond te zien in Delamar nieuw West.
Re Cast vraagt zich af hoe het zou zijn als sommige shows opnieuw gecast zouden worden
Je denkt :Neem 5 goede musical acteurs, kies mooie liederen uit en go!
Maar nee, zo simpel is het niet. Een bas kan niet zomaar een sopraan solo zingen om maar iets te noemen. Daar komt een hoop transponeren bij kijken. Dat dat omzetten meesterlijk gelukt was werd snel duidelijk. Een combo onder leiding van Ezra van Nasauw stond met groot plezier muziek te maken, met mooie arrangementen dat stond als een huis.
Dan, ook ingewikkeld, hoe breng je het verschil over dat verder gaat dan: ik zing jouw rol wel even. Wat verandert er wezenlijk. Op die vraag werd een antwoord gezocht. Het mooiste antwoord kwam in de vorm van Het is over van Jenny Arean door Freek Bartels. Dat nummer transformeerde in een ander soort kwetsbaarheid, adembenemend. Iets minder overtuigend was bijv Fiona uit Shrek laten zingen door twee mannen en een vrouw, maar verder wel leuk en grappig.
De avond was een zoektocht die afgewisseld werd met vragen aan elkaar en het publiek over ervaringen met gender of kleur specifieke casting, droomrollen en wie het verschil kan maken in minder hokjesdenken rondom rollen. Dat was op zich interessant, maar meer voor een debat, dan voor midden in een voorstelling. Het past een beetje in de trend om alles aan het publiek te willen uitleggen. Interessanter was het geweest als alle zangers een keer bij hun eigen lied hadden mogen uitleggen wat het met hen deed om zo te zingen. Waar zat de confrontatie, waar de bevrijding? Er werd gerefereerd aan dat soort processen, maar geen voorbeelden gegeven. Vijf kleine verhaaltjes en dan de liederen zelf hun magie laten uitstrooien over de zaal was sterker geweest en nog overtuigender als pleidooi om minder gender en kleur specifiek te casten. Laat de voorbeelden hun werk doen.
De solisten waren goed gecast en dat Freek Bartels, Lone van Roosendaal, Qshan Thode en Tjindara Metschendorp prachtig kunnen zingen wisten wij al, maar een echte verrassing was Lindy Zimmer met een prachtige stem en stage presence.
Deze voorstelling was maar twee keer gerepeteerd en dat gaf het, gek genoeg een fijne losse en intieme vibe. Alsof je bij de zangers aan tafel zat. Ook een soort vrijheid om er van alles van te vinden voor het publiek. En dat was terecht ontzettend enthousiast. Er werd over het algemeen goed gezongen, al was het voor velen een optreden op hun vrije avond van andere producties en dan twee keer op een avond dit doen is een stevige belasting.
Dit was nu twee keer, voor de overstap naar de grotere theaters en minder incrowd publiek mag er nog doorontwikkeld worden, maar de basis is er. Op zijn mooist in de kwetsbare nummers.
We zien uit naar het vervolg.
Door Elise Kant
Kijk HIER voor ons fotoverslag
Maar nee, zo simpel is het niet. Een bas kan niet zomaar een sopraan solo zingen om maar iets te noemen. Daar komt een hoop transponeren bij kijken. Dat dat omzetten meesterlijk gelukt was werd snel duidelijk. Een combo onder leiding van Ezra van Nasauw stond met groot plezier muziek te maken, met mooie arrangementen dat stond als een huis.
Dan, ook ingewikkeld, hoe breng je het verschil over dat verder gaat dan: ik zing jouw rol wel even. Wat verandert er wezenlijk. Op die vraag werd een antwoord gezocht. Het mooiste antwoord kwam in de vorm van Het is over van Jenny Arean door Freek Bartels. Dat nummer transformeerde in een ander soort kwetsbaarheid, adembenemend. Iets minder overtuigend was bijv Fiona uit Shrek laten zingen door twee mannen en een vrouw, maar verder wel leuk en grappig.
De avond was een zoektocht die afgewisseld werd met vragen aan elkaar en het publiek over ervaringen met gender of kleur specifieke casting, droomrollen en wie het verschil kan maken in minder hokjesdenken rondom rollen. Dat was op zich interessant, maar meer voor een debat, dan voor midden in een voorstelling. Het past een beetje in de trend om alles aan het publiek te willen uitleggen. Interessanter was het geweest als alle zangers een keer bij hun eigen lied hadden mogen uitleggen wat het met hen deed om zo te zingen. Waar zat de confrontatie, waar de bevrijding? Er werd gerefereerd aan dat soort processen, maar geen voorbeelden gegeven. Vijf kleine verhaaltjes en dan de liederen zelf hun magie laten uitstrooien over de zaal was sterker geweest en nog overtuigender als pleidooi om minder gender en kleur specifiek te casten. Laat de voorbeelden hun werk doen.
De solisten waren goed gecast en dat Freek Bartels, Lone van Roosendaal, Qshan Thode en Tjindara Metschendorp prachtig kunnen zingen wisten wij al, maar een echte verrassing was Lindy Zimmer met een prachtige stem en stage presence.
Deze voorstelling was maar twee keer gerepeteerd en dat gaf het, gek genoeg een fijne losse en intieme vibe. Alsof je bij de zangers aan tafel zat. Ook een soort vrijheid om er van alles van te vinden voor het publiek. En dat was terecht ontzettend enthousiast. Er werd over het algemeen goed gezongen, al was het voor velen een optreden op hun vrije avond van andere producties en dan twee keer op een avond dit doen is een stevige belasting.
Dit was nu twee keer, voor de overstap naar de grotere theaters en minder incrowd publiek mag er nog doorontwikkeld worden, maar de basis is er. Op zijn mooist in de kwetsbare nummers.
We zien uit naar het vervolg.
Door Elise Kant
Kijk HIER voor ons fotoverslag
