Een leeg podium en een groot filmdoek. Beelden van jonge dansers die in twee werelden leven. Dansen, repeteren, veiligheid tegenover angst en verdriet om familie die nog in Oekraine is, onzekerheid over nu en later. De toon is gezet. De gruwel van oorlog komt binnen. En daarmee wordt ruimte gecreeerd voor de tegenhanger. Voor wat niet stopt. Wat zo nodig is. Schoonheid. Folklore. Eigenheid. Hier is geen taal meer nodig. Beelden spreken voor zich. You can’t kill the dance!
Schoonheid als antwoord op oorlog. “We are unbreakable, we are unbeatable”
De dansers van de Ukraine Ballet Company komen uit verschillende delen van Oekraine en hebben elkaar gevonden in het voormalig conservatorium in Den Haag. Eerder speelden ze Giselle. Nu spelen ze drie modernere werken “Dance in defiance”. Het is kleiner, intiemer en daarmee ook indrukwekkender. Alsof je mee kan gaan in de achtbaan van hun leven, van eindeloos repeteren tot bellen met vader aan het front. Het zit allemaal in het dansen.
Falling Angels van Kilián betovert. Met een begeleiding van alleen percussie en prachtige belichting dansen 8 vrouwen in een systeem. Soms ontsnapt er een, dan gaat ze weer vloeiend in de groep terug. Adembenemend mooi. Je komt ogen te kort. De toeschouwers gaan door het dak. Bravo!
Wartime Elegy van Ratmansly beleeft deze week zijn wereldpremiere. Onverbiddelijk wordt je meegesleurd in weemoed en hartstocht in de zoete bedwelming van liefde en folkore. Hier wordt een thuis gebouwd en een plek om in te schuilen. Hier mag de hoop op adem komen, laven aan hoe het was en hoe het ooit weer zal zijn. De kracht van de dansers in een wielbeweging maakt het geheel af. We kijken en beleven Oekraïne. Geen stukje Rusland. Nee, Oekraine!
Het derde stuk, na de pauze, Step Lightly van León en Lightfoot is geinspireerd door de zang van Bulgaarse Vrouwen. Ook hier kruipt de weemoed en het verlangen onder je huid. Je voelt de geschiedenis.
De drie stukken zijn de basis in combinatie met film, de diep doorvoelde schreeuw :,We are unbeatable, we are unbreakable van twee danses, de traditionele volskdans waarin mannen zich met elkaar meten in kracht en hoogte, en het volkslied van Oekraine maken het af.
Hier kunnen we iets begrijpen van wat er daar gebeurt door de urgentie en schoonheid van deze avond. Hier wordt oorlog ontdaan van heroiek, en teruggebracht tot dat wat het werkelijk is: gruwel en vernietiging. Schoonheid en saamhorigheid als krachtige tegenstemmen geven in al hun kwetsbaarheid het enige antwoord dat moet blijven klinken: Nee! Slava Ukraini!
You can’t kill the dance.
Door: Elise Kant
Falling Angels van Kilián betovert. Met een begeleiding van alleen percussie en prachtige belichting dansen 8 vrouwen in een systeem. Soms ontsnapt er een, dan gaat ze weer vloeiend in de groep terug. Adembenemend mooi. Je komt ogen te kort. De toeschouwers gaan door het dak. Bravo!
Wartime Elegy van Ratmansly beleeft deze week zijn wereldpremiere. Onverbiddelijk wordt je meegesleurd in weemoed en hartstocht in de zoete bedwelming van liefde en folkore. Hier wordt een thuis gebouwd en een plek om in te schuilen. Hier mag de hoop op adem komen, laven aan hoe het was en hoe het ooit weer zal zijn. De kracht van de dansers in een wielbeweging maakt het geheel af. We kijken en beleven Oekraïne. Geen stukje Rusland. Nee, Oekraine!
Het derde stuk, na de pauze, Step Lightly van León en Lightfoot is geinspireerd door de zang van Bulgaarse Vrouwen. Ook hier kruipt de weemoed en het verlangen onder je huid. Je voelt de geschiedenis.
De drie stukken zijn de basis in combinatie met film, de diep doorvoelde schreeuw :,We are unbeatable, we are unbreakable van twee danses, de traditionele volskdans waarin mannen zich met elkaar meten in kracht en hoogte, en het volkslied van Oekraine maken het af.
Hier kunnen we iets begrijpen van wat er daar gebeurt door de urgentie en schoonheid van deze avond. Hier wordt oorlog ontdaan van heroiek, en teruggebracht tot dat wat het werkelijk is: gruwel en vernietiging. Schoonheid en saamhorigheid als krachtige tegenstemmen geven in al hun kwetsbaarheid het enige antwoord dat moet blijven klinken: Nee! Slava Ukraini!
You can’t kill the dance.
Door: Elise Kant
