Kon je het beeld maar af en toe stil zetten, gewoon minuten lang kijken naar absolute schoonheid die even bevroren is. Deze beelden wil je uit alle macht indrinken en vastklinken op je netvlies, om daar op te bergen en op momenten dat de wereld minder heerlijk is dan in dit ruime uur weer voor je geest te halen. Zo mooi, ontroerend, sensueel, intrigerend, volstrekt onbegrijpelijk en volkomen begrijpelijk tegelijkertijd is Pearl van het Scapino Ballet Rotterdam.
Schoonheid in perfectie in Pearl van het Scapino Ballet Rotterdam.
Of het nu het moment is dat zij gracieus voortschrijdt en hij zich rollend onderwerpt, of het trio van drie mannen, of Sana Sasaki solo of het slotstuk met Amelie Lambirchts, of eigenlijk welk moment dan ook, terwijl je je tranen wegslikt word je al weer meegesleurd naar het volgende moment vol pracht en nog meer.
De afwisseling van vette barok, die verleidt, verlokt, schuurt, decadent rondwentelt en aria's en luitspel die alle grote emoties bereikbaar maken, vertelt van buitenkant en binnenkant, van liefde en afstoting, van genot en verbittering, en past naadloos op de beelden. Hoe spannend is dan het laten vallen van stiltes gevuld met "buitengeluiden" en het invoegen van koning en koningin op mini niveau. Losse verhalen worden een eenheid die zich laat veroveren, de kijker uitdaagt en te begrijpen en het begrijpen los te laten en zich over te geven.
Briljante belichting en uiteraard de prachtige kostuums die bij tijd en wijle bewegingen zo perfect uitvergroten dat je adem stokt, zeker wanneer dat samenvalt met de muziek, maken het tot een lieflijk geheel waarvan je als het afgelopen is alleen maar kan denken : nog een keer.
"Vedro con mio diletto" zingt de alt in Vivaldi's Giustino "Ik zal het zien met mijn vreugde"
Wij zagen het.. en stamelden een dank je wel aan de dansers toen ze na afloop langs ons tafeltje liepen. En die lachten zelfs mooi terug.
Dit laat niemand onberoerd, dit is waar kunst over gaat. Dit is van onzegbare schoonheid.
Door: Elise Kant
De afwisseling van vette barok, die verleidt, verlokt, schuurt, decadent rondwentelt en aria's en luitspel die alle grote emoties bereikbaar maken, vertelt van buitenkant en binnenkant, van liefde en afstoting, van genot en verbittering, en past naadloos op de beelden. Hoe spannend is dan het laten vallen van stiltes gevuld met "buitengeluiden" en het invoegen van koning en koningin op mini niveau. Losse verhalen worden een eenheid die zich laat veroveren, de kijker uitdaagt en te begrijpen en het begrijpen los te laten en zich over te geven.
Briljante belichting en uiteraard de prachtige kostuums die bij tijd en wijle bewegingen zo perfect uitvergroten dat je adem stokt, zeker wanneer dat samenvalt met de muziek, maken het tot een lieflijk geheel waarvan je als het afgelopen is alleen maar kan denken : nog een keer.
"Vedro con mio diletto" zingt de alt in Vivaldi's Giustino "Ik zal het zien met mijn vreugde"
Wij zagen het.. en stamelden een dank je wel aan de dansers toen ze na afloop langs ons tafeltje liepen. En die lachten zelfs mooi terug.
Dit laat niemand onberoerd, dit is waar kunst over gaat. Dit is van onzegbare schoonheid.
Door: Elise Kant
